Samuel Golejewski (powstaniec listopadowy)
 Kościesza | |
| Rodzina |
Golejewscy |
|---|---|
| Data urodzenia |
XVIII w. |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka |
Wiktoria |
| Rodzeństwo | |
| Odznaczenia | |
| |
Samuel Golejewski herbu Kościesza (zm. 1846 lub 1848) – polski hrabia, powstaniec listopadowy, właściciel ziemski.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wywodził się z rodu hrabiowskiego Golejewskich herbu Kościesza[1][2][3]. Rodzina Golejewskich pierwotnie pochodziła z ziemi mazowieckiej z Golejowa w powiecie bielskim[4]. Jedna z linii rodu 8 lutego 1783 w Wiedniu otrzymała tytuł hrabiów galicyjskich z dodatkiem herbowym[5][4][6]. Była synem Samuela Golejewskiego (właściciel dóbr Krzywcze wraz z miejscowościami Babińce, Filipcze, Chudiowce w obwodzie czortkowskim, Świerzkowce w powiecie kamienieckim, a od 1823 Chlebowa w powiecie tarnopolskim oraz członek Stanów Galicyjskich z grona magnatów w 1817) i Wiktorii z domu Matuszewicz herbu Łabędź (chorążanka mińska)[7][2][8][9]. Jej rodzice byli właścicielami dóbr Krzywcze, Sapohów, Chlebów[9]. Miał braci Jana Beatryka Antoniego (1798-1862, właściciel dóbr Krzywcze, członek Stanów Galicyjskich z 1838, teść Szczęsnego Koziebrodzkiego) i Tadeusza (powstaniec listopadowy, zm. 1855) oraz siostrę Marię (ur. 1804 lub 1805, zm. 1893, żona sąsiedniego właściciela ziemskiego Cyryla Czarkowskiego)[7][2][10][11].
Uczestniczył w powstaniu listopadowym[12]. Służył jako podporucznik Pułku Jazdy Poznańskiej, a za swoje czyny 15 września 1831 został odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari (nr 2951)[13][12].
Według różnych źródeł zmarł w 1846[12] lub zamordowany w 1848[9]. Został pochowany w Krzywczach[12]. Rodzina Golejewskich wygasła po mieczu 28 października 1893[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 215-216.
- ↑ a b c Rocznik szlachty (II) 1883 ↓, s. 134.
- ↑ Herbarz polski (3) 1900 ↓, s. 284.
- ↑ a b c Almanach 1908 ↓, s. 371.
- ↑ Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 215.
- ↑ Sylwester Korwin Kruczkowski: Poczet Polaków wyniesionych do godności szlacheckiej przez monarchów austrjackich w czasie od roku 1773 do 1918: dalej tych osób, którym wymienieni władcy zatwierdzili dawne tytuły książęce względnie hrabiowskie lub nadali tytuły hrabiów i baronów jak niemniej tych, którym zatwierdzili staropolskie szlachectwo. Lwów: 1935, s. 29.
- ↑ a b Rocznik szlachty (I) 1881 ↓, s. 216.
- ↑ Almanach 1908 ↓, s. 372.
- ↑ a b c Pamiętnik 1905 ↓, s. 127.
- ↑ Pamiętnik 1905 ↓, s. 127-128.
- ↑ Almanach 1908 ↓, s. 372-373.
- ↑ a b c d Józef Białynia Chołodecki: Cmentarzyska i groby naszych bohaterów z lat 1794-1864 na terenie Wschodniej Małopolski. Lwów: 1928, s. 12.
- ↑ Xsięga pamiątkowa w 50-letnią rocznicę powstania roku 1830 zawierająca spis imienny dowódzców i sztabs-oficerów, tudzież oficerów, podoficerów i żołnierzy Armii Polskiej w tymż roku Krzyżem Wojskowym „Virtuti Militari” ozdobionych. Lwów: 1881, s. 151.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 1. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1881, s. 1-621.
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 2. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1883, s. 1-799.
- Adam Boniecki: Herbarz polski. T. 3: Chmielewscy – Czetowscy. Warszawa: Gebethner i Wolff, 1900, s. 1-388.
- Tadeusz Czarkowski-Golejewski: Pamiętnik Tadeusza Czarkowskiego-Golejewskiego pierwszego ordynata na Wysuczce. Poświęcony dzieciom i wnukom oraz najbliższej rodzinie. Borszczów: Drukarnia P. Seidmana, 1905, s. 1-287.
- Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach błękitny. Genealogia żyjących rodów polskich. Lwów / Warszawa: 1908, s. 1-1127.