Władysław Babel de Fronsberg

Władysław Babel de Fronsberg

Data i miejsce urodzenia	23 marca 1908 Lwów
Data i miejsce śmierci	3 września 1973 Kraków
doktor
Specjalność: prawo cywilne
Alma Mater	Uniwersytet Lwowski
Uczelnia	Uniwersytet Lwowski Uniwersytet Jagielloński Uniwersytet Wrocławski

Władysław Babel de Fronsberg (ur. 23 marca 1908 we Lwowie, zm. 3 września 1973 w Krakowie) – polski prawnik cywilista, doktor praw, wykładowca Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1937–1939), tajnego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1943–1944) i Uniwersytetu Wrocławskiego (1946–1950), adwokat aktywny w Krakowie w latach 1940–1973, baron.

Życiorys

Urodził się w 1908 roku we Lwowie w rodzinie inteligenckiej, jako syn Karola Franciszka Ewarysta Babel de Fronsberg i Marii Babel de Fronsberg z domu Macura, prawnuk Franciszka Babel de Fronsberg. Miał siostry: Wandę i Eugenię.

W 1926 roku zdał maturę w IV Gimnazjum im. Jana Długosza we Lwowie. Następnie ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i uzyskał stopień doktora praw. W latach 1927–1928 był sekretarzem Lwowskiego Koła Międzykorporacyjnego, a następnie jego prezesem honorowym. Był delegatem na II Radę Naczelną na 100-lecie Konwentu Polonia, a w 1930 roku prezesem Czytelni Akademickiej we Lwowie. W 1931 roku wyjechał jako stypendysta na sześć miesięcy do Londynu, gdzie odbywał studia z zakresu polityki i ubezpieczeń społecz­nych Wielkiej Brytanii.

Po powrocie do Lwowa odbył kolejno aplikację sądową i adwokacką, zakończoną egzaminem adwokackim w 1937 roku. Uzyskał wpis na listę adwokatów Okręgowej Rady Adwokackiej we Lwowie i otworzył własną kancelarię. Jednocześnie od 1937 roku pracował jako wykładowca w Studium Administracji Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza. Prowadził wykłady z zakresu polityki społecznej. Ponadto objął stanowisko zastępcy syndyka Miejskiej Komu­nalnej Kasy Oszczędności we Lwowie.

W 1940 roku, zmuszony względami rodzinnymi, przeniósł się na stałe do Krakowa. W czerwcu 1940 uzyskał tymcza­sowe zezwolenie władz okupacyjnych na otwarcie kancelarii adwokac­kiej. Znajomość języka niemieckiego ułatwiła mu udzielanie skuteczniejszej pomocy „przeważnie takim samym rozbitkom ze Wschodu jak on sam”. Okoliczność ta, jak i nazwisko niemieckie, naraziły go jednak na szykany ze strony władz okupacyjnych, gdy będąc Polakiem nie chciał „się wyrzec narodowości swoich ojców i swojej”. W latach 1943–1944 wykładał na tajnym Uniwersytecie Jagielloń­skim zagadnienia polityki społecznej. Ponadto przez cały czas okupacji nie­mieckiej wchodził w skład Tajnej Okręgowej Rady Adwokackiej w Kra­kowie.

Po wojnie był przez pewien czas aresztowany. Uzyskał „bez żadnych zastrzeżeń” wpis na pol­ską listę adwokatów w Krakowie i aż do 1952 roku ponownie prowadził indy­widualną kancelarię. Równocześnie, od 1946 roku, podjął wykłady z dziedziny polityki społecznej, tym razem na Uniwersytecie Wrocław­skim, gdzie pracował w charakterze wykładowcy aż do 1950 roku. Z tego okresu wspominał na łamach Kultury jego wykłady Aleksander Małachowski, „z podkreśleniem jego wysokiej kultury jako wykładowcy”.

Od 1952 roku Władysław Babel de Fronsberg pracował w Zespole Ad­wokackim nr 9 w Krakowie. Od 1970 roku został objęty składem osobowym członków Zespołu Adwokackiego nr 10 w Krakowie, gdzie pracował do kwietnia 1973. W 1947 roku został powołany przez Radę Adwokacką w Krakowie na członka Komisji Egzaminacyjnej dla adwokatów. Od 1950 był również członkiem Komisji Dyscyplinarnej Woje­wódzkiej Izby Adwokackiej w Krakowie. Od 1967 był wiceprezesem tejże Komisji Dyscyplinarnej. Od 1965 uczestniczył w pracach Komitetu Frontu Jedności Narodowej. Prowadził wykłady i szkolenia dla aplikantów adwokackich. Przez cały okres działalności pozostawał bezpartyjny.

W 1953 roku poślubił Wandę Niemczycką, aktorkę, absolwentkę Wyższej Szkoły Aktorskiej w Krakowie, córkę Stanisława Niemczyckiego.

Pogarszający się stan zdrowia zmusił go do przejścia na emeryturę z dniem 1 maja 1973. W związku z tym, Rada Adwokacka w Krakowie na posiedzeniu dnia 25 maja 1973 uchwaliła i podała do wiadomości Władysława Babla, że „Pan Kolega przez pełną godności postawę zawodo­wą, przez swoją wiedzę i sposób wykonywania zawodu oraz pracę w zakresie szkolenia aplikantów adwokackich dobrze zasłużył się Adwoka­turze”.

Zmarł 3 września 1973. Wiadomość o jego zgonie „zasko­czyła wręcz licznych z grona Mu bliskich, wielu innych przyjęło ją wręcz z niedowierzaniem”. Jego przyjaciel, adwokat Piotr Szczepański z Krakowa, wspominał: „Poza najbliższymi i lekarzami niewielu nawet przyjaciół zdawało sobie sprawę ze stanu zdrowia dra Władysława Fronsberg-Babla (...). Dzia­łacz samorządu adwokackiego, wychowawca wielu roczników młodych adeptów tego zawodu, niezawodny przyjaciel każdego w potrzebie, ob­darzony przez naturę niepowtarzalnym urokiem osobistym, człowiek o niesłychanie wysokiej kulturze bycia — zakończył swoje życie”.

Został pochowany 6 września 1973 na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w grobie rodzinnym.