Abram (Alexander) Załmanow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Abram Salomonowicz Załmanow
Абрам Соломонович Залманов
Data i miejsce urodzenia

20 czerwca?/2 lipca 1875[1]
Homel Białoruś, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1964[1]
Paryż, Île-de-France

Zawód, zajęcie

lekarz

Alma Mater

Cesarski Uniwersytet Moskiewski, Uniwersytet Heidelberski (1901), Uniwersytet w Pawii (1911)[1]

Abram (Alexander) Salomonowicz Załmanow (ur. 20 czerwca?/2 lipca 1875 w Homel, zm. 24 stycznia 1964 w Paryżu) – doktor medycyny, naturopata i gerontolog, który opracował metodę leczenia chorób oraz ich zapobieganiu za pomocą kąpieli z terpentyną.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Abram Salomonowicz Załmanow urodził się 20 czerwca (2 lipca wg kalendarza gregoriańskiego) 1875 roku w mieście Homel w rodzinie nauczyciela homelskiej szkoły żydowskiej Salomona Danilowicza Załmanowa. Na chrzcie otrzymał imię Alexander[2]. W 1893 roku ukończył szkołę średnią ze złotym medalem. Rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Moskiewskiego. Na czwartym roku studiów (1896) przeniósł się na Wydział Prawa, równolegle uczęszczając na wykłady z historii prowadzone przez historyka Kluczewskiego. Biegle władał pięcioma językami[3].

Po ogólnorosyjskim strajku studenckim w 1899 roku został aresztowany razem z innymi organizatorami i wydalony z uniwersytetu[4]. W 1901 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Heidelbergu[5]. Od roku 1903 przez 18 miesięcy pracował jako asystent, a następnie jako kierownik oddziału w klinice neuropatologa profesora W. Erba w Heidelbergu[6]. W 1906 roku przeprowadził się do Włoch i został dyrektorem szpitala uzdrowiskowego w Nervi[3]. W 1911 roku uzyskał dyplom doktora medycyny na uniwersytecie w Pawii.

W 1914 roku, wraz z wybuchem I wojny światowej, doktor Załmanow powrócił do Moskwy, został powołany w randze generała do wojennej służby medycznej i wysłany na front do Polski pod Białystok, gdzie pełnił funkcję kierownika pociągów medycznych i chirurga[5]. W marcu 1915 roku powołano go na kierownika szpitala polowego w Ciechanowie. Później obejmował stanowisko głównego lekarza dwóch szpitali wojskowych w Moskwie[3].

Dodatkowo od 1916 roku wraz z profesorem A.N. Sysinem(inne języki) redagował czasopismo medyczne poświęcone obserwacjom klinicznym ran wojennych[3].

W sierpniu 1918 roku Załmanow został pierwszym naczelnikiem Głównego urzędu uzdrowiskowego, a jednocześnie przewodniczącym Państwowej komisji ds. zwalczania gruźlicy[1]. Niezawisimaja Gazieta donosi, że Załmanow był jednym z założycieli Instytutu Fizjoterapii i Kurortologii[5][7][8]. Założył też Instytut Balneologiczny w Moskwie, którego dyrektorem, był profesor W.A. Aleksandrow[1]. Od października 1918 roku był lekarzem żony i siostry W. Lenina, od którego miał własnoręcznie podpisaną przepustkę na Kreml[2].

W 1921 roku wyjechał do Niemiec celem podwyższenia kwalifikacji i rozwijania prac badawczo-naukowych w dziedzinie balneologii[3]. Samodzielnie zgłębiał wiedzę o kapilarach oraz budowie tkanek i organów ciała człowieka. Został asystentem i uczniem profesora histologii Alberta Policard’a (1881–1972). W 1928 roku zaczął praktykować białe żywiczne kąpiele terpentynowe. W 1933 roku stworzył podstawy swojej terapii humoralnej, która została odrzucona przez świat ówczesnej nauki medycznej, zaś sam dr Załmanow był odbierany w tym środowisku jako „heretyk medyczny”.

Główne motto teorii Załmanowa brzmi: Leki zdrowia nie zapewnią

Zmarł 24 stycznia 1965 roku w Paryżu[3]. Został pochowany na cmentarzu w L’Étang-la-Ville[1].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Starsza siostra – Berta Salomonowna[9]

A.S. Załmanow był kilkakrotnie żonaty.

Pierwsza żona – hrabina Olga Emanuilowna Sievers (1877 – 1912)[10] zmarła przedwcześnie z powodu chorób serca i przeziębienia[11].

Druga żona (związek kohabitacyjny) – Złata Aleksandrowna Łopatina[9][11], była siostrzenicą rosyjskiego rewolucjonisty G.A. Łopatina; córka – Litli (Lidia) Abramowna Łopatina[1](ur. 1912).

Trzecia żona – Nadieżda Siergiejewna; synowie – Andrey i Danil[9].

Zainteresowania naukowe[edytuj | edytuj kod]

Pod wpływem fizjologa Augusta Krogha doktor Załmanow zajął się badaniem fizjologii naczyń włosowatych[8].

