Przewód pęcherzykowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drogi żółciowe. Przewód pęcherzykowy oznaczony numerem 5.

Przewód pęcherzykowy (łac. ductus cysticus) – przewód doprowadzający i odprowadzający żółć z pęcherzyka żółciowego. U człowieka ma on długość ok. 4 cm[1][2]. Przewód pęcherzykowy stanowi element zewnątrzwątrobowych dróg żółciowych[2]. Ściana przewodu pęcherzyka żółciowego jest pofałdowana. Błona śluzowa przewodu tworzy fałd spiralny (łac. plica spiralis, valvula spiralis, valvula Heisteri), składający się z wielu wpukleń obejmujących od 1/3 do 2/3 obwodu. W normalnych warunkach przewód jest drożny w obie strony. Na skutek skurczu mięśniówki przewodu przepływ żółci może zostać zahamowany[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Peter H. Abrahams: Atlas anatomii : ciało człowieka : budowa i funkcjonowanie. Warszawa: Świat Książki, 2004, s. 165. ISBN 83-7311-775-X.
  2. a b c Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom II. Trzewa, wyd. X, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 298–303, ISBN 978-83-200-4501-7.