Adalbert von Waltenhofen
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 maja 1828 |
| Data i miejsce śmierci |
5 lutego 1914 |
| profesor nauk technicznych | |
| Specjalność: elektrotechnika | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1848 – matematyka, fizyka |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Stanowisko |
asystent |
| Okres zatrudn. |
1848–1853 |
| Uczelnia | |
| Stanowisko |
profesor zwyczajny |
| Okres zatrudn. |
1853–1867 |
| Uczelnia |
Niemiecki Państwowy Instytut Politechniczny Królestwa Bohemii |
| Stanowisko |
profesor |
| Okres zatrudn. |
1867–1883 |
| Rektor | |
| Uczelnia |
Niemiecki Państwowy Instytut Politechniczny Królestwa Bohemii |
| Okres spraw. |
1878–1882 |
Adalbert von Waltenhofen (ur. 14 maja 1828 r. w Obdachu, zm. 5 lutego 1914 r. w Wiedniu) – austriacki fizyk i elektrotechnik, znany z odkrycia zjawiska indukcji prądów wirowych[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował matematykę i fizykę na Uniwersytecie w Wiedniu i na Cesarsko-Królewskim Instytucie Politechnicznym[2]. W 1848 r. na Uniwersytecie w Grazu otrzymał tytuł doktora i został zatrudniony na stanowisku asystenta. W latach 1853–1867 pracował jako profesor zwyczajny fizyki na Uniwersytecie w Innsbrucku. Następnie, w latach 1867–1883 był zatrudniony jako profesor fizyki ogólnej i fizyki technicznej na Niemieckim Państwowym Instytucie Politechnicznym Królestwa Bohemii w Pradze (w latach 1878–1882 pełnił także urząd rektora tej uczelni)[3]. W 1871 r. Waltenhofen został przyjęty w poczet członków korespondencyjnych Cesarskiej Akademii Nauk[3].
W 1880 r. Adalbert von Waltenhofen skonstruował wahadło Waltenhofena[2]. Działało ono w oparciu o zjawisko indukowania się prądów wirowych w przewodniku wskutek umieszczenia go w zmiennym polu magnetycznym[1].
W latach 1883–1899 Waltenhofen pracował jako profesor elektrotechniki na Uniwersytecie Technicznym w Wiedniu, na którym był inicjatorem powstania laboratorium elektrotechnicznego[2].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
Wybrane publikacje:
- Adalbert von Waltenhofen, Astronomie und Optik in den letzten Decennien, Wagner, 1862 [dostęp 2022-08-14] (niem.).
- Adalbert von Waltenhofen, Elektromagnetische Untersuchungen mit besondern Rücksicht auf die Anwendbarkeit den Müller’schen Formel, 1866 (niem.).
- Adalbert von Waltenhofen, Über die Grenzen der Magnetisirbarkeit des Eisens u. des Stahles, 1869 (niem.).
- Adalbert von Waltenhofen, Elektromagnetische Unterschungen...: Abhdlg. 2, 1870 (ang.).
- Adalbert von Waltenhofen, Über die Anziehung, welche eine Magnetisirungsspirale auf einen beweglichen Eisenkern ausübt, Gregr, 1870 (niem.).
- Adalbert von Waltenhofen, Über ein allgemeines Theorem zur Berechnung der Wirkung magnetisirender Spiralen, 1873 (niem.).
- Adalbert von Waltenhofen, Grundriss der allgemeinen Physik, etc, 1875 [dostęp 2022-08-14] (niem.).
- Adalbert von Waltenhofen, Über electrische Zündungen in großen Entfernungen, Gregr, 1876 (niem.).
- Adalbert von Waltenhofen, Die internationalen absoluten Maasse insbesondere die electrischen Maasse: für Studirende der Elektrotechnik in Theorie und Anwendung dargestellt und durch Beispiele erläutert, Vieweg, 1885 [dostęp 2022-08-14] (niem.).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rozwój nauki o elektryczności, [w:] Stefan Gierlotka, Historia elektrotechniki, wyd. 2, Katowice: Śląsk, 2021, s. 22, ISBN 978-83-8183-105-5 (pol.).
- ↑ a b c Hall of Fame: Adalbert Carl von Waltenhofen zu Eglofsheim [online], Technische Universität Wien [dostęp 2022-08-14] (niem.).
- ↑ a b Adalbert Carl von Waltenhofen (1828 – 1914) [online], Physikdepartment Technische Universität München, 2011 (niem.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hall of Fame: Adalbert Carl von Waltenhofen zu Eglofsheim [online], Technische Universität Wien [dostęp 2022-08-14] (niem.).