Teodor Mniewski
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1839 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
kwiecień 1918 |
| Zawód, zajęcie | |
kpt. Teodor Mniewski (ur. 1839 w Wągłczewie, zm. kwiecień 1918 w Kwaskowie) – oficer w armii polskiej w czasach powstania styczniowego w 1863 roku.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z Wągłczewa k. Sieradza. Syn Karola i Kornelii z Parczewskich[1]. Studiował na Uniwersytecie Berlińskim[1]. Początkowo walczył w oddziale jazdy sieradzkiej rtm. Władysława Rembowskiego. Po włączeniu tego oddziału do brygady gen. Edmunda Taczanowskiego został dowódcą 2 szwadronu jazdy w 1 pułku ułanów. Szwadron ten m.in. szarżował nieudanie na sotnię kozaków w Sędziejowicach 26 sierpnia 1863 r. W tym boju Teodor Mniewski został ciężko ranny, w następstwie czego amputowano mu rękę[1].
Płk Franciszek Kopernicki pisał o nim:
- ”... dzielny i zacny por. Mniewski, lecz zanadto łagodny i miękki”.
Po upadku powstania mieszkał w Paryżu u wuja Teodora Morawskiego[1]. Zmarł w wieku 80 lat w swoim majątku Kwaskowie w kwietniu 1918 roku[1].
Zmarli powstańcy 1863 roku zostali odznaczeni przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego 21 stycznia 1933 roku Krzyżem Niepodległości z Mieczami[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Ś.p. Teodor Mniewski Tygodnik Illustrowany 1918 nr 35 z 31 sierpnia s.381
- ↑ Zarządzenie o nadaniu Krzyża Niepodległości z mieczami poległym i zmarłym Powstańcom 1863 r. (M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 32).