Pryzmat Wollastona
Pryzmat Wollastona, dwójłomny pryzmat polaryzujący – kostka złożona z 2 prostokątnych pryzmatów z kryształu dwójłomnego, stosowana do rozdzielania wiązki światła na 2 promienie spolaryzowane liniowo w płaszczyznach wzajemnie prostopadłych i rozchodzące się względem siebie pod pewnym kątem; zbudowany przez Williama Wollastona[1].
Budowa i zasada działania[edytuj | edytuj kod]
Pryzmat Wollastona sklejony jest z dwóch połówek wyciętych z kryształu kalcytu i dopasowanych tak, aby ich osie optyczne były prostopadłe. Fale świetlne, związane ze składowymi pola elektrycznego prostopadłymi i równoległymi do osi optycznych, załamują się na granicy między połówkami. Dzięki szczególnej relacji między ich prędkościami kąty załamania są różne. Następuje więc rozdzielenie promieni, które są spolaryzowane prostopadle względem siebie.
Twórca pryzmatu[edytuj | edytuj kod]
William Hyde Wollaston był chemikiem brytyjskim, studiował w Oxfordzie. W 1802 r. skonstruował refraktometr, a w 1809 r. goniometr. W 1813 lub 1815 roku stworzył własne ogniwo galwaniczne zbudowane z płyty ołowianej, zwiniętej w kształt litery U z umieszczoną wewnątrz płytką cynkową. W 1803 r. odkrył pallad, a w 1804 – rod.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Pryzmat Wollastona, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2021-07-29].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Nowak, Marek Zając, Optyka – kurs elementarny, Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 1998.