Kościół San Zeno w Pizie

Kościół San Zeno w Pizie

Chiesa di San Zeno a Pisa, Abbazia di San Zeno a Pisa

sala wystawowa i koncertowa
Fasada kościoła
Państwo	Włochy
Miejscowość	Piza
Adres	{{{adres}}}
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	Kościół łaciński
Wezwanie	św. Zenona
Historia Data rozpoczęcia budowy X w. Data zakończenia budowy XII w. Aktualne przeznaczenie sala wystawowa i koncertowa
Dane świątyni Styl romański Świątynia • materiał bud. • kamień, marmur Liczba naw 3
Położenie na mapie Toskanii Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie Włoch Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building}

{{Świątynia chrześcijańska infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | adres = | współrzędne = Nieznane pola: "data rejestracji", "minutN", "rejestr", "sekundN", "kod języka", "nr rej. zabytku", "sekundE", "minutE", "stopniN" oraz "stopniE".

Wnętrze – fragment wystawy

Kościół San Zeno – (pol. kościół św. Zenona, zwany także abbazia di San Zeno – opactwem św. Zenona) – były rzymskokatolicki kościół w Pizie, zbudowany w X–XII wieku, później zdesakralizowany. Po długotrwałych pracach konserwatorskich otwarty w 2000 roku. Wykorzystywany obecnie jako sala wystawowa lub koncertowa.

Historia

Pierwsze wzmianki o kościele San Zeno pochodzą z 1029 roku. Jest on położony w pobliżu Piazza Santa Caterina, na obszarze znanym w średniowieczu jako „alle grotte” (przy jaskiniach), a to z powodu zachowanych tam, starszych budowli, wykorzystywanych jako źródło zaopatrzenia w materiały budowlane. Za kościołem znajduje się starożytna Porta San Zeno (Brama św. Zenona), w XIII wieku znana także jako Porta Monetaria (Brama Mennicza), ponieważ znajduje się w pobliżu blisko średniowiecznej mennicy. Kościół wchodził początkowo w skład opactwa benedyktynów, którego budowę rozpoczęto przed X wiekiem. Wykopaliska prowadzone w latach 60. XX wieku ujawniły czworoboczną strukturę podzieloną na 3 nawy, zamknięte odpowiednio 3 apsydami. Wyższe partie kościoła pochodzą z XII wieku. Kościół znalazł się następnie w obrębie klasztoru kamedułów, a na początku XV wieku został całkowicie przebudowany.

Po długich pracach konserwatorskich został ponownie otwarty w październiku 2000 roku. W średniowiecznym budynku organizowane są wystawy sztuki współczesnej i koncerty muzyczne{r|Turismo in Toscana}}.

Architektura

Różnorodność stylów architektonicznych kościoła widoczna jest w jego fasadzie. W przyziemiu znajduje się portyk, ozdobiony motywami geometrycznymi stylu romańskim. Pierwszą kondygnację, położoną ponad portykiem, wypełniają biforia umieszczone w ślepych arkadach, również ozdobione motywami w stylu romańskim. Drugą kondygnację wypełnia duży, okrągły otwór, zwieńczony herbem arcybiskupa Pizy.

Wnętrze

Wnętrze przedstawia plan bazyliki z trzema nawami, przedzielonymi rzędami kolumnami z antycznymi kapitelami. Do wystroju użyto marmuru i kamienia. Wnętrze jest asymetryczne, podobnie jak świątynia na na zewnątrz. Łuki mają różne rozmiary i prezentują różne style (łuki półkoliste i ostrołuki). Zachowały się ślady pierwotnej budowli, wzniesionej między X i XII wiekiem.