Wiktor Zołotow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiktor Zołotow
Виктор Васильевич Золотов
Ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

27 stycznia 1954
Sasowo

Przebieg służby
Lata służby

od 1975

Siły zbrojne

Armia Radziecka
Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej

Stanowiska

dowódca Prezydenckiej Służby Bezpieczeństwa,
dowódca Wojsk Wewnętrznych,
dowódca Federalnej Służby Wojsk Gwardii Narodowej Rosji

Główne wojny i bitwy

Inwazja Rosji na Ukrainę

Odznaczenia
Order św. Jerzego IV klasy (Federacja Rosyjska) Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy Order Przyjaźni Order Męstwa (Federacja Rosyjska) Order Aleksandra Newskiego (Federacja Rosyjska) Order „Za zasługi wojskowe” Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal „Za nienaganną służbę” I Klasy (ZSRR) Medal „Za nienaganną służbę” II Klasy (ZSRR) Medal „Za nienaganną służbę” III Klasy (ZSRR)
Multimedia w Wikimedia Commons

Wiktor Wasiljewicz Zołotow (ros. Виктор Васильевич Золотов; ur. 27 stycznia 1954 w Sasowie) – rosyjski generał, obecny dowódca Federalnej Służby Wojsk Gwardii Narodowej Rosji (tzw. Rosgwardii), członek Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Zołotow urodził się w Sasowie w obwodzie riazańskim w robotniczej rodzinie, pracował jako hutnik[1]. W latach 90. zatrudnił się jako ochroniarz ówczesnego mera Petersburga Anatolija Sobczaka. Poznał wtedy Władimira Putina, pełniącego wtedy rolę wicemera. Został jego partnerem sparingowym podczas treningów boksu i judo, ponadto kiedy tylko Putin pojawiał się publicznie, można było zauważyć Zołotowa idącego zaraz za nim[1].

Służył on także w prywatnej firmie ochroniarskiej Romana Cepowa Baltik-Eskort, zanim ten został otruty nieznaną substancją promieniotwórczą. Firma ta powstała w 1992 roku dzięki radom Zołotowa, który, według słów Jurija Fielsztinskiego i Władimira Pribyłowskiego, miał ją nadzorować także później jako członek tajnych służb. Pracownicy Baltik-Eskort zapewniali ochronę wysokim urzędnikom w Petersburgu, z merem Sobczakiem i jego rodziną oraz Putinem na czele[2]. Brali też udział w zbieraniu haraczy i tzw. czarnych pieniędzy (ros. черный нал) na cele Putina.

Od 2000 do 2013 roku pełnił on funkcję szefa ochrony premiera, a później prezydenta Władimira Putina, dowodząc oficerami służb bezpieczeństwa zwanymi w Rosji facetami w czerni, ze względu na noszone przez nich okulary przeciwsłoneczne oraz czarne garnitury. Używali oni bardzo różnych rodzajów broni, wliczając w to przenośne wyrzutnie rakiet[1]. Od 5 kwietnia 2016 roku został mianowany dowódcą Rosgwardii i zwolniono go z poprzednio pełnionych obowiązków, ponadto prezydenckim dekretem został powołany na członka Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej[3].

W kwietniu 2018 roku wraz z 23 innymi oficjelami został objęty sankcjami przez Stany Zjednoczone[4], a w sierpniu został objęty śledztwem rosyjskiej Fundacji Antykorupcyjnej (ros. Фонд борьбы с коррупцией). Według Aleksieja Nawalnego Zołotow ukradł przynajmniej 29 milionów dolarów z kontraktów na zamówienia dla rosyjskiej Gwardii Narodowej. Niedługo po tym stwierdzeniu Nawalny został aresztowany, oficjalnie za organizację protestów ze stycznia 2018 roku, a 11 września Zołotow opublikował nagranie, w którym wyzywa Nawalnego na pojedynek mówiąc, że zrobi z niego dobrą, soczystą mielonkę[5][6].

2 marca 2021 roku Rada Unii Europejskiej nałożyła na Zołotowa zestaw sankcji, uzasadniając tę decyzję jego odpowiedzialnością za poważne naruszenia praw człowieka w Rosji, wliczając w to arbitralne aresztowania, zatrzymania, systematyczne naruszanie wolności pokojowych zgromadzeń i zrzeszania się, w szczególności poprzez brutalne tłumienie protestów i demonstracji. Miało to związek z tłumieniem demonstracji zorganizowanych przez Nawalnego na początku 2021 roku[7][8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Pete Earley. Comrade J.: The Untold Secrets of Russia’s Master Spy in America after the End of the Cold War, Putnam Adult (24 January 2008), ISBN 0-399-15439-6, pp. 298–301.
  2. ↑ Yuri Felshtinskyi, Vladimir Pribylovsky The Age of Assassins. The Rise and Rise of Vladimir Putin, Gibson Square Books, London, 2008, ISBN 1-906142-07-6, pp. 260–262.
  3. ↑ Former chief of Putin’s security service appointed Russian National Guard chief – Kremlin. TASS, 2016-04-05. [dostęp 2022-02-28]. (ang.).
  4. ↑ Ukraine-/Russia-related Designations and Identification Update. United States Department of the Treasury, 2018-04-06. [dostęp 2018-04-06].
  5. ↑ The director of Russia’s National Guard challenges Alexey Navalny to a fist fight. Meduza, 2018-09-11. [dostęp 2022-02-28].
  6. ↑ Russian opposition leader injured following detention. The Guardian. [dostęp 2022-02-28].
  7. ↑ EU imposes sanctions on four Russians over Navalny jailing. Reuters, 2021-03-02. [dostęp 2022-02-28]. (ang.).
  8. ↑ EUR-Lex – 02020R1998-20210302 – EN – EUR-Lex. eur-lex.europa.eu. [dostęp 2022-02-28]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wiktor_Zołotow&oldid=72967592”