Adam Czabański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Czabański
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

1971

doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: zachowania dewiacyjne, socjologia medycyny
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

12 czerwca 2000
Wydział Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Habilitacja

26 maja 2010
Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II

Profesor AJP
Uczelnia

Akademia im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie Wielkopolskim

Adam Piotr Czabański (ur. w 1971)[1] – polski socjolog, doktor habilitowany, suicydolog, profesor Akademii im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie Wielkopolskim, wiceprezes Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego, członek Komisji Ewaluacji Nauki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studia magisterskie ukończył i doktorat obronił na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Habilitował się na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim[2].

Zainteresowania naukowe skoncentrował wokół tematyki związanej z socjologią zdrowia, socjologią medycyny i patologiami społecznymi. Część publikacji poświęcił zagadnieniom samobójstw w aspekcie politologicznym. Interesuje się również problematyką samobójstw w czasach wojen.

Był do 2021 kierownikiem Pracowni Socjologii Zdrowia i Patologii Społecznych Katedry Nauk Społecznych i Humanistycznych Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.

Pracuje na stanowisku profesora uczelni w Akademii im. Jakuba z Paradyża w Gorzowie Wielkopolskim[3] oraz Collegium Humanum – Szkole Głównej Menedżerskiej w Warszawie[4].

Jest wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego, członkiem Polskiego Towarzystwa Socjologicznego i Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, jak również autorem około 190 publikacji naukowych, w tym czternastu monografii[2]. Jest laureatem naukowej nagrody I stopnia Ministra Zdrowia z 2011[2].

Członek Zespołu Roboczego ds. prewencji samobójstw i depresji przy Radzie do spraw Zdrowia Publicznego Ministerstwa Zdrowia. Ogólnopolski koordynator wolontariatu „Pomoc osobom w kryzysie samobójczym”. Ekspert kampanii społecznej „Życie warte jest rozmowy” i Biura ds. Zapobiegania Zachowaniom Samobójczym Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie[5].

W kwietniu 2023 został powołany w skład Komisji Ewaluacji Nauki na lata 2023–2027[6].

Monografie[edytuj | edytuj kod]

  • Społeczne i jednostkowe determinanty zachowań samobójczych młodzieży, Poznań, 2001,
  • Samobójstwa w Poznaniu podczas wojny 1939-1945. Socjologiczna analiza zjawiska, Poznań, 2003,
  • Rezygnacja z życia w obliczu klęski żywiołowej. Powódź 1997 roku w Polsce, Poznań, 2005,
  • Samobójstwa nauczycieli w Poznaniu i Wrocławiu podczas II wojny światowej, Poznań, 2008[7],
  • Napisy na murach jako archetyp forów internetowych, Poznań, 2008[7],
  • Samobójstwa altruistyczne. Formy manifestacji, mechanizmy i społeczne reperkusje zjawiska, Kraków, 2009,
  • Profilaktyka postsuicydalna dla młodzieży i jej rodzin, Poznań, 2009,
  • Samobójstwa na torach. Socjologiczna analiza zjawiska, Poznań, 2013[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Katalog Biblioteki Narodowej
  2. a b c Forum Historyczno-Społeczne, nr 5/2017, Polskie Towarzystwo Historyczne, Oddział w Gorzowie Wielkopolskim, s.88-89 (nota biograficzna)
  3. Samobójstwa osób starszych – jak im przeciwdziałać?. siedemosmych.pl, 2021-09-10. [dostęp 2021-10-06]. (pol.).
  4. Kadra dydaktyczna. humanum.pl. [dostęp 2022-06-20]. (pol.).
  5. Interdyscyplinarny Zespół Profilaktyki Zachowań Samobójczych. zwjr.pl. [dostęp 2023-08-19]. (pol.).
  6. Nowi członkowie Komisji Ewaluacji Nauki odebrali powołania. gov.pl, 2023-04-06. [dostęp 2023-04-06]. (pol.).
  7. a b Poznańskie Zeszyty Humanistyczne, XI/2008, s.101. [dostęp 2018-10-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-12)].
  8. Zestawienie not o autorach, w: red. Zbigniew Galor, Barbara Goryńska-Bittner, Sławomir Kalinowski, Życie na skraju – marginesy społeczne wielkiego miasta, Societas Pars Mundi Publishing, Bielefeld, 2014, s.801, ISBN 978-83-937502-1-4

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]