Wypłacalność państwa
Wypłacalność państwa – zdolność państwa do regulowania swoich zobowiązań, szczególnie tych związanych z długiem publicznym[1].
Współcześnie państwa bardzo często prowadzą politykę deficytu budżetowego, która w dłuższej perspektywie oznacza konieczność finansowania rosnącego długu publicznego. Powoduje to większą podatność budżetu państwa na wpływ koniunktury gospodarczej. W sytuacji wzrostu gospodarczego, rosnące zobowiązania mogą być finansowane przez rosnące wpływy podatkowe. Dodatkowo państwa silne gospodarczo oraz dynamicznie rozwijające się mają możliwość rolowania długu papierami wartościowymi o niskim oprocentowaniu. Przy stagnacji gospodarczej lub recesji wpływy podatkowe maleją, a rynki finansowe wyceniają niżej papiery dłużne państw podatnych na kłopoty gospodarcze. Może to prowadzić do wzrostu zobowiązań związanych z bieżącą obsługą długu publicznego państw będących w gorszej sytuacji gospodarczej. W skrajnych przypadkach efektem może być brak zdolności do regulowania zobowiązań dłużnych i wydatków publicznych, czyli niewypłacalność lub bankructwa państwa (ang. sovereign default). Bankructwo z punktu widzenia prawnego (hol. de jure default) występuje w sytuacji, gdy rząd kraju dłużnika nie dokonuje zgodnej z umową obsługi zaciągniętego długu z pominięciem okresu karencji[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Hatchondo J.C., Martinez L., 2010, The Politics of Sovereign Defaults, „Economic Quarterly”, vol. 96(3).
- ↑ Gajda-Kantorowska M., (2017), Koszty bankructwa państwa, [w:] Nierówności Społeczne a Wzrost Gospodarczy, Zeszyt nr. 50, Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, Rzeszów, s. 131-143. ISSN 1898-5084.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- S. Owsiak, Finanse publiczne. Teoria i praktyka, PWN, 2013.