Wincenty Ścibor-Rylski
| Data urodzenia |
ok. 1810 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Rodzice |
Józef, Wiktoria |
| Małżeństwo |
Magdalena |
| Dzieci |
Franciszek, August |
| Krewni i powinowaci |
Maria, Edmund, Kazimiera, Witold, Olga, Stanisław, Stefan, Zofia (wnukowie) |
Wincenty Ścibor-Rylski herbu Ostoja (ur. ok. 1810, zm. 2 czerwca 1885 w Orelcu) – polski powstaniec listopadowy, właściciel ziemski.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się ok. 1810. Był synem Józefa Stanisława Ścibora-Rylskiego herbu Ostoja i Wiktorii z domu Szumlańskiej z Wielkich Szumlan herbu Korczak. Brał udział w powstaniu listopadowym jako podporucznik 6 Pułku Ułanów[1]. Był autorem pamiętnika opisującego udział w powstaniu, do spisania którego zachęcał go w latach 70. Edmund Krasicki[2].
Posiadał majątki Hoczew, Olszanica, Bachlawa i Mokre. 24 października 1836 jego żoną została Magdalena Truskolaska[3], której własnością była Płonna, wraz z którą został dziedzicem miejscowości Zagórz i Wielopole. Wśród ich dzieci byli Franciszek (ur. 1838) i August (1841-1902, dziedzic majątku, powstaniec styczniowy, urzędnik, ojciec m.in. Edmunda i Witolda)[4].
Był zastępcą członka C. K. Powiatowej Komisji Szacunkowej w Sanoku[5][6]. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1872 został uznany przynależnym do gminy Sanok[7]. Pozostawił wspomnienia[8].
Do końca życia zamieszkiwał w Orelcu. Tam zmarł 2 czerwca 1885 w wieku 75 lat. 5 czerwca 1885 został pochowany w grobowcu rodzinnym w Zagórzu.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według Onufrego Hieronima Kunaszowskiego w publikacji pt. Życiorysy uczestników Powstania Listopadowego zebrane na pamiątkę obchodu jubileuszowego pięćdziesięcioletniej rocznicy tego powstania (1880) był podporucznikiem 6 Pułku Ułanów. Notka pośmiertna w czasopiśmie „Echo z nad Sanu” (1885) podała, iż Wincenty Ścibor-Rylski brał udział w powstaniu styczniowym jako podoficer.
- ↑ Adam Fastnacht (red.). Pamiętnik Jana Granatowskiego. Z rękopisu przygotował, wstępem i przypisami opatrzył Adam Fastnacht. „Rocznik Sanocki”. Tom III, s. 173, 1971. Wydawnictwo Literackie.
- ↑ Magdalena Truskolaska. sejm-wielki.pl. [dostęp 2016-11-23].
- ↑ Jerzy Tarnawski. Mieszkańcy parafii zagórskiej w powstaniu styczniowym. „Verbum”, s. 12, Nr 1 (49) z 27 stycznia 2008. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1877. Lwów: 1877, s. 189.
- ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 173.
- ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 406 (poz. 4).
- ↑ Edward Zając. Sanoczanie w powstaniu listopadowym. „Tygodnik Sanocki”. Nr 48 (264), s. 5, 25 listopada 1996.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Onufry Hieronim Kunaszowski: Życiorysy uczestników Powstania Listopadowego zebrane na pamiątkę obchodu jubileuszowego pięćdziesięcioletniej rocznicy tego powstania. Lwów: 1880, s. 136.
- † Wincenty Ścibor-Rylski. „Echo z nad Sanu”. Nr 6, s. 3, 7 czerwca 1885.
- Jerzy Tarnawski. Mieszkańcy parafii zagórskiej w powstaniu styczniowym. „Verbum”, s. 12, Nr 1 (49) z 27 stycznia 2008. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu.
- Jerzy Tarnawski. Wielopolanin z afrykańskim epizodem. „Verbum”, s. 18-19, Nr 2 (50) z 24 lutego 2008. Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Zagórzu.
- Wincenty Ścibor-Rylski h. Ostoja. sejm-wielki.pl. [dostęp 2016-11-23].