Fizyk
Siedzą od lewej do prawej: W. Nernst, M. Brillouin, E. Solvay, H. Lorentz, E. Warburg, J.B. Perrin, W. Wien, M. Skłodowska-Curie, H. Poincaré
Stoją od lewej do prawej: R. Goldschmidt, M. Planck, H. Rubens, A. Sommerfeld, F. Lindemann, M. de Broglie, M. Knudsen, F. Hasenöhrl, G. Hostelet, E. Herzen, J.H. Jeans, E. Rutherford, H. Kamerlingh Onnes, A. Einstein, P. Langevin
Fizyk – osoba zajmująca się badaniem materii oraz zjawisk zachodzących w naturze[1], a także posiadający wykształcenie kierunkowe nauczyciel fizyki[2].
Fizyk naukowiec bada i wyjaśnia zjawiska oraz procesy zachodzące we Wszechświecie, od mikroświata po kosmos[2]. Prowadzi badania naukowe, których celem jest poznanie podstawowych praw fizyki i stosowanie wyników tych badań w praktyce, na przykład przy konstruowaniu urządzeń. Fizyk odkrywa związki i zależności między zdarzeniami i zjawiskami fizycznymi oraz opisuje je za pomocą aparatu matematycznego[1][3][4].
Fizyk nauczyciel prowadzi zajęcia z uczniami lub studentami, przekazując im wiedzę z zakresu praw fizyki[1][2].
Fizycy zatrudnieni przez wyższe uczelnie często łączą obie funkcje – naukowca i dydaktyka[2].
Specjalizacje naukowe[edytuj]
Dwie główne specjalizacje fizyków to:
- fizyka teoretyczna – domeną fizyki teoretycznej jest twórcze myślenie i wnioskowanie indukcyjne. Fizyk teoretyk poszukuje prawidłowości ukrytych w danych doświadczalnych, formułuje na ich podstawie wnioski, hipotezy, uogólnienia, nowe pojęcia i idee, modele i teorie, prawa i zasady.
- fizyka doświadczalna – domeną fizyki doświadczalnej są głownie obserwacje i eksperymenty. Przed przystąpieniem do eksperymentów fizyk doświadczalny musi skonstruować i zbudować stanowisko pomiarowe. Wyniki doświadczeń mogą inspirować formułowanie teorii fizycznych, które są następnie akceptowane lub nie, w oparciu o obserwacje i eksperymenty[4].
W ramach tych specjalizacji fizyk wybiera bardziej szczegółowe specjalności, na przykład fizykę ciała stałego, fizykę medyczną, kosmologię fizyczną, fizykę jądrową[3].
Wykształcenie[edytuj]
Cechą fizyka musi być wszechstronność horyzontów i wiedzy w naukach ścisłych. Wymagana jest również zdolność koncentracji, logicznego rozumowania, wyobraźnia, dobra pamięć i spostrzegawczość. Fizyk powinien odznaczać się samodyscypliną i dokładnością oraz gotowością do ustawicznego poszerzania swojej wiedzy. Kluczowa jest znajomość języków obcych, niezbędna do zapoznawania się z literaturą przedmiotu[3][1].
Do podjęcia pracy w zawodzie fizyka niezbędne jest wykształcenie wyższe w obszarze fizyki. W zależności od specjalności studia z tej dziedziny prowadzą zarówno uniwersytety, jak i politechniki[3]. Docelowym miejscem pracy fizyka są uczelnie i szkoły, laboratoria i placówki badawcze oraz przemysł[1].
Nagrody[edytuj]
Najwyższym wyróżnieniem naukowym dla fizyka jest Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki[5], przyznawana corocznie od 1901 roku, przez Królewską Szwedzką Akademię Nauk, za „najważniejsze odkrycie lub wynalazek w dziedzinie fizyki”[6]. Wśród innych nagród dla fizyków są: Medal Lorentza[7], Medal Maxa Plancka[8], Nagroda Sakurai[9] i, bardzo lukratywna, Nagroda Fizyki Fundamentalnej[10].
Zobacz też[edytuj]
Przypisy
- ↑ a b c d e Fizyk. eipd.pl. [dostęp 2016-03-22].
- ↑ a b c d Fizyk. praca-enter.pl, 2013. [dostęp 2016-03-21].
- ↑ a b c d Fizyk. uczelnie.info.pl. [dostęp 2016-03-21].
- ↑ a b Włodzimierz Salejda. Wprowadzenie do kursów fizyki. , s. 2–4, 2010-09-25.
- ↑ B. Richter i S. Ting laureatami nagrody Nobla w r. 1976. „Postępy fizyki”. 28, zeszyt 2 (1977), s. 206, 1977-04. PTF. PWN.
- ↑ The Nobel Prize in Physics (ang.). nobelprize.org. [dostęp 2016-03-25].
- ↑ Lorentz medal (ang.). [dostęp 2016-03-25].
- ↑ Max-Planck-Medaille (niem.). dpg-physik.de, 2015-11-19. [dostęp 2016-03-25].
- ↑ J. J. Sakurai Prize for Theoretical Particle Physics (ang.). aps.org, 2016. [dostęp 2016-03-25].
- ↑ Kenneth Chang: 9 Scientists Receive a New Physics Prize (ang.). nytimes.com, 2012-07-31. [dostęp 2016-03-25].
|
|||||||||||||||||
