Fizyk

Uczestnicy pierwszego Kongresu Solvaya w 1911 roku
Siedzą od lewej do prawej: W. Nernst, M. Brillouin, E. Solvay, H. Lorentz, E. Warburg, J.B. Perrin, W. Wien, M. Skłodowska-Curie, H. Poincaré
Stoją od lewej do prawej: R. Goldschmidt, M. Planck, H. Rubens, A. Sommerfeld, F. Lindemann, M. de Broglie, M. Knudsen, F. Hasenöhrl, G. Hostelet, E. Herzen, J.H. Jeans, E. Rutherford, H. Kamerlingh Onnes, A. Einstein, P. Langevin

Fizyk – osoba zajmująca się badaniem materii oraz zjawisk zachodzących w naturze, a także posiadający wykształcenie kierunkowe nauczyciel fizyki.

Fizyk naukowiec bada i wyjaśnia zjawiska oraz procesy zachodzące we Wszechświecie, od mikroświata po kosmos. Prowadzi badania naukowe, których celem jest poznanie podstawowych praw fizyki i stosowanie wyników tych badań w praktyce, na przykład przy konstruowaniu urządzeń. Fizyk odkrywa związki i zależności między zdarzeniami i zjawiskami fizycznymi oraz opisuje je za pomocą aparatu matematycznego.

Fizyk nauczyciel prowadzi zajęcia z uczniami lub studentami, przekazując im wiedzę z zakresu praw fizyki.

Fizycy zatrudnieni przez wyższe uczelnie często łączą obie funkcje – naukowca i dydaktyka.

Specjalizacje naukowe

Dwie główne specjalizacje fizyków to:

• fizyka teoretyczna – domeną fizyki teoretycznej jest twórcze myślenie i wnioskowanie indukcyjne. Fizyk teoretyk poszukuje prawidłowości ukrytych w danych doświadczalnych, formułuje na ich podstawie wnioski, hipotezy, uogólnienia, nowe pojęcia i idee, modele i teorie, prawa i zasady.
• fizyka doświadczalna – domeną fizyki doświadczalnej są głownie obserwacje i eksperymenty. Przed przystąpieniem do eksperymentów fizyk doświadczalny musi skonstruować i zbudować stanowisko pomiarowe. Wyniki doświadczeń mogą inspirować formułowanie teorii fizycznych, które są następnie akceptowane lub nie, w oparciu o obserwacje i eksperymenty.

W ramach tych specjalizacji fizyk wybiera bardziej szczegółowe specjalności, na przykład fizykę ciała stałego, fizykę medyczną, kosmologię fizyczną, fizykę jądrową.

Wykształcenie

Cechą fizyka musi być wszechstronność horyzontów i wiedzy w naukach ścisłych. Wymagana jest również zdolność koncentracji, logicznego rozumowania, wyobraźnia, dobra pamięć i spostrzegawczość. Fizyk powinien odznaczać się samodyscypliną i dokładnością oraz gotowością do ustawicznego poszerzania swojej wiedzy. Kluczowa jest znajomość języków obcych, niezbędna do zapoznawania się z literaturą przedmiotu.

Do podjęcia pracy w zawodzie fizyka niezbędne jest wykształcenie wyższe w obszarze fizyki. W zależności od specjalności studia z tej dziedziny prowadzą zarówno uniwersytety, jak i politechniki. Docelowym miejscem pracy fizyka są uczelnie i szkoły, laboratoria i placówki badawcze oraz przemysł.

Nagrody

Najwyższym wyróżnieniem naukowym dla fizyka jest Nagroda Nobla w dziedzinie fizyki, przyznawana corocznie od 1901 roku, przez Królewską Szwedzką Akademię Nauk, za „najważniejsze odkrycie lub wynalazek w dziedzinie fizyki”. Wśród innych nagród dla fizyków są: Medal Lorentza, Medal Maxa Plancka, Nagroda Sakurai i, bardzo lukratywna, Nagroda Fizyki Fundamentalnej.

Dawne znaczenie

• Terminem „fizyk” (z łac. physicus) określano w Polsce i w Niemczech od średniowiecza do drugiej połowy XIX wieku „lekarza miejskiego lub powiatowego” (pol. „fizyk miejski”, niem. Stadtphysicus)^{[potrzebny przypis]}.

Zobacz też

• sławni fizycy
• matematyk
• astronom