Twardzioszek szczypiorkowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Twardzioszek szczypiorkowy
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

twardzioszkowate

Rodzaj

twardzioszek

Gatunek

twardzioszek szczypiorkowy

Nazwa systematyczna
Mycetinis prasiosmus (Fr.) R.H. Petersen
MycoKeys 24: 75 (2017)

Twardzioszek szczypiorkowy (Mycetinis prasiosmus (Fr.) R.H. Petersen) – gatunek grzybów należący do rodziny Omphalotaceae[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Mycetinis, Omphalotaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1818 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus prasiosmus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 2017 r. Ronald H. Petersen przenosząc go do rodzaju Mycetinis[1].

Synonimy naukowe[2]:

  • Agaricus prasiosmus Fr. 1818
  • Chamaeceras prasiosmus (Fr.) Kuntze 1898
  • Marasmius prasiosmus (Fr.) Fr. 1838
  • Mycena prasiosmus (Fr.) P. Kumm. 1871

Nazwę polską podali Barbara Gumińska i Władysław Wojewoda w 1985 dla synonimu Marasmius prasiosmus[3]. Nie jest spójna z nową nazwą naukową.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Saprotrof wytwarzający owocniki z brązowawym (o lekko czerwonawym odcieniu), blaknącym, higrofanicznym, nieco żłobkowanym i prześwitującym kapeluszem (średnicy przeważnie 2–3 cm) o blaszkowatym hymenoforze na spodzie. Blaszki mają brudnobiaławe zabarwienie, regularną tramę, są dość gęsto rozstawione i przyczepione do ciemnobrązowego (jaśniejszego przy kapeluszu), oszronionego trzonu. Charakterystyczną cechą Marasmius prasiosmus jest piekący smak i silna woń czosnku[4].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Notowany jest w Europie, Ameryce Północnej, Maroku, Japonii i Korei[5]. W Polsce niezbyt częsty, ale nie jest zagrożony[6].

Gatunek ten występuje w lasach liściastych, często pod dębami, na wapiennych glebach. Owocniki wytwarza w październiku i listopadzie, nie są one toksyczne dla człowieka[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2019-12-20] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2019-12-20] (ang.).
  3. Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: PWRiL, 1985. ISBN 83-09-00714-0.
  4. a b Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. Warszawa: 2006, s. 190. ISBN 83-7404-513-2.
  5. Discover Life Maps [online] [dostęp 2016-01-10].
  6. Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.