Ulica Jana Olbrachta w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Jana Olbrachta w Warszawie
Ulrychów, Jelonki Północne
Ilustracja
Ulica Jana Olbrachta
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

2,2 km

Przebieg
światła 0m ul. Księcia Janusza ↑,
ul. Górczewska
40m ul. Okocimska
60m ul. Bitwy pod Lenino
160m ul. Batalionu AK „Parasol”
440m ul. Góralska
500m rondo ks. M. Krygiera: ul. Redutowa
580m ul. K. Szczecińskiego
620m ul. T. Krępowieckiego
865m ← ul. T. Krępowieckiego,
ul. Antka Rozpylacza →
940m ul. J. Sowińskiego
1270m ul. Znana
1370m ul. O. Boznańskiej
1480m ul. Stroma
1590m ul. W. Pola
1630m linia kolejowa 509
1700m ul. Rzędzińska
1760m ul. Batalionu AK "Miotła"
1830m ul. Oświatowa
1970m ul. Kruszyńska
2100m ul. Kiermaszowa
2200m ul. Powstańców Śląskich
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Ulica Jana Olbrachta w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Jana Olbrachta w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Jana Olbrachta w Warszawie”
Ziemia52°14′02,0″N 20°55′42,5″E/52,233889 20,928472
Kościół Dobrego Pasterza

Ulica Jana Olbrachtaulica w dzielnicach Bemowo i Wola w Warszawie.

Ulica jest na najdłuższym odcinku dwukierunkowa, oprócz odcinka od ul. Kruszyńskiej do ul. Rzędzińskiej w części bemowskiej, gdzie posiada wyłącznie jeden (wschodni) kierunek ruchu. Ulica nie posiada ciągłości pomiędzy ul. Wincentego Pola i Rzędzińską, przecina ją linia kolejowa nr 509.

Rozporządzeniem z dnia 8 kwietnia 1916 roku generał-gubernator warszawski Hans Hartwig von Beseler poszerzył granice Warszawy, z mocą wsteczną od 1 kwietnia 1916 roku, ustanawiając przebieg zachodniej granicy miasta wzdłuż obecnej ulicy Jana Olbrachta, na odcinku pomiędzy skrzyżowaniem z ulicą Górczewską a linią wałów Twierdzy Warszawa[1]. Włączono wtedy do Warszawy posesje znajdujące się po południowej stronie ulicy.

Nazwa ulicy, upamiętniająca króla Polski Jana I Olbrachta, została nadana 14 maja 1928 roku[2].

15 maja 1951 roku ponownie poszerzono granice administracyjne Warszawy włączając do miasta posesje znajdujące się po północnej stronie ulicy[3].

24 listopada 1961 roku ulica została wydłużona na wschód o 180-metrowy odcinek dotychczasowej ulicy Księcia Janusza, pomiędzy skrzyżowaniami z ulicami Batalionu Parasol[a] oraz Górczewską, oraz na zachód o całą długość dotychczasowej 1180-metrowej ulicy Cieszyńskiej, pomiędzy linią wałów Twierdzy Warszawa a skrzyżowaniem z ulicą Powstańców Śląskich[4].

4 kwietnia 2020 roku oddano do użytku stację metra Księcia Janusza znajdującą się pod skrzyżowaniem z ulicą Górczewską[5].

Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Ulicy Batalionu Parasol w 2012 roku nadano nazwę ulica Batalionu AK „Parasol”.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rozporządzenie dotyczące rozszerzenia warszawskiego okręgu miejskiego i wykonania planu dla zabudowania miasta Warszawy z dnia 8 kwietnia 1916 r., „Dziennik rozporządzeń dla Jenerał-Gubernatorstwa Warszawskiego” (29), Warszawa, 17 kwietnia 1916, s. 1-4.
  2. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 356. ISBN 83-86619-97X.
  3. Dz.U. z 1951 r. nr 27, poz. 199.
  4. Uchwała nr 28 Rady Narodowej m.st. Warszawy z dnia 24 listopada 1961 r. w sprawie zmiany nazw ulicom. „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy”. nr 22, poz. 96, s. 1-8, 1961-11-24. 
  5. Stacje otwarte, ludzi mało. „Gazeta Stołeczna”, s. 1, 6 kwietnia 2020.