Sabana (dworzec kolejowy w Bogocie)

Sabana
	; Elewacja główna
Państwo	Kolumbia
Miejscowość	Bogota
Lokalizacja	Calle Trece
Data otwarcia	20 lipca 1917
	Linie kolejowe
	Tren Turístico de la Sabana
	Położenie na mapie Bogoty Sabana
	Położenie na mapie Kolumbii Sabana
	4°36′26,0860″N 74°04′59,8890″W/4,607246 -74,083303
	Multimedia w Wikimedia Commons

Sabana (hiszp. Estación de la Sabana) – czołowa, wąskotorowa (rozstaw szyn 914 mm) stacja kolejowa w stolicy Kolumbii Bogocie. Znajduje się przy Calle Trece, w dzielnicy El Listón, w południowej części centrum miasta^[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Początki i rozwój[edytuj | edytuj kod]

Obiekt wzniesiono w stylu neoklasycystycznym. Był siedzibą główną Kolumbijskich Kolei Państwowych (FNC), zlikwidowanych w latach 90. XX wieku. Został otwarty 20 lipca 1917, za rządów José Vicente Concha. W pierwszej połowie XX wieku był ważnym czynnikiem rozwoju tej części miasta. Ze względu na upadek sektora usług publicznych w Kolumbii oraz likwidację narodowego przewoźnika (1991), w tym Ferrocarril de la Sabana, budynek niszczał i był dewastowany^[1].

Dworzec powstał ze względu na dynamiczny rozwój transportu towarowego i pasażerskiego pomiędzy Bogotą, a doliną rzeki Magdalena, która rozwijała gospodarczo od XIX wieku. Z technicznego punktu widzenia w 1908 połączono linie kolejowe między Bogotą a Facatativą, poprzez dzielnice San Victorino, Puente Aranda i Fontibón, a także port rzeczny Girardot. Do 1924 pasażerowie musieli przesiadać się w połowie drogi, ponieważ różnice w rozstawie szyn na obu odcinkach trasy różniły się o 0,91 cm^[1].

Stacja została zaprojektowana przez Mariano Santamaríę i została zbudowana w latach 1913–1917 przez angielskiego inżyniera Williama Lidstone'a. Koszt budowy wyniósł 750 000 ówczesnych złotych pesos. Wystrojem i detalem zajął się szwajcarski rzeźbiarz Colombo Ramelli. Budynek ten zastąpił stary dworzec wybudowany w 1887 na inaugurację linii kolejowej między Bogotą a Facatativą. Sabana stała się stacją centralną wszystkich linii prowadzących do Bogoty^[1].

W 1953 sieć Ferrocarril de la Sabana obejmowała kolej zachodnią z sześcioma stacjami, południową z pięcioma, północną z czterema, północno-wschodnią z ośmioma i wschodnią z jedną stacją. W tym czasie sieć miała największą długość, która wynosiła około 200 km^[1].

W 1954 wnętrza gruntownie przebudowano, m.in. zacierając elementy dekoracyjne. Dobudowano wówczas dwie kondygnacje i zmieniono elewację. Zachowano jedynie oryginalny projekt lobby. W latach późniejszych rozebrano skrzydło wschodnie^[1].

Upadek i reaktywacja[edytuj | edytuj kod]

Budynek został uznany za zabytek narodowy na mocy dekretu 2390 z dnia 26 września 1984 ze względu na jej znaczenie historyczne i kulturowe. Nie zapobiegło to niszczeniu i dewastacji obiektu, zwłaszcza po upadku narodowego przewoźnika w 1991^[1].

Remont i ponowne uruchomienie przewozów turystycznych nastąpiło w 1993. Obecnie jest to stacja początkowa pociągów turystycznych prowadzonych przez Tren Turístico de la Sabana do miejscowości Zipaquirá (53 km)^[1].