Przejdź do zawartości

Sala samobójców

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sala samobójców
Ilustracja
Logo filmu
Gatunek

dramat psychologiczny[1]

Rok produkcji

2011

Data premiery

12 lutego 2011 (międzynarodowa),
28 lutego 2011 (polska oficjalna),
4 marca 2011 (polska kinowa)

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

120 minut

Reżyseria

Jan Komasa

Scenariusz

Jan Komasa

Główne role

Jakub Gierszał,
Roma Gąsiorowska,
Agata Kulesza,
Krzysztof Pieczyński

Muzyka

Michał Jacaszek

Zdjęcia

Radosław Ładczuk

Scenografia

Katarzyna Filimoniuk

Kostiumy

Dorota Roqueplo

Montaż

Bartosz Pietras

Produkcja

Jerzy Kapuściński,
Wojciech Kabarowski,
Dominika Kowarska

Wytwórnia

Studio Filmowe „Kadr”

Dystrybucja

ITI Cinema

Budżet

6 mln zł

Kontynuacja

Sala samobójców. Hejter

Strona internetowa

Sala samobójców – polski film psychologiczny z 2011 roku w reżyserii Jana Komasy, zrealizowany według własnego scenariusza. Głównym bohaterem filmu jest nastolatek Dominik (Jakub Gierszał), który w wyniku upokorzenia przez rówieśników rezygnuje z chodzenia do szkoły i wkracza do wirtualnej platformy społecznościowej o tytułowej nazwie, prowadzonej przez tajemniczą Sylwię (Roma Gąsiorowska). Wirtualna „sala samobójców” jest wzorowana na ówcześnie popularnej platformie Second Life[2].

Istotną innowacją Sali samobójców w skali polskiego pełnometrażowego filmu fabularnego było połączenie sekwencji toczących się w świecie rzeczywistym z komputerowymi animacjami o umownej stylistyce[2]. Film miał swoją międzynarodową premierę 12 lutego 2011 na 61. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, gdzie został pokazany w sekcji Panorama Special[3][4][5], natomiast jego oficjalna polska premiera odbyła się 28 lutego w Złotych Tarasach w Warszawie[6]. 4 marca 2011 miała z kolei miejsce polska kinowa premiera filmu[4][7].

Sala samobójców spotkała się z mieszanymi recenzjami krytyków. Jedni chwalili film za wagę podejmowanego tematu samotności w sieci[8][9], inni ganili go za banalne przesłanie skrojone pod z góry wyłożoną tezę[10][11]. W 2020 odbyła się premiera kontynuacji filmu pod tytułem Sala samobójców. Hejter[12], również w reżyserii Jana Komasy.

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

Główny bohater filmu, Dominik Santorski, jest wrażliwym i nieco zagubionym nastolatkiem, synem zamożnych rodziców. Koledzy szkolni posądzają go o skłonności homoseksualne, wyśmiewają go na portalach społecznościowych i odsuwają się od niego. Dominik, upokorzony, odmawia chodzenia do szkoły i przygotowywania się do matury. Na to nakładają się problemy z rodzicami, prawie ciągle nieobecnymi w domu. Wpadłszy w głęboką depresję, Dominik zamyka się w czterech ścianach swojego pokoju i przestaje w ogóle wychodzić z domu. Jednocześnie poprzez internet poznaje tajemniczą dziewczynę o imieniu Sylwia, fascynującą się śmiercią i samookaleczeniem, i nawiązuje z nią więź emocjonalną i intelektualną. Dominik z biegiem czasu traci kontakt ze światem rzeczywistym, coraz bardziej przynależąc do świata wirtualnego.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]
Postać Aktor
Dominik Santorski Jakub Gierszał
Sylwia Roma Gąsiorowska
Beata Santorska Agata Kulesza
Andrzej Santorski Krzysztof Pieczyński
Marcin Filip Bobek
Aleksander Lubomirski Bartosz Gelner
Nadia, gosposia Santorskich Danuta Borsuk
Jacek, kierowca Dominika Piotr Nowak
minister finansów Krzysztof Dracz
Karolina Zimmer Aleksandra Hamkało
dziewczyna Aleksandra Radwańska
psychiatra Karolina Kinga Preis
psychiatra Darek Piotr Głowacki
Ada, współpracownica Beaty Santorskiej Anna Ilczuk
stylista Tomek Bartosz Porczyk
dyrektor liceum Wiesław Komasa
biznesmen z walizką Łukasz Krzyżaniak
recepcjonistka Paulina Chapko
Jowita Karolina Dryzner
żona ministra Ewelina Paszke
facet w klubie Tomasz Schuchardt
Weronika, córka ministra Ida Nowakowska
Lewandowski, lekarz w szpitalu psychiatrycznym Maciej Tomaszewski
nauczycielka Magdalena Smalara
pielęgniarka Paulina Chapko
chłopak w knajpie Michał Rolnicki
dziewczyna w toalecie Monika Mazur

Ścieżka dźwiękowa

[edytuj | edytuj kod]

4 kwietnia, miesiąc po premierze filmu, ukazała się płyta z oficjalną muzyką. Wśród artystów, reprezentujących głównie muzykę alternatywną, znajdują się m.in. Michał Jacaszek, Rykarda Parasol i Kyst[13].

