Święty Wrocław
| Autor | |
|---|---|
| Typ utworu | |
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania | |
| Język | |
| Data wydania | |
| Wydawca | |
Święty Wrocław – powieść Łukasza Orbitowskiego wydana nakładem Wydawnictwa Literackiego w 2009 roku, połączenie horroru z powieścią obyczajową[1]. Stanowi rozwinięcie opowiadania pod tym samym tytułem opublikowanego w 2006 roku na łamach Nowej Fantastyki[2]. W 2010 roku powieść otrzymała srebrne wyróżnienie Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego[3].
Akcja powieści toczy się na wrocławskim osiedlu Polanka, którego mieszkańcy odkrywają, że mury ich bloków zbudowane są z czarnej substancji. Zaczynają obdrapywać ściany, a miasto ogarnia histeria. Wkrótce pojawia się samozwańczy prorok – Adam, a na Polankę zaczynają ściągać pielgrzymi z całej Polski[4].
Fabuła[edytuj | edytuj kod]
Ojciec Kuby, zdziwaczały samotnik, odkrywa, że pod tapetą mieszkania na terenie osiedla Polanka znajduje się dziwna czarna substancja. Po tym wydarzeniu kontakt z Kubą traci Małgosia, jego dziewczyna. Wkrótce potem Małgosia nawiązuje romans z Michałem, studentem historii, który odbywa praktyki w jej szkole[5].
Tymczasem na osiedle Polanka zaczynają ściągać pielgrzymi z całej Polski, coraz więcej mieszkańców Wrocławia znika tam bez wieści. Osiedle zaczyna być nazywane Świętym Wrocławiem. Wokół niego ustawiony zostaje kordon policji. Na tajemnicze osiedle przybywa w końcu samozwańczy prorok – Adam. Przychodzi z przejścia podziemnego pod ulicą Świdnicką – jego prowizorycznego domu.
Związek Małgosi nie podoba się jej ojcu – Tomaszowi Benerowi[6] – i klasowym koleżankom dziewczyny, które podstępem wabią dziewczynę do mieszkania jednej z nich, upijają ją, podają narkotyki i zostawiają pobitą i związaną na terenie osiedla Polanka.
Na poszukiwanie dziewczyny ruszają niechętni sobie Tomasz i Michał. Misja ratunkowa zbiega się w czasie z wielkim starciem pielgrzymów z policją.
Geneza wydarzeń w Świętym Wrocławiu nie zostaje na kartach powieści wyjaśniona. Czytelnik otrzymuje jedynie wskazówkę, że wydarzenia mają swoje korzenie w historii Wrocławia.
Styl[edytuj | edytuj kod]
Narratorem powieści jest tajemniczy kronikarz otaczający się zwierzętami, którego tożsamości początkowo zupełnie nie znamy. On sam ma problemy z odpowiedzią na pytanie, po co pisze to, co pisze. Czytelnik orientuje się też, że wydarzenia, o których mówi osoba mówiąca, wydarzyły się w przeszłości samego narratora[6].
Recenzenci, którzy starają się zakwalifikować powieść Orbitowskiego do jakiegoś gatunku, mówią o horrorze[4], powieści obyczajowej, elementach ballady[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Robert Ostaszewski: Czarne i przyciągające. „Polityka”. [dostęp 2013-02-02]. (pol.).
- ↑ Agnieszka Kołodyńska: „Święty Wrocław”, czyli apokalipsa. wroclaw.gazeta.pl. [dostęp 2013-02-02]. (pol.).
- ↑ Laureaci Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego, rok 2010. [dostęp 2013-02-02]. (pol.).
- ↑ a b Dariusz Nowacki: Święty Wrocław, Orbitowski, Łukasz. Gazeta Wyborcza. [dostęp 2013-02-02]. (pol.).
- ↑ Łukasz Orbitowski: Święty Wrocław. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2009. ISBN 978-83-08-04306-6.
- ↑ a b c Jarosław Czechowicz: „Święty Wrocław” Łukasz Orbitowski. Independent.pl. [dostęp 2013-02-02]. (pol.).