SS Hel
| |
| Bandera | |
|---|---|
| Znak wywoławczy |
SPAO |
| Port macierzysty | |
| Armator | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Data wodowania |
22 marca 1935 |
| Data oddania do eksploatacji |
1935 |
| Data wycofania ze służby |
1961 |
| Dane techniczne | |
| Nośność (DWT) |
1545/1547[1] |
| Liczebność załogi |
17/23[1] |
| Liczba pasażerów |
2/0[1] |
| Długość całkowita (L) |
73,6 m |
| Szerokość (B) |
11,1 m |
| Zanurzenie (D) |
4,6 m |
| Pojemność | |
| Napęd mechaniczny | |
| Silnik |
dwucylindrowa maszyna parowa |
| Moc silnika |
1050 KM |
| Prędkość maks. |
10 w. |
SS Hel – polski drobnicowiec, jeden z dwóch bliźniaczych parowców zbudowanych dla armatora Żegluga Polska w roku 1935 w Wielkiej Brytanii (drugim był SS „Puck”).
Zwodowany 22 marca 1935, przybył po raz pierwszy do Gdyni 23 kwietnia 1935[2]. Pływał początkowo do portów Europy Zachodniej, a od lutego 1939 roku na linii śródziemnomorskiej do Włoch. W czasie II wojny światowej w konwojach.
Po wojnie wrócił 12 marca 1946 do Polski do służby w Żegludze Polskiej[2]. W 1950 roku, w związku z likwidacją Żeglugi Polskiej, przejęty przez Polskie Linie Oceaniczne. Ostatni rejs odbył w 1962 roku. Po opuszczeniu bandery był wykorzystywany jako magazyn portowy MP-Gdy-3. W 1982 roku złomowany[3].
W 1953 roku Marynarka Wojenna rozważała przejęcie statku i jego przebudowę na stawiacz min, przenoszący około 170 min w komorach minowych. Projekt przebudowy opracowano w styczniu 1954, lecz na skutek odprężenia w stosunkach międzynarodowych, z przejęcia statku i przebudowy zrezygnowano[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Piwowoński: Flota spod biało-czerwonej. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1989, s. 32-33. ISBN 83-10-08902-3.
- Jerzy Miciński, Stefan Kolicki: Pod polską banderą. Gdynia: Wydawnictwo Morskie, 1962.
- Jerzy Miciński: Księga statków polskich tom 2. Gdynia: Polnord - Oskar, 1997. ISBN 83-86181-31-1.