Polski obóz wojskowy w Santa Maria Capua Vetere
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1918 |
| Rozformowanie |
1919 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
kpt. Marian Dienstl-Dąbrowa |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
Polski obóz wojskowy w Santa Maria Capua Vetere – obóz wojskowy sformowany we Włoszech w 1918 roku, w ramach Armii Polskiej we Francji, z jeńców armii austro-węgierskiej i Armii Cesarstwa Niemieckiego narodowości polskiej.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Już od 1917 Polacy żyjący i działający we Włoszech usilnie zabiegali o zgodę władz włoskich na wydzielenie polskich żołnierzy spośród jeńców wojsk austro-węgierskich i skupienie ich w osobnych obozach. W tym też roku profesor Maciej Loret i Jan Zamorski założyli Komitet Polski w Rzymie, który miał na celu opiekę nad Polakami przebywającymi w obozach jenieckich na terenie Włoch[1]. Wkrótce Komitet uzyskał zezwolenie na skupienie jeńców-Polaków w oddzielnych obozach. Na początku 1918 Polacy otrzymali niewielki, ale jeden z lepiej zorganizowanych obozów, w Santa Maria Capua Vetere [2].
Komendantem polskiego obozu wojskowego w Santa Maria Capua Vetere został kpt. Marian Dienstl-Dąbrowa. W tym samym rozkazie z 7 listopada 1918 napisał[3]:
„Z dniem dzisiejszym obejmuję komendę nad oficerami i żołnierzami zaciągniętymi do szeregów Armii Polskiej we Włoszech, którzy mimo pozornych warunków są od dnia dzisiejszego żołnierzami polskimi i podlegają ustawom karnym Armii Polskiej. Żołnierze polscy! Ceniąc Waszą świętą miłość Ojczyzny i uczucia, które skłoniły Was do wstąpienia w szeregi Armii Polskiej we Włoszech pewny jestem, iż wytrwacie z męskim hartem w tych przedziwnych warunkach kształtowania się Armii Polskiej we Włoszech i niczem nie zhańbicie honoru oficera i żołnierza polskiego”
Formowanie jednostek wojskowych[edytuj | edytuj kod]
Jeszcze w listopadzie 1918 zorganizowany został 1 pułk strzelców im. gen. Jana Henryka Dąbrowskiego. W grudniu rozpoczęto organizację pułku strzelców im. Bartosza Głowackiego, a także 2 pułku strzelców im. Tadeusza Kościuszki[4].
Pułki składały się z trzech batalionów, po cztery kompanie Każdy. Dowódcami kompanii i plutonów zostali oficerowie: porucznicy i podporucznicy, natomiast dowódcami drużyn podoficerowie, plutonowi lub kaprale. Do kompanii liniowych przydzielono tylko szeregowych młodszych roczników (1892-1898), natomiast ze starszych roczników sformowano tzw. kompanię matkę, która nie brała udziału w ćwiczeniach i była kompanią pomocniczą. Żołnierze pułku nie posiadali uzbrojenia. Szkolenie ograniczało się do ćwiczeń z musztry i gimnastyki. Ważnym czynnikiem szkolenia była praca oświatowa. Prowadzono kursy dla analfabetów. Kładziono nacisk na uroczyste obchody świąt i ważnych rocznic narodowych. 10 lutego 1919 r. w teatrze miejskim im. Garibaldiego w Santa Maria Capua Vetere odbył się wielki koncert muzyczno-wokalny, urządzony wspólnymi siłami Włochów i Polaków. Koncert rozpoczęty odegraniem hymnów - włoskiego i polskiego zakończył się dopiero po północy[5].
Żołnierze obozu[edytuj | edytuj kod]
| Komendanci obozu | |||
|---|---|---|---|
| stopień | imię i nazwisko | okres pełnienia służby | kolejne stanowisko |
| kpt. | Marian Dienstl-Dąbrowa | XI 1918[3] – XII 1918 | |
| kpt.mar | Czesław Petelenz | XII 1918[6] – | |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 38.
- ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 39.
- ↑ a b Zakrzewski 2016 ↓, s. 41.
- ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 42.
- ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 46.
- ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 44.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.