Pełna lista utworów

[edytuj | edytuj kod]
  1. Adam Walicki – „Romans”
  2. Kyst – „Grass So Bright”
  3. Rykarda Parasol – „Baudelaire”
  4. Stereo Total – „C’est la mort”
  5. Jacaszek – „Innerperspective”
  6. Kyst – „Climb Over”
  7. Jacaszek – „Introspection”
  8. Wet Fingers – „Turn Me On”
  9. Jacaszek – „Introspective”
  10. Billy Talent – „Nothing to Lose”
  11. Billy Talent – „White Sparrows”
  12. Jacaszek – „Introspective”
  13. Blakfish – „Jeremy Kyle is a Marked Man”
  14. Jacaszek – „Selfescape”
  15. Jacaszek – „Inscape”
  16. Kyst – „How I Want”
  17. Jacaszek – „Selfescape”
  18. Chouchou – „Sign 0”
  19. Włodek Pawlik Qartet featuring Randy Brecker – „Sally with Randy”
  20. Wet Fingers – „Rock with me pumpin trump”
  21. Magdalena Żuk – „Mazurek op 17 nr 4” (Chopin)
  22. Rykarda Parasol – „Cherry is Gone”

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

W kwietniu 2011 film otrzymał nagrodę Międzynarodowej Federacji Krytyków Filmowych na Międzynarodowym Festiwalu Kina Niezależnego Off Plus Kamera[14][15], a w czerwcu 2011 na 36. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych nagrodę „Srebrne Lwy” oraz nagrody indywidualne: dla Bartosza Putkiewicza za dźwięk i dla Doroty Roqueplo za kostiumy (również w filmie Młyn i krzyż)[16]. Jakub Gierszał za rolę Dominika otrzymał nominację do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego 2011. W konkursie dostał Nagrodę Publiczności[17]. W listopadzie 2011 na rozdaniu nagród filmowych przyznawanych przez czytelników miesięcznika „Film” – Złotych Kaczek obraz otrzymał trzy statuetki w kategoriach: Najlepsze Zdjęcia, Najlepszy Scenariusz i Najlepszy Film sezonu 2010/2011. Ponadto Jakub Gierszał za rolę Dominika otrzymał nagrodę w kategorii Najlepszy Aktor[18].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Suicide Room (2011) [online], Allmovie [dostęp 2020-03-09] (ang.).
  2. a b Rafał Stanowski, Adam Torczyński: animacja nie musi być rozbuchana [online], Onet.pl, 3 kwietnia 2011 [dostęp 2020-03-09].
  3. Film na stronach festiwalu Berlinale.
  4. a b Sala samobójców (2011). [w:] Filmy [on-line]. naekranie.pl. [dostęp 2021-03-04]. (pol.).
  5. Światowa premiera „Sali samobójców” na Berlinale 2011. [w:] Wiadomości [on-line]. kultura.onet.pl, 2011-01-19. [dostęp 2021-03-04]. (pol.).
  6. Relacja z premiery „Sali samobójców”, orange.pl, 5 marca 2011 [dostęp 2021-03-04] [zarchiwizowane 2022-06-26] (pol.).
  7. Premiera filmu Sala samobójców. teatrpolski.wroc.pl, 2011-03-04. [dostęp 2021-03-04]. (pol.).
  8. Piotr Śmiałowski, Sala samobójców, „Kino” (3), 2011 [dostęp 2020-03-09].
  9. Rafał Donica, Sala samobójców. Niepolski film polski [online], Film.org.pl, 8 lipca 2018 [dostęp 2020-03-09].
  10. Dawid Rydzek, Siedząc w kinie zwanym salą samobójców [online], Na Ekranie, 4 marca 2011 [dostęp 2020-03-09].
  11. Michał Walkiewicz, W sieci [online], Filmweb, 3 marca 2011 [dostęp 2020-03-09].
  12. Sala samobójców. Hejter w serwisie Filmweb.
  13. Oficjalny soundtrack Sali samobójców.
  14. Nagroda FIPRESCI – Festiwal OffPlusCamera. offpluscamera.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-04)].
  15. FIPRESCI – Awards. fipresci.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-21)].
  16. Złote Lwy dla Jerzego Skolimowskiego [online], festiwalgdynia.pl, 11 czerwca 2011 [dostęp 2017-11-26] [zarchiwizowane z adresu 2011-10-12].
  17. Nagroda im. Zbyszka Cybulskiego dla Magdaleny Popławskiej, stopklatka.pl, 7 listopada 2011 [dostęp 2024-03-25] [zarchiwizowane 2014-12-28] (pol.).
  18. „Sala samobójców” zgarnęła najwięcej Złotych Kaczek, tvn24.pl, 23 listopada 2011 [dostęp 2024-03-19] [zarchiwizowane 2014-12-27] (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]