Przejdź do zawartości

Łubin wąskolistny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łubin wąskolistny
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

bobowce

Rodzina

bobowate

Podrodzina

bobowate właściwe

Rodzaj

łubin

Gatunek

łubin wąskolistny

Nazwa systematyczna
Lupinus angustifolius L.
Sp. pl. 2:721. 1753
Synonimy
  • Lupinus linifolius Roth
  • Lupinus varius L.[3].
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Łubin wąskolistny, ł. niebieski (Lupinus angustifolius) – gatunek roślin z rodziny bobowatych. Pochodzi z terenów basenu Morza Śródziemnego.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kwiaty
Owoce i nasiona
Pokrój
Roślina o wysokości do 50-60 cm.
Łodyga
Prosta, owłosiona.
Liście
Dłoniaste o 5-9 równowąskich listkach.
Kwiaty
Motylkowe, drobne, skupione w gęste grona, niebieskie lub fioletowe, rzadziej w kolorze różowym lub białym. Pręcików 10 zrośniętych w rurkę i 1 słupek.
Owoc
Strąk w kolorze brudnobrunatnym.

Biologia

[edytuj | edytuj kod]

Roślina jednoroczna. Okres kwitnienia – czerwiec-wrzesień. Rozmnaża się przez nasiona. Roślina trująca. Owoc (strąk) i nasiona zawierają w swej skórce trujące alkaloidy będące przyczyną zatrucia łubinem wśród owiec i kóz, tzw. lupinoza. Jednak istnieje wiele nowych odmian hodowlanych o bardzo ograniczonej zawartości alkaloidów – tzw. odmiany słodkie wypierające z upraw wysokoalkaloidowe odmiany gorzkie.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
Pole z łubinem wąskolistnym

Roślina uprawiana dla paszy i zielonego nawozu. Słoma nadająca się tylko na paszę dla owiec.

Polskie odmiany

[edytuj | edytuj kod]

Według danych Centralnego Ośrodka Badania Odmian Roślin Uprawnych w Polsce zarejestrowane są następujące odmiany łubinu wąskolistnego:

  • niesamokończące wysokoalkaloidowe:
    • Karo,
    • Mirela,
    • Oskar,
  • niesamokończące niskoalkaloidowe:
    • Baron,
    • Bojar,
    • Dalbor,
    • Graf,
    • Heros,
    • Kadryl,
    • Kalif,
    • Neptun,
    • Tango,
    • Zeus,
  • samokończące niskoalkaloidowe:
    • Boruta,
    • Regent,
    • Sonet[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Fabales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-02-26] (ang.).
  3. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-03-01].
  4. Lupinus angustifolius, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. Stanisław Stawiński, Łubin: białko z najsłabszych gleb, w: Strączkowe, Polskie Wydawnictwo Rolnicze, Poznań, 2013, s. 24, ISBN 978-83-61078-68-5

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Krajowe chwasty polne i ogrodowe, PWRiL, W-wa, 1986
  • Rośliny użytkowe, Wiedza Powszechna, W-wa, 1966
  • Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.