Włodko z Danaborza

Włodko (Władysław) z Danaborza (zm. 14 maja 1467 w Kaliszu) – starosta nakielski (od 1436), kasztelan nakielski (od 1453) i starosta człuchowski (od 1454 do 1463); „raubritter”, skazany na śmierć z rozkazu króla Kazimierza Jagiellończyka.

Włodko pochodził z możnowładczej rodziny pieczętującej się herbem Pałuka, której rodową siedzibą była miejscowość Danabórz, położona nad jeziorem Grylewskim na pojezierzu chodzieskim.

Ojcem Włodka był Andrzej z Danaborza (zm. 1436), wojewoda kaliski, a matką Elżbieta. Pierwszą żoną Włodka została Witocha, córka Wojciecha z Pakości, kasztelana śremskiego. Córka Włodka z tego małżeństwa, Febronia wyszła za Mikołaja Działyńskiego, wojewodę inowrocławskiego. Druga żona Włodka, poślubiona około 1461, miała królewskie wręcz pochodzenie – była to Katarzyna, jej ojcem był Wacław II, książę raciborski z czeskich Przemyślidów, a matką Małgorzata z Szamotuł. Z drugiego małżeństwa Włodko doczekał się dwójki synów – Jana (starszego) (zm. 1518), późniejszego starostę rogozińskiego i drugiego, Jana (młodszego).

Włodko z Danaborza brał udział w wojnie trzynastoletniej (1454-1466), strzegąc terenów Wielkopolski przez możliwym najazdem krzyżackim. Po zdobyciu w 1454 roku potężnej krzyżackiej warowni w Człuchowie (1454), król Kazimierz w grudniu 1455 toku mianował Włodka tenutariuszem zamku człuchowskiego, początkowo z Mikołajem Szarlejskim. Od 1457 r., dzierżył Człuchów samodzielnie, z obowiązkiem utrzymania na zamku 100 konnych i 200 drabantów na koszt króla. Gdy król miał problemy ze spłatą swych zobowiązań wobec załogi Człuchowa, Włodko w odwecie posunął się do akcji łupieżczych w dobrach arcybiskupstwa gnieźnieńskiego w północnej Wielkopolsce, co wywołano skargi kapituły na sejmie w Piotrkowie w styczniu 1459 r. W związku z tym Kazimierz Jagiellończyk, aby uspokoić zaciężnych Włodka, nie tylko przedłużył mu utrzymanie tenuty człuchowskiej i zezwolił na korzystanie z dochodów starostwa, ale też przyobiecał wypłatę ratami dużej sumy 2500 złotych węgierskich. Mimo to, w lecie 1459 r. Włodko samowolnie w imieniu polskich załóg z Człuchowa i Tucholi zawarł rozejm z krzyżacką załogą miasta Chojnice, aby móc zebrać plony z pól i zaopatrzyć swe zamki. W rezultacie siły krzyżackie działające z rozkazu Kaspara Nostyca zajęły zamek w Kiszewie. Brak sukcesów militarnych nie przeszkodził Włodkowi w ponownym rozpoczęciu wiosną 1460 r. rabunkowych napadów na dobra arcybiskupstwa gnieźnieńskiego. Nie popisał się także Włodko jako obrońca Debrzna, które utracił 6 stycznia 1462 r., również na rzecz ludzi Nostyca. Mimo udzielonego mu królewskiego przebaczenia i wzięcia udziału w przełomowej bitwie pod Świecinem (1462), aby wyegzekwować kwoty należne mu od króla, w sierpniu 1465 r. Włodko zebrał oddział ok. 500 zaciężnych i rozpoczął wraz z nimi łupieską działalność w rejonie Nakła i rodowego gniazda Włodka, Danaborza, które zostały przezeń ufortyfikowane. Dopiero wysłanie przez króla ekspedycji karnej, która obsadziła m.in. arcybiskupi Żnin i szykowała się do oblężenia Danaborza i Nakła, zmusiło rebeliantów do nawiązania układów, Włodko zaś ukorzył się przed królem. Jednakże już po zakończeniu działań wojennych powrócił do zbójeckiego rzemiosła i, pod pozorem braku satysfakcji finansowej ze strony króla za swą służbę wojskową, na czele oddziału podburzonych zaciężnych zajął się rabunkiem, umacniając się ponownie w zamkach w Nakle i Danaborzu oraz w ufortyfikowanych przez siebie Wągrowcu i Pakości. Jego wypady dały się we znaki ziemiom arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, oskarżano też Włodka o założenie mennicy fałszywej monety. Wobec objawów nieposłuszeństwa król wydał nakaz aresztowania. Włodko został ujęty, a następnie przekazany staroście generalnemu Wielkopolski Piotrowi z Szamotuł, osadzony na zamku w Kaliszu i 14 maja 1467 r. na rozkaz króla ścięty na tamtejszym Głównym Rynku.

Źródła

• Kalendarium Południowej Wielkopolski
• Kronika Miasta Kalisza
• Grylewo – Siedziba Włodka z Danaborza
• Zamki w Polsce. Człuchów
• Starostowie człuchowscy i ich herby