Zjazd łucki: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne
Konarski (dyskusja | edycje)
ilustracja
Linia 26: Linia 26:
<gallery widths=120 heights=150>
<gallery widths=120 heights=150>
Plik:Vytautas the great.jpg|[[Witold Kiejstutowicz|książę Witold]]
Plik:Vytautas the great.jpg|[[Witold Kiejstutowicz|książę Witold]]
Plik:Wladyslaw Jagiello.jpg|[[Władysław II Jagiełło]]
Plik:Jogaila (Władysław II).jpg|[[Władysław II Jagiełło]]
Plik:Albrecht Dürer 082.jpg|[[Zygmunt Luksemburski]]
Plik:Albrecht Dürer 082.jpg|[[Zygmunt Luksemburski]]
Plik:Eryk I Pomorski Darłowo.jpg|[[Eryk Pomorski]]
Plik:Eryk I Pomorski Darłowo.jpg|[[Eryk Pomorski]]
Plik:Cardinal Zbigniew Oleśnicki.PNG|[[Zbigniew Oleśnicki]]
</gallery>
</gallery>



Wersja z 09:49, 7 cze 2013

Zamek w Łucku

Zjazd łucki – zjazd monarchów europejskich z 1429 roku, którzy obradowali nad obroną Europy przed imperium osmańskim.

Zjazd odbył się na zamku w Łucku, trwał od 6 stycznia 1429 przez 13 tygodni. Wśród obecnych w Łucku władców byli:

Pomimo że celem zjazdu miały być ustalenia dotyczące obrony przed Turkami, to zdominowała go inna kwestia. Po przybyciu na zjazd w lutym 1429, król niemiecki i węgierski Zygmunt Luksemburczyk chcąc rozbić unię polsko-litewską wystąpił z projektem koronacji księcia Witolda. Od razu uzyskał akceptację tej propozycji Władysława Jagiełły, który wiedział, że sprzeciw naraziłby go na nieporozumienia z Litwinami oraz dzięki temu sam zaszachuje w ten sposób Polaków chcących dokonywać po jego śmierci elekcji tronu, być może w sposób niekorzystny dla jego synów. Witold oficjalnie demonstrował w tej sprawie niezdecydowanie. Projekt koronacji poparli panowie litewscy, natomiast sprzeciwił jej się Zbigniew Oleśnicki, podkanclerzy Władysław Oporowski i Piotr Szafraniec, którzy twierdzili, że o koronie może decydować papież, a nie cesarz. Jagiełło uznał, że jego demonstracja się udała i zmienił zdanie odnośnie koronacji uznając, że w tej sytuacji załatwi sprawę sukcesji tronu polskiego polubownie[1].

  1. Henryk Łowmiański, Polityka Jagiellonów, Poznań 1999, s.68

Bibliografia