Zadnia Świnkowa Szczerbina
 Zadnia Świnkowa Szczerbina między Kołowym Szczytem a masywem Świnki (podpisanym jako Bździochowa Grań) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 2170 m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′42,7″N 20°11′39,6″E/49,211861 20,194333
| |
Zadnia Świnkowa Szczerbina (słow. Štrbina za Bránou, Štrbina za bránami, niem. Hintere Swinkascharte, Hintere Hahnenkammscharte, węg. Hátsó Szvinkacsorba, Hátsó Tarajoscsorba) – wąska przełęcz znajdująca się na wysokości ok. 2170[1] lub ok. 2160[2] m w dolnej części zachodniej grani Kołowego Szczytu w słowackich Tatrach Wysokich. Jest położoną najbliżej Kołowego Szczytu z trzech przełączek w górnym odcinku Bździochowej Grani pomiędzy kopułą szczytową masywu na południowym wschodzie a Świnką na północnym zachodzie. W dalszej części grani znajdują się kolejno Wyżnia Bździochowa Brama i Skrajna Świnkowa Szczerbina. Pomiędzy Zadnią Świnkową Szczerbiną a Wyżnią Bździochową Bramą wznosi się niewielki garb o wysokości ok. 2182 m[2][1].
Stoki południowo-zachodnie opadają z grani do Doliny Czarnej Jaworowej. Zbiega z niej urwisty żleb, mający wylot pomiędzy Czarnymi Młakami a Czarnym Bańdziochem. Na północ od Zadniej Świnkowej Szczerbiny znajduje się Bździochowa Kotlina – górne piętro Doliny Kołowej. Pod samym siodłem znajdują się dwa równoległe kominy, niżej skalisty żleb[2].
Na przełęcz nie prowadzą żadne szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie z Doliny Czarnej Jaworowej na Wyżnią Bździochową Bramę i dalej granią[2].
Pierwszego wejścia na przełęcz dokonali podczas przejścia granią 13 sierpnia 1908 r. Antoni Jakubski, Adam Konopczyński i Stanisław Szulakiewicz[2].
Czasami przełęcz jest po polsku niepoprawnie nazywana Szczerbiną za Bramą[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 124. ISBN 83-909352-2-8.
- ↑ a b c d e f Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXIII. Przełęcz Stolarczyka – Modra Ławka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1983, s. 194–195. ISBN 83-217-2472-8.