Zbigniew Piotrowski (elektrotechnik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Piotrowski
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

1920
Łęczyca

Data śmierci

2003

Profesor
Specjalność: elektrotechnika ogólna, przekładniki
Alma Mater

Politechnika Łódzka

Doktorat

1963
Politechnika Łódzka

Habilitacja

1977
Politechnika Łódzka

Profesura

1954

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Łódzka

Okres zatrudn.

1957–1990

Prorektor ds. studenckich
Uczelnia

Politechnika Łódzka

Okres spraw.

1984–1987–1987

Prorektor ds. nauki
Uczelnia

Politechnika Łódzka

Okres spraw.

1987–1990

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Armii Krajowej Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Zbigniew Piotrowski (ur. 1920 w Łęczycy, zm. 2003) – polski specjalista w dziedzinie budowy i konstrukcji maszyn, profesor Politechniki Łódzkiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu studiów na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej w 1950, pracował przez trzy lata jako główny energetyk w Zakładach „Maltex” w Łodzi i równolegle na połowie etatu w Politechnice Łódzkiej. Od 1957 rozpoczął w Uczelni pracę naukową w dziedzinie przekładników. Z dziedziny tej obronił w 1963 roku pracę doktorską oraz w 1977 rozprawę habilitacyjną. W lutym 1985 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego.

Jest współautorem książki, autorem lub współautorem 46 publikacji oraz 69 prac nieopublikowanych, a także autorem lub współautorem wielu skryptów. Wypromował 6 doktorów.

Prace jego dotyczyły teorii, budowy i badania właściwości metrologicznych przekładników, a w szczególności metod obliczania błędów przekładników domagnesowanych.

W latach 1972–1976 na Wydziale Elektrycznym PŁ był prodziekanem ds. nauki, w latach 1984–1987 prorektorem Politechniki Łódzkiej ds. studenckich, a w latach 1987–1990 prorektorem ds. nauki i I. zastępcą rektora. Jako prorektor zainicjował wprowadzenie zindywidualizowanego kształcenia problemowego, przywiązywał również szczególną uwagę do rozwoju komputeryzacji Uczelni i włączenia jej do systemu sieci informatycznych.

Za swe osiągnięcia naukowe i dydaktyczne otrzymał m.in. Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski i Tytuł Honorowy „Zasłużony Nauczyciel PRL” oraz Medal Komisji Edukacji Narodowej. Za działalność konspiracyjną w czasie okupacji otrzymał Krzyż Armii Krajowej.

Po przejściu na emeryturę w 1990 pracował w Uczelni na części etatu. Od stycznia 1996 do chwili śmierci pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Historycznej Politechniki Łódzkiej.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ewa Chojnacka, Zbigniew Piotrowski, Ryszard Przybylski (red.): Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005. Łódź: Wydawnictwo Politechniki Łódzkiej, 2006, s. 202.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]