Steve Katz
_(cropped).png) Steve Katz (1966) | |
| Imię i nazwisko |
Steven Katz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1964 |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania | |
| Strona internetowa | |
Steve Katz (ur. 9 maja 1945 w Brooklynie) – amerykański muzyk, kompozytor i producent muzyczny, najbardziej znany jako członek zespołów The Blues Project i Blood, Sweat & Tears.
Dwukrotnie zdobył Nagrodę Grammy, a pięciokrotnie był do niej nominowany.
Życiorys i kariera muzyczna[edytuj | edytuj kod]
Początki[edytuj | edytuj kod]
Katz urodził się 9 maja 1945 roku w Brooklynie, ale dorastał w mieście Schenectady w stanie Nowy Jork[1]. Był jedynym uzdolnionym muzycznie członkiem rodziny. W bardzo młodym wieku zbierał płyty i próbował śpiewać ówczesne przeboje – popularne piosenki z lat 50. Czasami, gdy miał nie więcej niż pięć lub sześć lat, śpiewał na ulicy[2]. Już w wieku kilkunastu lat występował w lokalnym programie telewizyjnym Teenage Barn, wykonując własne wersje przebojów z końca lat 50. Z czasem zaczął interesować się muzyką folkową i bluesem[1]. Gdy miał 15 lat, uczył się gry na gitarze pod kierunkiem Dave’a Van Ronka i Gary’ego Davisa. Zaczął wówczas odwiedzać Greenwich Village. Poznał wówczas Stefana Grossmana (i zaprzyjaźnił się z nim), a za jego pośrednictwem takich muzyków jak: Son House, Skip James i Mississippi John Hurt[2].
The Blues Project[edytuj | edytuj kod]
W Greenwich Village został członkiem ugrupowania podobnie myślących miłośników folku i bluesa, w skład którego wchodzili: jego przyjaciel, gitarzysta Stefan Grossman, Maria Muldaur, David Grisman i John Sebastian. Wymienieni artyści jako Even Dozen Jugband nagrali w 1964 roku album dla Elektra Records. Tuż potem, po przesłuchaniu, Katz został członkiem założonego przez gitarzystę Danny’ego Kalba zespołu Danny Kalb Quartet, który po dokooptowaniu Ala Koopera przekształcił się w The Blues Project[1]. Skład zespołu uzupełniali: basista Andy Kulberg i perkusista Roy Blumenfeld[3]. The Blues Project był czasami żartobliwie nazywany Jews Project, ponieważ czterej jego członkowie: Kalb, Kooper, Katz i Blumenfeld byli Amerykanami żydowskiego pochodzenia[4]. Zespół dzięki uznanym przez krytyków płytom oraz występom na żywo przyczynił się do spopularyzowania brzmienia miejskiego bluesa lat 60., którego przykładem stały się takie utwory jak: „Two Trains Running”, „I Can't Keep From Cryin' Sometimes”, „Flute Thing” i „Violets Of Dawn”[3]. W okresie działalności w The Blues Project Katz napisał swoją pierwszą piosenkę, „Steve's Song”[2]. Zespół jednak rozpadł się po zaledwie dwóch latach, wiosną 1967 roku[1].
Blood, Sweat and Tears[edytuj | edytuj kod]
Jeszcze w tym samym roku Kooper i Katz założyli nowy zespół, Blood, Sweat & Tears, który zadebiutował albumem Child Is Father to the Man; Katz grał tam na gitarze, a także zaśpiewał w kilku utworach. Wkrótce po wydaniu albumu z zespołu odszedł Kooper. w wyniku zmian w składzie zespół nabrał bardziej komercyjnego charakteru. Katz brał udział w realizacji kolejnych albumów, ale po nagraniu New Blood odszedł[1]. Powodem była presja ze strony biznesu muzycznego, ale nie odpowiadał mu też jazzowy kierunek, w którym podążał zespół[2]. W międzyczasie współpracował z Kooperem jako harmonijkarz przy realizacji debiutanckiego albumu zespołu Lynyrd Skynyrd[1].
