Aleksander Lewicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander Lewicki
Ilustracja
podpułkownik artylerii podpułkownik artylerii
Data urodzenia

11 lipca 1877

Data i miejsce śmierci

11 grudnia 1935
Lwów

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

4 Pułk Artylerii
205 Ochotniczy Pułk Artylerii Polowej
5 Pułk Artylerii Polowej

Stanowiska

dowódca pułku artylerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie)

Aleksander Józef Lewicki herbu Rogala (ur. 11 lipca 1877, zm. 11 grudnia 1935 we Lwowie) – polski ziemianin, radca, kupiec, przemysłowiec, działacz społeczny, podpułkownik rezerwy artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 lipca 1877[1]. We wsi Pacyków koło Stanisławowa prowadził sklep z porcelaną i fajansem. Na tej bazie założył w 1912 Fabrykę Fajansu[2] (początkowo pod nazwą Erste Galizische Terrakota und Fayence Fabrik), następnie Pierwsza Galicyjska Fabryka Artystycznych Fajansów i Terracotty Pacyków. Fabrykę prowadził także w okresie II Rzeczypospolitej[3]. Posiadał także sklep z porcelaną przy Placu Mariackim 5 we Lwowie[4].

Podczas I wojny światowej służył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Formalnie został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austriacko-węgierskiej 20 maja 1919 roku z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1918 roku, z zaliczeniem do I Rezerwy armii, z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny aż do demobilizacji[5]. Podczas wojny polsko-ukraińskiej walczył dowodził 4 pułkiem artylerii. W lipcu 1920 w trakcie wojny polsko-bolszewickiej w stopniu kapitana został dowódcą 205 Ochotniczego pułku artylerii polowej w składzie Armii Ochotniczej (później dowodzenie objął Marceli Jastrzębiec-Śniadowski). Pułk walczył w rejonie Lwowa w ramach 5 Dywizji. Został awansowany do stopnia podpułkownika artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6][7]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym 5 pułku artylerii polowej w garnizonie Lwów[8][9].

Po wojnie odbudował swoją fabrykę fajansu w Pacykowie. Był właścicielem ziemskim, posiadał dobra Pacyków oraz Olesiów w województwie stanisławowskim[10]. Założył osiedla uzdrowisko „Olesiów” i „Zosinek”. Przez wiele lat sprawował mandat radnego Rady Miasta Lwowa[2]. Zaangażował się w powstawanie nowej dzielnicy lwowskiej oraz rozwój ulic. Pełnił funkcję dyrektora Stowarzyszenia Kupców i Młodzieży Handlowej. Był członkiem i radcą Izby Przemysłowo-Handlowej we Lwowie[2], Wydziału Kongregacji Kupieckiej i Ligi Pomocy Przemysłowej.

Zmarł 11 grudnia 1935 we Lwowie[2]. Pogrzeb odbył się 13 grudnia 1935 we Lwowie[2]. Po jego śmierci fabrykę przejął syn, Aleksander Jerzy Lewicki.

W połowie 1936 w Pacykowie został odsłonięty kamienny krzyż pamiątkowy upamiętniający Aleksandra Lewickiego, ustanowiony na gruncie ofiarowanym przez niego na rzecz czytelni Towarzystwa Szkoły Ludowej[11].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-06-27].
  2. a b c d e Kronika miejska. Skon ś. p. Aleksandra Lewickiego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 286 z 13 grudnia 1935. 
  3. Rewelacyjna rewelacja. „Gazeta Lwowska”, s. 6, Nr 28 z 5 lutego 1932. 
  4. Pacyków. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2015-06-27].
  5. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 60 z 31 maja 1919 roku, poz. 1913.
  6. Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 836.
  7. Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 762.
  8. Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 724.
  9. Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 646.
  10. Baza właścicieli i dóbr ziemskich. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2015-06-27].
  11. Uczczenie zasług śp. radcy Aleksandra Lewickiego. „Wschód”, s. 2, Nr 14 z 10 czerwca 1936. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]