Wilgotnica czerwieniejąca
_Kuhner_294486.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
wilgotnica czerwieniejąca |
| Nazwa systematyczna | |
| Neohygrocybe ovina (Bull.) Herink Sb. severočesk. Mus., Hist. Nat. 1: 72 (1958) | |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |
 | |
Wilgotnica czerwieniejąca (Neohygrocybe ovina (Bull.) Herink) – gatunek grzybów z rodziny wodnichowatych (Hygrophoraceae)[2].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Neohygrocybe, Hygrophoraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[2].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1793 r. Jean Baptiste François Bulliard nadając mu nazwę Agaricus ovinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1958 r. Josef Herink[2].
- Agaricus ovinus Bull. 1793
- Agaricus ovinus Bull. 1793 var. ovinus
- Camarophyllus ovinus (Bull.) P. Kumm. 1871
- Hygrocybe nitiosa (A. Blytt) M.M. Moser 1953
- Hygrocybe nitiosa (A. Blytt) M.M. Moser 1967
- Hygrocybe ovina (Bull.) Kühner 1926
- Hygrophorus nitiosus A. Blytt 1905
- Hygrophorus ovinus (Bull.) Fr. 1838[3].
Nazwę polską wilgotnica czerwieniejąca zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r., Barbara Gumińska opisywała ten gatunek w 1997 r. pod nazwą wilgotnica czerwona lub wilgotnica owcza, Stanisław Chełchowski – wodnicha owcza[4]. Wszystkie nazwy polskie są niespójne z aktualną nazwą naukową[2].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Opisano występowanie wilgotnicy czerwieniejącej w Europie, w Japonii i Korei[5]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano 5 stanowisk[4]. W późniejszych latach podano nowsze stanowiska[6], a najbardziej aktualne podaje internetowy atlas grzybów[7]. Ma status E – gatunek zagrożony wymarciem, którego przeżycie jest mało prawdopodobne, jeśli nadal działać będą czynniki ryzyka[8]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Austrii, Szwajcarii, Niemczech, Danii, Litwie, Norwegii, Szwecji, Finlandii[4].
Występuje na naturalnych i półnaturalnych terenach trawiastych; na polanach, pastwiskach oraz w lasach, zwłaszcza górskich[4].
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
Charakterystyczną cechą wilgotnicy czerwieniejącej jest czerwienienie owocników po uszkodzeniu, oraz zapach azotu. Wilgotnica kwaskowata (Hygrocybe nitrata) również jest podobnie ubarwiona, ale nie zmienia barwy po uszkodzeniu. Wilgotnica czerniejąca (Hygrocybe conica) z wiekiem lub po uszkodzeniu zmienia kolor z żółtego, czerwonego lub pomarańczowego na czarny, ale ma stożkowaty kapelusz i włóknisty trzon (u wilgotnicy czerwieniejącej jest on gładki)[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Neohygrocybe ovina, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c d Index Fungorum [online] [dostęp 2023-03-08].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2019-02-07].
- ↑ a b c d Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2019-02-07].
- ↑ Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2023-03-04].
- ↑ Aktualne stanowiska wilgotnicy czerwieniejącej w Polsce [online], grzyby.pl [dostęp 2023-03-08].
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.
- ↑ Hygrocybe ovina – the blushing waxcap [online] [dostęp 2019-02-07].