Piotr Kamka

Piotr Kamka
	podporucznik
Data i miejsce urodzenia	7 listopada 1891 ; Gniezno
Data i miejsce śmierci	24 lipca 1920 ; pod Wołpami
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	I batalion saperów; XVII batalion saperów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; powstanie wielkopolskie; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Piotr Kamka (ur. 7 listopada 1891 w Gnieźnie, zaginął 24 lipca 1920 pod Wołpami) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari. Pośmiertnie awansowany na stopień porucznika.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Ludwika i Krystyny z Kierczyńskich. Absolwent szkoły powszechnej^[1]. W lipcu 1914 wcielony do armii niemieckiej i w jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej. Jesienią 1918 powrócił do Gniezna. W styczniu 1919 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. W szeregach I batalionu saperów wielkopolskich walczył w powstaniu wielkopolskim na froncie północnym i południowym. Od lutego 1920, będąc dowódcą 1 kompanii XVII batalionu saperów w stopniu podporucznika, walczył na froncie polsko bolszewickim^[1]. Podczas lipcowych walk odwrotowych zdecydowanym atakiem odrzucił oddziały nieprzyjaciela za Niemen, co umożliwiło wycofanie się pozostałym polskim jednostkom z zagrożonego odcinka, następnego dnia kontynuował akcję pod miasteczkiem Wołpy. Zginął w trakcie kolejnego ataku. Za czyny bojowe został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i pośmiertnie awansowany na stopień porucznika^[1].

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.