Aeronautics Orbiter
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
kompozytowa |
| Załoga |
0 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
bezszczotkowy silnik elektryczny |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
2,2 m |
| Długość |
1 m |
| Wysokość |
0,12 m |
| Masa | |
| Startowa |
6,5 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
139 km/h |
| Prędkość przelotowa |
56 – 87 km/h |
| Pułap |
3035 m |
| Długotrwałość lotu |
95 min. (dzień) |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| |
Aeronautics Orbiter – izraelski, taktyczny bezzałogowy aparat latający (UAV – Unmanned Aerial Vehicle), produkcji firmy Aeronautics Defense Systems. W 2005 roku aparat został zwycięzcą konkursu na nowy taktyczny, bezzałogowy samolot dla Jednostki Wojskowej Grom stając się w ten sposób pierwszym bezpilotowym aparatem latającym na wyposażeniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Orbiter jest typowym taktycznym aparatem do wypełniania zadań określanych mianem "Over The Hill" (bliskie rozpoznanie). Po raz pierwszy został zaprezentowany publicznie podczas Międzynarodowego Salonu Lotniczego w Paryżu w 2005 roku. W tym samym roku w sierpniu, JW Grom zorganizowała przetarg na nowy, bezzałogowy aparat taktyczny. Do konkursu stanęły Aeronautics Defense Systems (reprezentowanym przez G&R Zintegrowane Systemy Bezpieczeństwa) z Orbiterem, WB Electronics z WB Electronics SOFAR oraz Cenzin z amerykańskim RQ-11 Raven. Zwycięzcą został Orbiter a pod koniec września podpisano kontrakt na zakup 3 aparatów wraz z oprzyrządowaniem. Jednym z podstawowych kryteriów, które zadecydowały o wyborze Orbitera była możliwość bardzo szybkiej realizacji dostaw. Już w grudniu 2005 roku aparaty znalazły się na wyposażeniu jednostki a w marcu 2006 roku rozpoczęły loty. Na przełomie 2005 i 2006 Izrael odwiedziła pierwsza grupa żołnierzy JW Grom w celu zaznajomienia się z systemem i nauką jego obsługi.
Z racji utajnienia działań warszawskiej jednostki wojskowej niewiele wiadomo o misjach w jakich Orbiter uczestniczył. Pewne jest jego wykorzystanie przez jednostkę w Afganistanie gdzie w 2009 roku utracono jeden z aparatów z powodów niekorzystnych warunków klimatycznych panujących w tym górzystym kraju. W sumie, Polska zakupiła 15 zestawów[1], w zestawie znajdowały się trzy aparaty latające (z wyjątkiem pierwszego dostarczonego zestawu, w którym były cztery maszyny)[2]. W listopadzie 2012 roku podpisano umowę z Agencja Wsparcia i Zaopatrzenia NATO (ang. NATO Support and Procurement Agency), w ramach której Agencja zobowiązała się do wsparcia eksploatacji aparatów. W okresie styczeń 2014 – koniec 2015 roku poddano modernizacji wszystkie posiadane Orbitery. Zwiększono rozpiętość, zwiększono prawie dwukrotnie czas przebywania w powietrzu, przystosowano samolot do zainstalowanie cięższej, charakteryzującej się lepszymi parametrami głowicy dzienno-nocnej. Po modernizacji, aparaty prezentują standard określany jako Orbiter 2[3].
Producent ma w swojej ofercie wersję określaną jako Orbiter 1K. Jest to aparat przystosowany do wypełniania zadań amunicji krążącej. Jest to wersja o wydłużonej rozpiętości, zasięgu i czasie przebywania w powietrzu, tożsama z wersją Orbiter 2. Aparat posiada możliwość przenoszenia na swoim pokładzie 2 kg głowicy bojowej. Maszyna, w wypadku braku znalezienia odpowiedniego celu, może bezpiecznie wylądować i być użyta ponownie. Start następuje z katapulty, aparat wyposażony jest w głowice obserwacyjna. Autonomiczność przebywania w powietrzu wynosi około 3 godzin. Konstrukcja znajduje się na uzbrojeniu jednego, nieujawnionego publicznie państwa[4].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Orbiter jest niewielkim, wykonanym w całości z kompozytów węglowych i szklanych średniopłatem napędzanym elektrycznym silnikiem bezszczotkowym. Statek powietrzny może być wyposażony w jedną z trzech rodzajów głowic ze stabilizowanymi kamerami do obserwacji nocnej, dziennej i pracującej przy słabym oświetleniu. Głowica z kolorową, cyfrową kamerą dzienną D-STAMP/3G o masie 750 g, 10 krotnym powiększeniem zapewnia możliwość wykrycia pojazdu z odległości 2 km a człowieka z ok. 900 metrów. Polskie Orbitery mogą być wyposażone w najnowszą głowicę przeznaczoną do współpracy z Orbiterem, U-STAMP (Un-Cooled Stabilized Miniature Infra Red Camera) z niechłodzoną kamerą pracującą w podczerwieni. Wszystkie głowice montowane są w dziobie bezzałogowego środka rozpoznawczego. Orbiter ma możliwość przesyłania obrazu z kamery w czasie rzeczywistym na odległość do 15 kilometrów od stanowiska operatora. Aparat staruje z katapulty, na której rozpędzany jest przy użyciu gumowych taśm. Istnieje również możliwość wystartowania aparatu z ręki. Ląduje wykorzystując poduszkę powietrzną i spadochron. Dzięki prostocie konstrukcji Orbiter charakteryzuje się dość dużą odpornością na uszkodzenia mechaniczne. Aparat ma konstrukcję bezogonową ze skrzydłami o dużym skosie zaopatrzonymi w winglety. Na końcu kadłuba zamontowane jest dwułopatowe, składane śmigło, które rozkłada się po wystrzeleniu Orbitera.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Umowa na BSP Wizjer w 2019 roku, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 9 (2018), s. 4, ISSN 1230-1655
- ↑ Bezzałogowe statki powietrzne w Siłach Zbrojnych RP, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 4 (2022), s. 36-44, ISSN 1230-1655
- ↑ Tomasz Dmitruk, Dwie dekady w NATO - modernizacja techniczna Sił Zbrojnych RP [3], „Nowa Technika Wojskowa”, nr 11 (2018), s. 8-17, ISSN 1230-1655
- ↑ Marek Dąbrowski, Amunicja krążąca - fakty i mity, „Nowa Technika Wojskowa”, nr 10 (2018), s. 56–64, ISSN 1230-1655
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Strona producenta - Aeronautics Defense Systems Ltd. - film z ujęciami z Afganistanu i Polski. aeronautics-sys.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-27)].