Wacław Starzyński
| ||||
| Data i miejsce urodzenia |
8 października 1910 | |||
|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 1976 | |||
| Dorobek medalowy | ||||
| ||||
| Odznaczenia | ||||
| ||||
Wacław Starzyński (ur. 8 października 1910 w Pułtusku, zm. 20 sierpnia 1976 w Warszawie[1]) – polski kolarz szosowy, olimpijczyk.
Startował w latach 1928–1948 (z przerwą w okresie wojny). Był mistrzem Polski w wyścigu przełajowym w 1936, a także w drużynowym wyścigu szosowym w 1938 (w barwach Syreny Warszawa) oraz w wyścigu torowym na 4000 m na dochodzenie (1937, 1938 i 1939, także w zespole Syreny).
W 1935 zajął 3. miejsce w Wyścigu Warszawa – Berlin. Startował na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936, gdzie zajął 16.–37. miejsce w wyścigu indywidualnym na szosie (168 km), a w klasyfikacji drużynowej reprezentacja Polski zajęła 6.–17. miejsce[1]. Wystąpił na Mistrzostwach Świata w 1938 w Valkenburgu w wyścigu indywidualnym amatorów, ale go nie ukończył.
Był zawodnikiem klubów warszawskich: Legii, Fortu Bema, Syreny, a po wojnie BOS i Gwardii.
Był zawodowym kierowcą, m.in. w Radzie Państwa. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 57K-3-26).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Wacław Starzyński [online], olympedia.org [dostęp 2021-05-29] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogdan Tuszyński: Polscy olimpijczycy XX wieku. T. 2: N-Ż. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 2004, s. 218. ISBN 83-7407-050-1.
- Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2006. Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, 2007, s. 342. ISBN 978-83-86320-10-3.