Wodolot

Wodolot pasażerski Jaanika

Wojskowe zastosowanie wodolotu

Wodolot – jednostka pływająca charakteryzująca się zainstalowanymi pod kadłubem płatami nośnymi (działającymi podobnie jak skrzydło samolotu), które powodują wynurzanie się kadłuba z wody wraz ze wzrostem prędkości jednostki. Dzięki wynurzeniu kadłuba zmniejszeniu ulegają opory ruchu i wodolot może osiągać prędkości przekraczające 50 węzłów. Wodoloty znajdują zastosowanie zarówno w żegludze śródlądowej i przybrzeżnej, jak również marynarce wojennej.

Za pierwszego konstruktora wodolotu uważa się Włocha – Enrica Forlaniniego, który w 1906 roku zbudował tego typu jednostkę osiągającą prędkość 38 węzłów.

Pierwszym wodolotem, który wszedł do służby był HD-4 (Hydrodrome 4) autorstwa Alexandra Bella. Maszyna ta mogła rozpędzić się do 61,5 węzła.

Próby budowy wodolotów podejmowano także w Polsce, czego efektem była konstrukcja z 1966 roku, Zryw-1, której konstruktorem był Lech Kobyliński (2 silniki o mocy 1200 KM miały pozwalać na rozwinięcie prędkości 70 km/h, 75 pasażerów, kadłub ze stopów lekkich).

Zaletą wodolotów jest wysoka prędkość, jaką są w stanie rozwinąć przy stosunkowo niewielkiej mocy silnikach. Wadą są poważne ograniczenia gabarytowe, wysokie zużycie paliwa i niewielka dzielność morska.

Najszybszym zbudowanym kiedykolwiek wojskowym wodolotem był radziecki Sokoł, który przy 465 tonach wyporności osiągał prędkość 60 węzłów. Wyporność wodolotu mierzona jest podczas postoju, bowiem podczas ruchu wypiera mniej wody. Wśród jednostek cywilnych największą prędkość (70 węzłów) osiągnęła jednostka zaprojektowana przez firmę Hydrofoils Incorporated.

Obecnie w Polsce znajduje się kilka wodolotów . Wiadomo o 3 sztukach typu Polesie (2 należą do Żeglugi Gdańskiej oraz jeden do firmy WPP ze Szczecina ) oraz jednej sztuce typu Woschod . W skali kraju obecnie tylko jedna jednostka jest w eksploatacji (wodolot „Jadwiga” ), która pływa na trasie Szczecin - Świnoujście.