Łukasz Korolkiewicz
| Imię i nazwisko |
Łukasz Tomasz Korolkiewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Narodowość | |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
|
Ceremonia, 1978 Znużenie, 1979 13 grudnia 1981 rano, 1982 Trotuar, 1982 | |
| Nagrody | |
|
1983 Nagroda Kulturalna „Solidarności” | |
Łukasz Tomasz Korolkiewicz (ur. 25 maja 1948 w Warszawie)[1] – polski malarz, przedstawiciel realizmu symbolicznego, hiperrealizmu, nowej figuracji, profesor sztuk plastycznych (1996); nauczyciel akademicki, od 1996 profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie; laureat Nagrody im. Jana Cybisa (1991).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 25 maja 1948 w Warszawie jako drugi syn malarza i śpiewaka operowego Józefa Korolkiewicza. W 1971 obronił z wyróżnieniem dyplom z malarstwa w pracowni prof. Stefana Gierowskiego[2]. W 1975 zaczął malować obrazy, dla których punktem wyjścia były fotografie robione przez artystę. 1 maja 1982 uczestniczył w ulicznej manifestacji „Solidarności”, robiąc zdjęcia. Odtąd stale brał udział w manifestacjach opozycyjnych, dokumentując je fotograficznie[1]. W październiku 1985 zaczął samodzielnie prowadzić pracownię Malarstwa i Rysunku na Wydziale Wzornictwa[2].
W 1996 otrzymał tytuł profesora sztuk plastycznych, a w lutym 2001 został mianowany na stanowisko profesora zwyczajnego. Od 2016 współpracuje z Galerią Monopol w Warszawie.
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Jego malarstwo jest figuratywne. Stworzone przez niego prace znajdują się w zbiorach prywatnych i państwowych w kraju i za granicą, m.in. w muzeach narodowych w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Muzeum Sztuki w Łodzi i muzeum Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Jego obrazy są bardzo malarskim, osobistym świadectwem życia najbliższego, dekadenckiego kręgu przyjaciół artysty i jednocześnie wewnętrznym obrazem jego przeżyć i nastrojów.
W okresie stanu wojennego artysta, związany z podziemiem, namalował serię ulicznych kwietnych krzyży, symboli ulicznego protestu przeciw przemocy[1]. Stałym elementem w jego twórczości jest wykorzystywanie aparatu fotograficznego jako swojego rodzaju szkicownika. Przezrocze fotograficzne zrzutowane na płótno jest punktem wyjściowym dla kompozycji malarskiej.
Wybrane wystawy indywidualne[edytuj | edytuj kod]
- 1971 Galeria Współczesna, Warszawa
- 1977 „Łukasz Korolkiewicz • Malarstwo”, BWA Arsenał, Poznań
- 1981 Galeria MDM, Warszawa
- 1990 „Obrazy z lat 1987-1990”, Muzeum Akademii Sztuk Pięknych, Warszawa
- 1992 „Obrazy”, Galeria ZPAP Mazowiecka, Warszawa
- 1994 „Obrazy 1987-1994”, Galeria Miejska Arsenał, Poznań
- 1996 „Epifanie”, Galeria Kordegarda, Warszawa
- 2002 „W nieruchomym punkcie”, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa
- 2008 „Intymne oświetlenie”, Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu, Toruń
- 2013 „Peryferie”, Galeria aTak, Warszawa
- 2016 „Zwodziciel”, Państwowa Galeria Sztuki, Sopot
- 2021 „Izolatorium”, Galeria Monopol, Warszawa
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Łukasz Korolkiewicz. Zachęta. [dostęp 2023-12-13]. (pol.).
- ↑ a b Łukasz Korolkiewicz. culture.pl. [dostęp 2023-12-13]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W nieruchomym punkcie..., Wyd. Zachęta Państwowa Galeria Sztuki, Warszawa 2002, ISBN 83-89145-15-4
- Sztuka Świata, tom 10, Wydawnictwo Arkady, Warszawa 1996, ISBN 83-213-3826-7.
- Artyści mówią • Wywiady z mistrzami malarstwa, Elżbieta Dzikowska, Rosikon Press, 2011, ISBN 978-83-88848-95-7