Kariera solowa[edytuj | edytuj kod]
Katz jeszcze w tym samym roku, w którym odszedł z Blood, Sweat & Tears, zaprzyjaźnił się z Lou Reedem. Wyprodukował jego albumy Rock ’n’ Roll Animal, Sally Can’t Dance i Lou Reed Live. Dołączył również do studyjnego zespołu American Flyer, założonego przez byłego perkusistę The Velvet Underground Douga Yule’a[1]. Pierwszy z dwóch albumów zespołu wyprodukował George Martin, były producent albumów The Beatles. W wywiadzie udzielonym Klemenowi Breznikarowi z It's Psychedelic Baby! Magazine stwierdził, iż wiele się nauczył pracując z Martinem, zwłaszcza jeśli chodzi potraktowanie sekcji rytmicznej, aranżacje na orkiestrę i wokale w tle[2].
W 1977 roku został szefem A&R w biurze Mercury Records East Coast pracując na tym stanowisku trzy lata. W tym samym czasie yprodukował trzy albumy irlandzkiego zespołu Horslips[1]: The Man Who Built America (1978)[5], Short Stories / Tall Tales (1979)[6] i The Belfast Gigs (1980)[7]. Kontakt z zespołem sprawił, że bliżej zainteresował się Irlandią i jej kulturą muzyczną[1].
W 1987 roku został dyrektorem zarządzającym w Green Linnet Records, czołowej wytwórni wydającej tradycyjną muzykę irlandzką w Ameryce. W Green Linnet pracował przez pięć lat. W tym czasie poślubił Alison Palmer, artystkę tworzącą rzeźby ceramiczne[8].
W 2015 roku Katz opublikował wspomnieniową książkę Blood, Sweat, and My Rock ’n’ Roll Years: Is Steve Katz a Rock Star?[9][10]. Jak wyjaśnił w wywiadzie dla Atlanta Jewish Times, okazją do napisania książki była 70. rocznica urodzin, przykład wielu kolegów po fachu, którzy piszą książki o swoich latach 60. w rocku, a także zachęta ze strony przyjaciół i krewnych[11].
1 maja 2019 roku Katz wydał własnym sumptem swój pierwszy solowy album, The Juggle[12]. Pięć utworów, które złożyły się na album, Katz nagrał wspólnie z przyjaciółmi w studiu na żywo w wersji akustycznej, a w kolejnych tygodniach dodał następne. Wśród utworów znalazła się piosenka „Sweet Jane” Lou Reeda, wykonana w Toronto w 1974 roku, w której Katz śpiewał, a Reed grał na gitarze akustycznej[2].
Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
- Nagroda Grammy – 2 zdobyte, 5 nominacji[13].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Bruce Eder: Steve Katz Biography. AllMusic. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Klemen Breznikar: Steve Katz interview | The Blues Project, Blood, Sweat & Tears and American Flyer. It's Psychedelic Baby! Magazine. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ a b Al Kooper: A Biography of Al Kooper. alkooper.com. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ Seth Rogovoy: The Rock & Roll Hall of Fame just got a little more Jewish (and a little less rock ’n’ roll). The Forward. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ Horslips – The Man Who Built America. Discogs. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ Horslips – Short Stories / Tall Tales. Discogs. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ Horslips – The Belfast Gigs. Discogs. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ Michael Limnios: Steve Katz: Rock-N-Roll Bloodline. Blues.gr. [dostęp 2023-05-27]. (ang.).
- ↑ Blood, Sweat, and My Rock n' Roll Years: Is Steve Katz a Rock Star?. Publishers Weekly. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ Blood, Sweat, and My Rock ’n’ Roll Years: Is Steve Katz a Rock Star?. Google Książki. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ David R. Cohen: A Rock Star Sweating in the Background. Atlanta Jewish Times. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ Steve Katz – The Juggle. Discogs. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
- ↑ The Recording Academy: Steve Katz. Grammy.com. [dostęp 2023-05-26]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Steve Katz w bazie Discogs.com (ang.)
- Steve Katz w bazie IMDb (ang.)