Paweł Kozubek

Paweł Kozubek
	; Paweł Kozubek
	pułkownik
Data i miejsce urodzenia	6 stycznia 1873 ; Dąbrowa
Data i miejsce śmierci	27 maja 1950 ; Łódź
	Przebieg służby
Lata służby	1919–1927
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	14 pułk strzelców; 6 pułk strzelców podhalańskich; 47 pułk strzelców kresowych; 43 pułk piechoty; Powiatowa Komenda Uzupełnień Lubicz
Stanowiska	dowódca pułku; komendant PKU Lubicz
Główne wojny i bitwy	wojna z bolszewikami
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Paweł Kozubek (ur. 6 stycznia 1873 w Dąbrowie, zm. 27 maja 1950 w Łodzi) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W lutym 1919 brał aktywny udział jako dowódca 14 pułku strzelców w bojach 4-tej Dywizji Strzelców Polskich z bolszewikami w czasie okupacji na południu Rosji^[1]. Za zdobycie Tyraspola dowództwo francuskie wydało rozkaz pochwalny oddziałowi, którym dowodził z 4-tej Dywizji Strzelców Polskich^[2]. W lipcu 1919 w wyniku reorganizacji 14 pułk piechoty został nazwany 29 pułkiem piechoty a we wrześniu 1919 29 pułk piechoty otrzymał nazwę 29 Pułk Strzelców Kaniowskich^[3]. Od września 1919 był pierwszym polskim dowódcą 6 Pułku Strzelców Podhalańskich po powrocie pułku do kraju^[4]. W styczniu 1920 podczas obejmowania Pomorza pułk dostał czasowo nazwę „Grupa Operacyjna nr 1". Jako dowódca pułku został dowódcą Grupy^[5]. Dekretem z dnia 30 lipca 1920 został przeniesiony do Rezerwy Armii^[6]. Dekretem Wodza Naczelnego z dnia 30 lipca 1920 przyjęty do Wojska Polskiego i otrzymał następujący przydział do 47 Pułk Strzelców Kresowych^[7]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919 r. i 42. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[8]. Dekretem Wodza Naczelnego z dnia 10 maja 1922 został nadany „Order Virtuti Militari” V klasy L.Krz.6905. Od roku 1923 pełnił jako nadetatowy oficer 43 pułku piechoty służbę na stanowisku komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Lubicz^[9]. W roku 1926 zwolniony ze stanowiska komendanta PKU Lubicz i pozostawiony w dyspozycji dowódcy O.K.VIII^[10]. Z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku^[11]. Na emeryturze mieszkał w Kielcach^[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6905 (10 maja 1922)^[13]
Złoty Krzyż Zasługi (30 stycznia 1939)^[14]
Medal Niepodległości (15 kwietnia 1932)^[15]
Krzyż Wojenny (Francja)^[16]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 507.
↑ Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 509.
↑ Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 535.
↑ Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920, 6 Pułk Strzelców Podhalańskich, Warszawa 1928, s. 8.
↑ Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920, 6 Pułk Strzelców Podhalańskich, Warszawa 1928, s. 10.
↑ Dziennik Personalny nr 30 z dnia 11 sierpnia 1920, s. 705 .
↑ Dziennik Personalny nr 30 z dnia 11 sierpnia 1920, s. 719.
↑ Rocznik Oficerski 1924, s. 339.
↑ Rocznik Oficerski 1923, s.1469.
↑ Dziennik Personalny nr 2 z dnia 22 stycznia 1927, s. 10.
↑ Dziennik Personalny nr 5 z dnia 5 lutego 1927, s. 37.
↑ Rocznik Oficerski 1928, s. 885.
↑ Dziennik Personalny nr 17 z dnia 22 czerwca 1922, s. 459.
↑ M.P. z 1939 r. nr 26, poz. 43 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
↑ Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 525.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921.
Dziennik Personalny nr 30 1920 z dnia 11 sierpnia 1920.
Dziennik Personalny nr 17 1922 z dnia 22 czerwca 1922.
Rocznik Oficerski 1923.
Rocznik Oficerski 1924.
Dziennik Personalny nr 2 1927 z dnia 22 stycznia 1927.
Dziennik Personalny nr 5 1927 z dnia 5 lutego 1927.
Rocznik Oficerski 1928.
Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920, 6 Pułk Strzelców Podhalańskich, Warszawa 1928.

[1] Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 507.

[2] Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 509.

[3] Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 535.

[4] Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920, 6 Pułk Strzelców Podhalańskich, Warszawa 1928, s. 8.

[5] Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920, 6 Pułk Strzelców Podhalańskich, Warszawa 1928, s. 10.

[6] Dziennik Personalny nr 30 z dnia 11 sierpnia 1920, s. 705 .

[7] Dziennik Personalny nr 30 z dnia 11 sierpnia 1920, s. 719.

[8] Rocznik Oficerski 1924, s. 339.

[9] Rocznik Oficerski 1923, s.1469.

[10] Dziennik Personalny nr 2 z dnia 22 stycznia 1927, s. 10.

[11] Dziennik Personalny nr 5 z dnia 5 lutego 1927, s. 37.

[12] Rocznik Oficerski 1928, s. 885.

[13] Dziennik Personalny nr 17 z dnia 22 czerwca 1922, s. 459.

[14] M.P. z 1939 r. nr 26, poz. 43 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

[15] M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[16] Henryk Bagiński, Wojsko Polskie na Wschodzie 1914–1920, Warszawa 1921, s. 525.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]