Stanisłau Leuszyk
| Pełne imię i nazwisko |
Stanisłau Stanisławawicz Leuszyk |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 maja 1950 |
| Deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji | |
| Okres |
od 9 stycznia 1996 |
| Przynależność polityczna |
Białoruska Partia Agrarna, frakcja agrariuszy |
| Następca |
wybory nie odbyły się |
Stanisłau Stanisławawicz Leuszyk (biał. Станіслаў Станіслававіч Леўшык, ros. Станислав Станиславович Левшик, Stanisław Stanisławowicz Lewszyk; ur. 8 maja 1950 w Siniewiczach w rejonie grodzieńskim) – białoruski lekarz i polityk, w 1996 roku deputowany do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość i praca[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 8 maja 1950 roku we wsi Siniewicze, w rejonie grodzieńskim obwodu grodzieńskiego Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1974 roku ukończył Grodzieńską Państwową Akademią Medyczną, uzyskując wykształcenie lekarza chirurga. W latach 1974–1975 odbywał staż specjalizacyjny. W latach 1975–1977 służył w szeregach Armii Radzieckiej jako dowódca pułkowego punktu sanitarnego. W latach 1977–1990 pracował jako ordynator Oddziału Chirurgicznego Raduńskiego Szpitala Miejskiego[1] Werenowskiego Zjednoczenia Terytorialno-Medycznego[2]. Od 1990 roku pełnił funkcję lekarza naczelnego tego szpitala[1][2]. Należał do Białoruskiej Partii Agrarnej. Wielokrotnie wybierany był na deputowanego do Raduńskiej Miejskiej Rady Deputowanych i Werenowskiej Rejonowej Rady Deputowanych. Wchodził w skład Komitetu Wykonawczego Raduńskiej Miejskiej Rady Deputowanych[1].
Działalność parlamentarna[edytuj | edytuj kod]
W drugiej turze wyborów parlamentarnych 28 maja 1995 roku został wybrany na deputowanego do Rady Najwyższej Republiki Białorusi XIII kadencji z werenowskiego okręgu wyborczego nr 120[2]. 9 stycznia 1996 roku został zaprzysiężony na deputowanego[3]. Od 23 stycznia pełnił w Radzie Najwyższej funkcję członka Stałej Komisji ds. Ochrony Zdrowia, Kultury Fizycznej i Sportu[4]. Należał do frakcji agrariuszy. Od 3 czerwca był członkiem grupy roboczej Rady Najwyższej ds. współpracy z parlamentem Rzeczypospolitej Polskiej[5]. 27 listopada 1996 roku, po dokonanej przez prezydenta Alaksandra Łukaszenkę kontrowersyjnej i częściowo nieuznanej międzynarodowo zmianie konstytucji, nie wszedł w skład utworzonej przez niego Izby Reprezentantów Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[1]. Zgodnie z Konstytucją Białorusi z 1994 roku jego mandat deputowanego do Rady Najwyższej zakończył się 9 stycznia 2001 roku; kolejne wybory do tego organu jednak nigdy się nie odbyły[6].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Stanisłau Leuszyk jest żonaty; jest katolikiem[1]. W 1995 roku mieszkał w Raduniu w rejonie werenowskim[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Kto… ↓, s. 156.
- ↑ a b c d Спіс дэпутатаў Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь, выбраных у другім туры галасавання 28 мая 1995 года. Centralna Komisja Republiki Białorusi ds. Wyborów i Prowadzenia Republikańskich Referendów. [dostęp 2019-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-05)]. (biał.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 9 января 1996 г. №4-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-09. [dostęp 2018-06-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-13)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Верховного Совета Республики Беларусь от 23 января 1996 г. №40-XIII. pravo.levonevsky.org, 1996-01-23. [dostęp 2019-06-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-26)]. (ros.).
- ↑ С. Шарецкий: Постановление Президиума Верховного Совета Республики Беларусь от 3 июня 1996 г. №345-XIII. bankzakonov.com, 1996-06-03. [dostęp 2019-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-12)]. (ros.).
- ↑ М. Грыб: Канстытуцыя 1994 года. Narodowy Internetowy Portal Prawy Republiki Białorusi, 1994-03-15. [dostęp 2020-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-28)]. (biał.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.