Achalciche

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Achalciche
ახალციხე
ilustracja
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Gruzja

Region

Samcche-Dżawachetia

Data założenia

X/XI wiek

Populacja (2014)
• liczba ludności


17 903[1]

Kod pocztowy

0800

Położenie na mapie Samcche-Dżawachetii
Mapa konturowa Samcche-Dżawachetii, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Achalciche”
Położenie na mapie Gruzji
Mapa konturowa Gruzji, na dole znajduje się punkt z opisem „Achalciche”
Ziemia41°38′01″N 42°59′06″E/41,633611 42,985000
Strona internetowa

Achalciche (gruz. ახალციხე) – miasto w południowo-zachodniej Gruzji, stolica i największe miasto regionu Samcche-Dżawachetia[2]. Leży w Małym Kaukazie, w Górach Mescheckich, nad rzeką Pocchowickali. Miejscowość uzdrowiskowa, funkcjonująca w oparciu o kompleks źródeł termalnych.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Forteca Rabati

Miasto powstało na przełomie X i XI wieku. W XIII wieku znacznie ucierpiało od najazdów mongolskich i wielkiego trzęsienia ziemi w 1283 roku. Prawie do końca XVI wieku było stolicą księstwa Samcche-Saatabago, którym władał ród Dżakelich. W 1590 roku całe księstwo zostało podbite przez imperium osmańskie, pod którego rządami pozostawało przez wiele wieków. Funkcjonował tu w tych czasach jeden z większych targów niewolników Bliskiego Wschodu. Z tych czasów pozostały budynki takie jak meczet, minaret i zabudowania pałacowe. W 1828 roku miasto i wznoszącą się nad nim twierdzę zdobyli Rosjanie.

W 1944 roku dekretem Stalina około 115 tys. mieszkających w tym regionie mechetyjskich Turków zostało wygnanych do Kotliny Fergańskiej w Centralnej Azji. Wg danych z 2014 roku miasto liczy 17 903 mieszkańców, z czego 71,7% to Gruzini, a 26,7% to mniejszość ormiańska[3]. Mieszka w nim dość liczna Polonia[4]. Działa także Związek Polaków Południowej Gruzji. Stowarzyszenie to tworzą głównie potomkowie zesłanych na Kaukaz powstańców styczniowych.

Na wzgórzu położonym w starej części miasta – Rabati – znajduje się zamek-twierdza z XII wieku. Został on niedawno zrekonstruowany. Teren twierdzy zajmuje około 7 hektarów. Znajduje się tam m.in.: złożony system fortyfikacji obronnych, domy o tradycyjnej regionalnej architekturze, stare łaźnie, kościół, regionalne Muzeum Historyczne, meczet z 1752 roku oraz ruiny medresy[5]. Powyżej zamku jest kościół katolicki i klasztor benedyktynek. W centrum miasta jest klasztor kapucynów, gdzie od 2019 są także bracia z Polski.[potrzebny przypis]

W mieście rozwija się przemysł spożywczy, budowlany i przemysłowy. Ponadto wydobywa się węgiel brunatny, a w okolicy miasta także agaty i diatomit.

W mieście znajduje się Muzeum Sztuki Gruzińskiej oraz pomnik królowej Tamary[2].

W latach 1946-1991 w mieście stacjonowało dowództwo oraz większość jednostek wyprowadzonej ze składu Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej w Polsce 10 Gwardyjskiej Pieczengskiej Dywizji Zmechanizowanej (JW 01501)[6]. W okresie pobytu w Gruzji dywizja wchodziła w skład 9 Armii Ogólnowojskowej, a po jej rozformowaniu – w skład 31 Korpusu Armijnego Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego[7].

W ośrodkach uzdrowiskowych leczy się choroby narządów ruchu, układów: nerwowego i pokarmowego oraz chorób narządów rodnych.

Współpraca[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. National Statistics Office of Georgia: Statistical Yearbook of Georgia. [dostęp 2016-04-16]. (ang.).
  2. a b “Nowe zjawisko” U stóp królowej Tamary, jesień 2002 – Expatria.pl
  3. georgia-ethnic-2014
  4. Ambasada RP w Tbilisi: Polonia w Gruzji
  5. HugeDomains.com – TourismRural.com is for sale (Tourism Rural), tourismrural.com [dostęp 2017-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2013-12-08].
  6. Informator na rosyjskiej stronie internetowej
  7. A. Lenskij, M. Cybin "Radzieckie wojska lądowe w ostatnim roku ZSRR", Sankt-Petersburg, 2001, s. 201

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Informacje zawarte w Popularnej Encyklopedii Powszechnej, Kraków 1994, ISBN 83-85719-07-5;
  • Szymczak Anna, Szymczak Marcin: Gruzja, wyd. I, ExpressMap Polska Sp. z o.o., Warszawa 2016, ISBN 978-83-8046-127-7;