Wojewódzkie Centrum Telekomunikacyjne w Poznaniu

Wojewódzkie Centrum Telekomunikacyjne
	; Wojewódzkie Centrum Telekomunikacyjne i Muzeum Narodowe
Państwo	Polska
Miejscowość	Poznań
Styl architektoniczny	modernizm
Architekt	Zdzisław Piwowarczyk, Regina Pawuła-Piwowarczyk
Ukończenie budowy	1975
	Położenie na mapie Poznania Wojewódzkie Centrum Telekomunikacyjne
	Położenie na mapie Polski Wojewódzkie Centrum Telekomunikacyjne
	Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Wojewódzkie Centrum Telekomunikacyjne
	52°24′34,10″N 16°55′47,21″E/52,409472 16,929781

Wojewódzkie Centrum Telekomunikacyjne – modernistyczny gmach Telekomunikacji Polskiej zlokalizowany przy wschodniej pierzei Alei Marcinkowskiego na pograniczu Starego Miasta i Centrum na osiedlu samorządowym Stare Miasto w Poznaniu, w bezpośrednim sąsiedztwie starego budynku pocztowego i Muzeum Narodowego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Obiekt wzniesiono w technice żelbetowej, w 1975, a projektantem był Zdzisław Piwowarczyk, wspomagany przez Reginę Pawułę-Piwowarczyk. Konstruktorem był Janusz Gunderman. Powodem budowy gmachu była konieczność rozbudowy poczty o nowoczesne przestrzenie potrzebne gwałtownie rozwijającej się w końcu lat 60. XX wieku telekomunikacji. Zlokalizowano tutaj Wojewódzkie Centrum Telekomunikacyjne.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Odważnym i nieszablonowym rozwiązaniem, zwłaszcza w kontekście starej tkanki architektonicznej śródmieścia, było zastosowanie charakterystycznych kamiennych, poziomych żaluzji na całej elewacji, które z czasem zdjęto, a w początkach XXI wieku (po modernizacji obiektu) – przywrócono, na wyraźne żądanie współautorki rozwiązania, która nie chciała pozostawienia jedynie części tych elementów, co wstępnie zaproponowano. Obecne żaluzje wykonano z wysokiej jakości granitu, w miejsce wcześniejszego, nietrwałego lastriko^[1].

Gmach stanowi istotny element panoramy centralnej części Alei Marcinkowskiego, stanowiąc tło i wizualne uzupełnienie dla długiego, horyzontalnego budynku Muzeum Narodowego. Projektant planował także przebudowę głównego wejścia do starego gmachu pocztowego, do czego jednak nie doszło^[2].

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Detal elewacji
Z Zamku Królewskiego

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Aleksandra Robakowska, Jarosław Trybuś, Od Zamku do Browaru. O architekturze Poznania ostatnich stu lat, wyd. Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2005, s.93, ISBN 83-88947-39-7
↑ PiotrP. Marciniak PiotrP., Doświadczenia modernizmu. Architektura i urbanistyka Poznania w czasach PRL, PiotrP. Chojnacki, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2010, s. 141, ISBN 978-83-7503-113-3, OCLC 750779978 .

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Atlas architektury Poznania, JanuszJ. Pazder (red.), AleksandraA. Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 186, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366 .
Poznań – atlas aglomeracji 1:15.000, wyd. CartoMedia/Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2008, ISBN 978-83-7445-018-8

[1] Aleksandra Robakowska, Jarosław Trybuś, Od Zamku do Browaru. O architekturze Poznania ostatnich stu lat, wyd. Galeria Miejska Arsenał, Poznań, 2005, s.93, ISBN 83-88947-39-7

[2] PiotrP. Marciniak PiotrP., Doświadczenia modernizmu. Architektura i urbanistyka Poznania w czasach PRL, PiotrP. Chojnacki, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2010, s. 141, ISBN 978-83-7503-113-3, OCLC 750779978 .

[1]

[2]