Przejdź do zawartości

(7) Iris

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(7) Iris
Ilustracja
Obraz powierzchni (7) Iris uzyskany przez Very Large Telescope
Odkrywca

John Russell Hind

Data odkrycia

13 sierpnia 1847[1]

Numer kolejny

7

Charakterystyka orbity (2024-10-17)
Przynależność
obiektu

pas główny

Półoś wielka

2,3860[1] au

Mimośród

0,2299[1]

Peryhelium

1,8376[1] au

Aphelium

2,9345[1] au

Okres obiegu
wokół Słońca

3 lata 250 dni 11[1] godzin

Średnia prędkość

19,02 km/s

Inklinacja

5,52[1]°

Charakterystyka fizyczna
Średnica

225×190×190 km

Masa

ok. 1,0×1019 kg

Średnia gęstość

2,4 g/cm3

Okres obrotu

7,139[1] h

Albedo

0,28[1]

Jasność absolutna

ok. 5,65[1]m

Typ spektralny

Typ S[1]

Średnia temperatura powierzchni

śred. ~171 K
max. (+2 °C) 275 K

(7) Iris – siódma w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid pomiędzy Marsem a Jowiszem.

Odkrycie i nazwa

[edytuj | edytuj kod]

(7) Iris została odkryta przez Johna Russella Hinda w dniu 13 sierpnia 1847 roku w Londynie[1].

Nazwa planetoidy pochodzi od Iris, która była posłanką bogów oraz boginią i uosobieniem tęczy, powstawania chmur i deszczu w mitologii greckiej.

Orbita

[edytuj | edytuj kod]

Orbita planetoidy (7) Iris nachylona jest pod kątem 5,52° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,23. Ciało to krąży w średniej odległości 2,39 au wokół Słońca. Peryhelium orbity znajduje się 1,84 au, a aphelium 2,93 au od Słońca. Na jeden obieg Słońca planetoida ta potrzebuje 3 lata i 250 dni[1].

Właściwości fizyczne

[edytuj | edytuj kod]

Jest to ciało, którego wielkość wynosi 225×190×190 km, jest więc to obiekt o nieregularnym kształcie. Albedo (7) Iris – dość duże jak na planetoidę – to 0,28, jej absolutna wielkość gwiazdowa sięga natomiast około 5,65m. Okres obrotu tego ciała określa się na 7 godzin i 8 minut, oś obrotu nachylona jest do płaszczyzny orbity planetoidy pod kątem 85°, co powoduje, że toczy się ona niemal po swej trajektorii. W wyniku tak ułożonej osi obrotu przez niemal połowę roku iridiańskiego w okolicach biegunowych nie świeci Słońce, drugi biegun natomiast cały czas wystawiony jest na światło słonecznie – potem sytuacja się odwraca. Dodatkowo zjawisko takie doprowadza do znacznych różnic w temperaturze powierzchni stron nasłonecznionej i ciemnej w okresie tamtejszych zim i lat.

Powierzchnia planetoidy wykazuje również duże różnice w albedo. Na północnej półkuli znajdują się jasne obszary.

Iris składa się w dużej części z kompozytów żelazowo-niklowych oraz krzemianów z dużą ilością magnezu i żelaza. Jest ona prawdopodobnie źródłem pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami grupy L.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m (7) Iris w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.) [dostęp 2024-12-29]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]