Tuwja Rawiw
.jpg) Tuwja Rawiw w 1973 roku | |
 alluf miszne (pułkownik)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 sierpnia 1934 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 stycznia 2023 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1952–1979 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
82 Batalion Pancerny 7 Brygady Pancernej |
| Stanowiska |
attaché wojskowy Izraela w Turcji 1975–1978 |
| Główne wojny i bitwy |
kryzys sueski |
| Późniejsza praca |
szef delegacji Agencji Żydowskiej na Węgry i Jugosławię (lata 90.) |
| Odznaczenia | |
   
| |
Tuwja Rawiw (hebr. טוביה רביב, ur. 21 sierpnia 1934 w Suboticy, zm. 24 stycznia 2023 w Modi'in-Makkabim-Re'ut) – izraelski wojskowy, pułkownik (alluf miszne), attaché wojskowy Izraela w Turcji (1975–1978), przedstawiciel Agencji Żydowskiej w latach 90. XX wieku na Węgry i Jugosławię.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 21 sierpnia 1934 roku w Suboticy, w Jugosławii (współcześnie Serbia). W wieku czterech lat zmarł mu ojciec. Przez całą drugą wojnę światową ukrywał się u chrześcijańskiej rodziny na Węgrzech pod zmienionym imieniem i nazwiskiem. W 1948 roku wraz z rodziną dokonał aliji do Izraela i zamieszkał w kibucu Ha-Zore’a, a następnie w moszawie Riszpon[1].
W marcu 1952 roku został powołany do służby w Siłach Obronnych Izraela w Korpusie Pancernym. Był żołnierzem 82 Batalionu Pancernego 7 Brygady Pancernej[1]. Ukończył kurs oficerski i został dowódcą plutonu[2]. Po zakończeniu służby zasadniczej był rezerwistą w 27 Brygadzie Pancernej[1]. Podczas kryzysu sueskiego (1956) z brygadą walczył na północy Synaju, wzdłuż wybrzeża z Morzem Śródziemnym. W trakcie walk został ciężko ranny[2].
Po rekonwalescencji pełnił funkcję szefa gabinetu dowódcy Korpusu Pancernego pułkownika Chajjima Bar-Lewa. Następnie pełnił funkcje dowódcze w Korpusie Pancernym, a w latach 1964–1966 ponownie znalazł się w gabinecie Bar-Lewa jako szef sztabu korpusu. W latach 1966–1968 prowadził kurs dla dowódców kompanii w Szkole Korpusu Pancernego oraz dowodził 268 Batalionem Pancernym w 26 Brygadzie Pancernej. W trackie wojny sześciodniowej (1967) dowodził formacją w bitwie o Dżabal Libni oraz bitwie pod Bir al-Dżifdżafa[2].
Brał udział w bitwie pod Al-Karamą (opercja „Tofet”), dowodzony przez niego 268 Batalion Pancerny wspierał działania 80 Brygady Pancernej pułkownika Rafa’ela Ejtana. Zadaniem tych sił było przekroczenie mostu Damija i zajęcie pozycji przy drodze prowadzącej do Al-Karamy, aby izolować miejscowość od północy[3]. Podczas walk batalion poniósł następujące straty: dwóch zabitych, 11 rannych, uszkodzonych siedem czołgów i pięć samochodów pancernych[4]. Sam Rawiw został lekko ranny w wyniku ostrzelania jego wozu dowodzenia. W wyniku dużych strat pod ostrzałem przeciwnika zmuszony był także szukać działającej radiostacji, aby komunikować się z dowództwem[4][5].
Od 1968 do 1969 roku był zastępcą dowódcy 875 Rezerwowej Brygady Zmechanizowanej, a w latach 1969–1971 był zastępcą dowódcy 401 Brygady Pancernej. W 1971 roku otrzymał awans na pułkownika i objął dowództwo nad 600 Rezerwową Brygadą Pancerną[2].
W trakcie wojny Jom Kipur dowodził 600 Rezerwową Brygadą Pancerną, która wchodziła w skład 143 Rezerwowej Dywizji Pancernej generała Ariela Szarona i walczyła na Synaju[2]. Brał udział w operacji „Abirej Lew”, której celem było dotarcie sił izraelskich do Kanału Sueskiego i stworzenie przeprawy na zachodni brzeg. Brygada Rawiwa miała przeprowadzić pozorowany atak na egipskie siły wzdłuż drogi Tasa-Ismailia, aby umożliwić 14 Brygadzie Pancernej atak na Chińską Farmę[6]. Następnie jego formacja pomagała w transporcie mostu kołowego nad kanał i brała udział w walkach o obszar Missouri[7].
W latach 1973–1975 był wykładowcą w Szkole Dowództwa i Sztabu. Następnie w latach 1975–1978 był attaché wojskowym Izraela w Turcji[2]. W 1979 roku odszedł ze służby[5].
W latach 90. był szefem delegacji Agencji Żydowskiej na Węgry i Jugosławię, gdzie koordynował osobiście, często w terenie, pomoc Żydom chcącym uciec z kraju przed wojną domową[1][5]. W 1997 roku opublikował książkę Ha-Jugoslawim ha-acharonim (dosł. Ostatni Jugosłowianie), w której opisał przyczyny rozpadu i wojny domowej w Jugosławii oraz opisał, jak wyglądała emigracja Żydów z tego kraju[5].
Zmarł 24 stycznia 2023 roku w Modi'in-Maccabim-Re'ut[2][7].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
- Ha-Jugoslawim ha-acharonim (hebr. היוגוסלבים האחרונים), 1997, ss. 241[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d טוביה רביב :הילד מהשואה שהפך להיות אחד ממפקדי חטיבות השריון הנועזים במלחמת יום הכיפורים [online], Jeladim ba-Szoa [dostęp 2023-08-14].
- ↑ a b c d e f g טוביה רביב [online], Israel Defense Forces and Defense Establishment Archive [dostęp 2023-08-14].
- ↑ Michelson 2001 ↓, s. 10.
- ↑ a b Michelson 2001 ↓, s. 14.
- ↑ a b c d Drori 2023 ↓.
- ↑ Dunstan 2003 ↓, s. 69.
- ↑ a b Golan 2014 ↓.
- ↑ היוגוסלבים האחרונים / טוביה רביב [online], Biblioteka Narodowa Izraela [dostęp 2023-08-14].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ofer Drori, אל"ם טוביה רביב ז"ל [online], Muzeum Jad la-Szirjon, 7 marca 2023 [dostęp 2023-08-14].
- Simon Dunstan, The Yom Kippur War 1973. The Sinai (2), Osprey Publishing Ltd., 2003 (Campaign; 126), ISBN 1-84176-221-0.
- Jehuda Golan, אלוף משנה טוביה רביב [online], MNews, 24 czerwca 2014 [dostęp 2023-08-14].
- Beni Michelson, מבצע „תופת” – למי?, „Szirjon” (13), 2001, s. 4–14 [dostęp 2023-08-14].