Sŏraksan Kungnip Kongwŏn
38°07′30″N 128°24′58″E/38,125000 128,416111 Ulsanbawi | |
| park narodowy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Data utworzenia |
24 marca 1970 |
| Powierzchnia |
398,539 km² |
Położenie na mapie Korei Południowej  | |
| 38°07′30″N 128°24′58″E/38,125000 128,416111
| |
Sŏraksan Kungnip Kongwŏn[1] (kor. 설악산국립공원, 雪嶽山國立公園; Seoraksan Gungnip Gongwon (MOE)[1]) – park narodowy w Korei Południowej obejmujący ochroną obszar górski z najwyższym szczytem gór Taebaek – Seorak-sanem (1708 m n.p.m.).
W 1994 roku park został wpisany na listę informacyjną światowego dziedzictwa UNESCO – listę obiektów, które Korea Południowa zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Park o powierzchni 398,539 km²[2] położony jest we wschodniej części środkowego Półwyspu Koreańskiego[3]. Obejmuje ochroną obszar górski z najwyższym szczytem gór Taebaek – Seorak-sanem (1708 m n.p.m.) oraz wieloma innymi szczytami powyżej 1200 m n.p.m.[3]
Park został utworzony 24 marca 1970 roku na bazie istniejącego tu od 1965 roku obszaru chronionego[4]. W 1982 roku UNESCO utworzyło tu rezerwat biosfery[4]. W 1994 roku park został wpisany na listę informacyjną światowego dziedzictwa UNESCO – listę obiektów, które Korea Południowa zamierza rozpatrzyć do zgłoszenia do wpisu na listę światowego dziedzictwa UNESCO[3].
Na terenie parku znajduje się w sumie 28 szczytów, 58 dolin, dwa gorące źródła oraz 12 świątyń buddyjskich[5]. Pasma górskie, zbudowane z granitu i gnejsu, charakteryzują się spektakularnymi grzbietami i skałami[3]. Charakterystyczna formacja skalna Ulsanbawi z sześcioma postrzępionymi szczytami rozciąga się na długości 4 km[5], przypominając grzbiet stegozaura lub skamieniałą szczękę gigantycznego krokodyla[6].
Odnotowano tu 822 gatunków roślin naczyniowych, w tym rzadkich Hanabusaya asiatica i Abies nephrolepis[3]. Park jest jedynym miejscem występowania w Korei sosny karłowej[5].
Żyje tu ponad 2000 gatunków zwierząt[2], w tym 90 gatunków ptaków[5] (m.in. dzięcioł Dryocopus javensis richardsi[3]), 360 gatunków owadów[5] i 40 gatunków ryb[5] (m.in. lenok[3]). Spotkać tu można także piżmowca syberyjskiego i gorala długoogonowego[3]).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych 2006 ↓, s. 84.
- ↑ a b Korea National Park Service: i Seoraksan ↓.
- ↑ a b c d e f g h UNESCO 1994 ↓.
- ↑ a b Korea National Park Service: i Seoraksan – history ↓.
- ↑ a b c d e f Hyun Jung Kim 2015 ↓.
- ↑ Paxton 2011 ↓, s. 155.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Polski przy Głównym Geodecie Kraju: Nazewnictwo Geograficzne Świata, Zeszyt 9: Azja Wschodnia. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006. ISBN 83-239-9736-5. [dostęp 2020-01-24]. (pol.).
- Korea National Park Service: Seoraksan: history. [w:] National Parks of Korea [on-line]. [dostęp 2020-01-24]. (ang.).
- Korea National Park Service: Seoraksan: introduction. [w:] National Parks of Korea [on-line]. [dostęp 2020-01-24]. (ang.).
- Mt. Soraksan Nature Reserve. [w:] UNESCO [on-line]. [dostęp 2020-01-24]. (ang.).
- Seoraksan in Republic Of Korea. [w:] ProtectedPlanet [on-line]. [dostęp 2020-01-24]. (ang.).
- Amber Hyun Jung Kim: Korea's Natural Wonders: Exploring Korea's Landscapes. Seoul Selection, 2015. ISBN 978-1-62412-043-5. [dostęp 2020-01-26]. (ang.).
- Norbert Paxton: The Rough Guide to Korea. Rough Guides UK, 2011. ISBN 978-1-4053-8928-0. [dostęp 2020-01-26]. (ang.).