Étourdi (1916)
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1916 |
| Wodowanie |
21 marca 1916 |
 Marine nationale
| |
| Wejście do służby |
1916 |
| Zatopiony |
19 czerwca 1940 |
| Los okrętu |
złomowany w 1941 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
normalna: 266 ton |
| Długość |
60,2 metra |
| Szerokość |
7,2 metra |
| Zanurzenie |
2,9 metra |
| Napęd | |
| 1 maszyna parowa potrójnego rozprężania o mocy 1200–1500 KM 2 kotły, 1 śruba | |
| Prędkość |
14–17 węzłów |
| Zasięg |
2000 Mm przy prędkości 10 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 2 działa kal. 145 mm L/45 (2 x I) 2 zrzutnie bg | |
| Załoga |
55 |
Étourdi – francuskie awizo (kanonierka do zwalczania okrętów podwodnych) z okresu I wojny światowej i dwudziestolecia międzywojennego, jeden z 23 zbudowanych okrętów typu Ardent. Jednostka została zwodowana 21 marca 1916 roku w stoczni Arsenal de Lorient w Lorient i w tym samym roku wcielono ją do służby w Marine nationale. Okręt został samozatopiony 19 czerwca 1940 roku, by uniknąć zdobycia przez Niemców, a w roku następnym został złomowany.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Awiza typu Ardent (klasyfikowane też jako kanonierki do zwalczania okrętów podwodnych) zostały zamówione na podstawie wojennego programu rozbudowy floty francuskiej z 1916 i 1917 roku[1][2]. Okręty były w zasadzie identyczne z awizami typu Friponne, różniąc się głównie rodzajem siłowni: jednostki typu Ardent wyposażono w maszyny parowe (w wielu przypadkach zdemontowanych z wycofanych ze służby torpedowców), zaś na kanonierkach typu Friponne zastosowano silniki wysokoprężne[2][3]. Wszystkie miały kliprowe dzioby, różniąc się kształtem nadbudówek i wyposażeniem[1].
„Étourdi” zbudowany został w stoczni Arsenal de Lorient[1][4]. Stępkę okrętu położono w 1916 roku, a zwodowany został 21 marca 1916 roku[5][6].
Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręt był kanonierką przeznaczoną do zwalczania okrętów podwodnych (we Francji klasyfikowaną jako awizo 2. klasy)[1][6]. Długość całkowita kadłuba wynosiła 60,2 metra, szerokość 7,2 metra i zanurzenie 2,9 metra[1][7]. Wyporność normalna wynosiła 266 ton, zaś pełna 400 ton[1][6]. Okręt napędzany był przez pionową maszynę parową potrójnego rozprężania o mocy 1200–1500 KM, poruszająca jedną śrubą[1][7]. Parę dostarczały dwa opalane węglem kotły systemu Du Temple lub Normand[1][6]. Maksymalna prędkość okrętu wynosiła od 14 do 17 węzłów[1][7]. Okręt zabierał 85 ton paliwa, co pozwalało osiągnąć zasięg wynoszący 2000 Mm przy prędkości 10 węzłów[1][6][a].
Uzbrojenie kanonierki składało się z dwóch pojedynczych dział kalibru 145 mm L/45 M1910 i dwóch zrzutni bomb głębinowych[1][6].
Załoga okrętu liczyła 55 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][7][b].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Étourdi” został wcielony do służby w Marine nationale w 1916 roku[5][c]. Kanonierka służyła podczas wojny w Zatoce Biskajskiej i na Morzu Śródziemnym[1][2]. Między 1918 a 1920 rokiem jednostkę przebudowano na trałowiec, dodając do wyposażenia trał mechaniczny[2][6]. Funkcję tę okręt pełnił w okresie międzywojennym do ataku Niemiec na Francję[1][8]. 19 czerwca 1940 roku okręt został samozatopiony w porcie w Breście, by uniknąć zdobycia przez Niemców[1][2]. Podniesiony, został złomowany w czerwcu 1941 roku[1][2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Parkes 1933 ↓, s. 213 podaje, że zasięg okrętu wynosił 3000 Mm przy prędkości 10 węzłów i 1600 Mm przy prędkości maksymalnej.
- ↑ Parkes 1933 ↓, s. 213 podaje, że załoga okrętu liczyła 65 osób.
- ↑ Gogin 2022 ↓ podaje, że okręt został wcielony do służby w 1917 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215.
- ↑ a b c d e f Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 184.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 215-216.
- ↑ Parkes 1933 ↓, s. 213.
- ↑ a b Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 183.
- ↑ a b c d e f g Gogin 2022 ↓.
- ↑ a b c d Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 180.
- ↑ Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 259.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. Robert Gardiner, Roger Chesneau (red.). London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
- Ivan Gogin: ARDENT 2nd class avisos (ASW gunboats) (1916 - 1917). Navypedia. [dostęp 2022-10-19]. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1933. Oscar Parkes (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1933. (ang.).
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
|