Opracował unikalną metodę leczenia kąpielami z żywicznym olejem terpentynowym.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Załmanow opublikował we Francji trzy książki w języku francuskim. Jego pierwsza książka, „Secrets et sagesse du corps” (Tajemnice i mądrość ciała) (1958), została przetłumaczona na język rosyjski i wydana w ZSRR w 1966 roku. Książkę zatytułowano „Tajna mądrość organizmu człowieka” – było to skrócone tłumaczenie z języka francuskiego i niemieckiego. Głównym redaktorem i autorem przedmowy był Władimir Nikołajewicz Czernigowski(inne języki) (akademik). Do tej publikacji wydano osobny skrócony (do 7 stron) załącznik[12] z opisem zaleceń i procedur leczenia niektórych chorób (przewodnik terapeutyczny). Ten przewodnik był częścią książki „Sekrety i mądrość ciała” (1958), ale z powodu obaw cenzorów, że informacje te będą wykorzystywane przez ludowych uzdrowicieli, nie uwzględniono go w głównym tomie tłumaczenia, lecz dodano jako załącznik do książki, a jego treść znacznie skrócono. Przewodnik został w pełni opublikowany w książce ucznia Załmanowa doktora Jurija Kamieniewa „A.S. Załmanow. Terapia kapilarna i naturopatia chorób” (2003)[1].

W 1991 roku Petersburski oddział wydawnictwa „Nauka” opublikował drugie wydanie książki „Tajna mądrość organizmu człowieka”, które zawierało również skrócone tłumaczenie wszystkich trzech książek A.S. Załmanowa: „Tajemnice i mądrość ciała” (1958), „Cud życia” (1960) i „Tysiące dróg do wyzdrowienia” (1965). Dodatkowo w drugim wydaniu umieszczono recenzje na temat koncepcji doktora Załmanowa autorstwa zachodnich naukowców oraz rosyjskiego akademika B.N. Kłosowskiego(inne języki), a także wyniki leczenia według systemu Załmanowa w instytucjach medycznych w Petersburgu, dietę szwajcarskiego doktora M. Birchera-Bennera(inne języki) oraz przepisy z ziół leczniczych.

W oryginalnym języku (francuski):

  • Alexandre Salmanoff: Secrets et sagesse du corps (Tajemnice i mądrość ciała). T. I. Paryż: La Table ronde, 1958, s. 335, seria: Médecine des profondeurs.
  • Alexandre Salmanoff: Le Miracle de la vie (Cud życia). T. II. Paryż: La Table ronde, 1960, s. 259, seria: Médecine des profondeurs.
  • Alexandre Salmanoff: Les Mille chemins de la guérison. De la cellule au soleil (Tysiące ścieżek do powrotu do zdrowia). T. III. Paryż: La Table ronde, 1965, s. 256, seria: Médecine des profondeurs.

Tłumaczenia na język rosyjski:

  • Załmanow A.S.: The Secret Wisdom of the Human Body (Depth Medicine). Moskwa: Nauka, 1966, s. 162. [13] Redaktor naczelny Czernigowski V.N. (akademik)
  • Załmanow A.S.: The Secret Wisdom of the Human Body (Depth Medicine). Moskwa: Nauka, 1991, s. 335. Redaktor Z.A. Vasilieva

Tłumaczenia na język polski:

  • Załmanow A.S.: Tajemnice i mądrość organizmu. Warszawa: Wydawnictwo AST, 2020, s. 304. ISBN 978-83-947050-9-1. [14] Redaktor naczelny Andrzej Pierowski

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h Kamieniew J.J., A.S. Załmanow. Terapia kapilarna i naturopatia chorób ↓.
  2. ↑ a b Konstantinova S, Lekarz terpentyny ↓.
  3. ↑ a b c d e f Biełgorod prawda. 24 września 2011 roku.
  4. ↑ Dziedzictwo literackie: Gorki i rosyjskie dziennikarstwo na początku XX wieku. Niepublikowana korespondencja. Moskwa: Nauka, 1988.
  5. ↑ a b c Pustilnik S.N., Heretyk medycyny ↓.
  6. ↑ Nekrologi rosyjskich naukowców pochowanych za granicą ↓.
  7. ↑ Ioffe E.G. Żydzi w historii miast Białorusi. – Mińsk: Wydawnictwo „Cztery kwartały”, 2001.
  8. ↑ a b Redaktor Czernigowski V.N. (akademik). – S. 3–6.
  9. ↑ a b c Smolitsky S.V., Na bankowskim ↓.
  10. ↑ parcoculturalenervi ↓.
  11. ↑ a b Wspomnienia Łopatina z lat 1909–1916 ↓.
  12. ↑ Załącznik, 1966 rok, tom VII s. ↓.
  13. ↑ Rosyjska Biblioteka Państwowa, opis książki ↓.
  14. ↑ Biblioteka Narodowa, opis książki ↓.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Smolitsky S.V.: Na bankowskim. Moskwa: Dom-Muzeum Marina Tsvetaeva, 2004, s. 64–83.
  • Smolitsky S.V. Wujek Marba. „Chemia i życie – XXI wiek”. Czasopismo popularnonaukowe, s. 65–69, styczeń 2004. 
  • Ulashchik V.S. A.S.Załmanow – „heretyk medycyny”, balneolog i fizjoterapeuta. „Opieka zdrowotna”. Miesięcznik naukowy i recenzowany, maj 2014. Organ Ministerstwa Zdrowia Republiki Białorusi. 
  • Kamieniew J.J.: A.S.Załmanow. Terapia kapilarna i naturopatia chorób. Petersburg: IK „Nevsky Prospect”, 2003, s. 16–32.
  • Konstantinova S. Lekarz terpentyny. „Wynalazca i racjonalizator”. Journal, s. 28–29, 2011. 
  • Pustilnik S.N. Heretyk medycyny. „Niezależna gazeta”, 9 lipca 2008. 
  • Lopatin G.A.,Grigorowicz E.Yu. Wspomnienia Lopatina z lat 1909–1916. „Wola Rosji”, styczeń 1928. Praga. 
  • Novikov K. Przeprosiny gerontologii. „Kommersant-Money”, 8 lipca 2006. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Abram_(Alexander)_Załmanow&oldid=72221060”