Barcja

Krainy Prus

Barcja – kraina historyczna w Prusach, na wschodnim brzegu Łyny, zamieszkiwana przez jedno z plemion pruskich - Bartów. Terytorium Barcji wchodziło w skład diecezji warmińskiej i dominium warmińskiego.

Historia

Bartowie przystąpili po raz pierwszy do walki z Krzyżakami w 1242 r., uczestnicząc wraz z Warmami i Natangami w oblężeniu Bałgi. Brali także udział w I powstaniu Prusów, które wybuchło w 1242 r. i trwało do 1249 r. Prawdopodobnie podbój Barcji nastąpił w latach 1251–1252, gdy kolejnych najazdów dokonali: margrabia branderburski Otto III, biskup Merseburga Henryk I i hrabia von Schwarzburg. Ich następstwem było opanowanie całego terytorium i wybudowanie na jego obszarze zamków: Bartoszyce, Reszel i Wiesenburg.

W 1260 r. w efekcie klęski Zakonu nad rzeką Durbą w Kurlandii, doszło do wybuchu II powstania pruskiego, które trwało do 1273 r. Na terenie Barcji oddziałami powstańców dowodził wódz Diwan. Rozpoczęło się długotrwałe oblężenie przez Prusów zamków Bartoszyce (4 lata), Gierdawy, Weistotepila nad Gubrem, Wallewona (przez 3 lata) oraz spalenie Reszla przez uciekających Krzyżaków. Po stłumieniu powstania, ziemia Bartów została włączona do państwa Zakonu Krzyżackiego.

Terytorium

Od południa i wschodu Barcja graniczyła z Galindią. Granica między nimi biegła od Jeziora Oświn do Jeziora Rydzówka. Główne miasta leżące na terenie dawnej Barcji: Kętrzyn (daw. Rastembork) i Bartoszyce (daw. Barsztyn) oraz Korsze, Barciany i Srokowo (daw. Dryfort), Jeziorany, Sępopol oraz po stronie obwodu kalinigradzkiego: Żeleznodorożnyj (daw. Gierdawy), Kryłowo (daw. Nordenbork), Drużba (daw. Alembork), Prawdinsk (daw. Frydląd). Barcja sięga w okolice Znamienska (daw. Welawa) i Gwardiejska (daw. Tapiawa).