Tokowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Granit Tokowski w miejscu występowania
Nieczynny kamieniołom granitu Tokowskiego
Mapa konturowa Ukrainy, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kopalnia Tokowskiego”
Położenie na mapie Ukrainy

Tokowski – handlowa nazwa czerwonego granitu powstałego w prekambrze. Należy do skał budujących tarczę ukraińską. Złoża tej skały znajdują są na Ukrainie, w obwodzie dniepropetrowskim, w rejonie apostołowskim.

Skład mineralogiczny[edytuj | edytuj kod]

W skład Tokowskiego wchodzą:

Cechy fizyczno-mechaniczne[edytuj | edytuj kod]

  • Gęstość objętościowa 2670 kg/m³
  • Porowatość 1,2%
  • Nasiąkliwość 0,5–0,6%
  • Wytrzymałość na ściskanie 225 MPa
  • Wytrzymałość na zginanie 19 MPa
  • Ścieralność 0,26–0,45 g/cm²
  • Mrozoodporność: całkowita
  • Ograniczenia w stosowaniu: brak

Złoże[edytuj | edytuj kod]

Zasoby złoża szacuje się na przynajmniej 70 mln m³. Wyodrębniono 8 złóż z czego na 6 z nich prowadzi się eksploatację. Jedno z niewykorzystywanych złóż stanowią m.in. porohy na rzece Kamience będące atrakcją turystyczną, więc rozpoczęcie jego wydobycia jest mało prawdopodobne. Miesięczne wydobycie waha się od 400 do 700 m³[1].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Eksploatacje rozpoczęli w latach 70. XIX w. uwłaszczeni chłopi, gdyż ziemie tu leżące nie nadawały się pod uprawę. Po rewolucji październikowej złoże znacjonalizowano. W latach 30. XX w. w pobliżu kamieniołomów powstały osiedla dla ich pracowników: Tok, Czerwony Tok i Tokowskie. W tym okresie przyjęto dla wydobywanego tu granitu obecną nazwę. Po upadku ZSRR złoża sprywatyzowano.

Głównym importerem Tokowskiego jest Polska. Granit ten sprzedawano również m.in. do Rosji, Włoch, Azerbejdżanu i Gruzji.

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Granit Tokowski stosuje się w budownictwie (np. jako blaty, schody), w sztuce sepulkralnej oraz jako kruszywo.

Przykłady zastosowania[edytuj | edytuj kod]


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stan na wrzesień 2010.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Oleg Majewski Kamień znad Kamienki. Granit Tokowski „Nowy Kamieniarz”, nr 48 (5/2010), s. 88.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]