Aleksiej Kaledin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksiej Kaledin
Алексей Каледин
Ilustracja
Fotografia sprzed 1918 roku
generał kawalerii generał kawalerii
Data i miejsce urodzenia

24 października 1861
folwark Kaledina

Data i miejsce śmierci

11 lutego 1918
Nowoczerkask

Przebieg służby
Lata służby

1879–1918

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Jednostki

12 Korpus Armijny, 8 Armia, Wojsko Dońskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji

Odznaczenia
Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego III klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Aleksiej Maksymowicz Kaledin, ros. Алексей Максимович Каледин (ur. 12 października?/24 października 1861 folwark Kaledina, stanica Ust' Halepska zm. 29 stycznia?/11 lutego 1918 w Nowoczerkasku) – generał kawalerii Armii Imperium Rosyjskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny kozackiej. Ukończył Michajłowską Akademię Artyleryjską w Petersburgu w 1882 i Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w 1889.

W czasie I wojny światowej dowodził 12 Korpusem Armijnym, od maja 1916 do maja 1917 8 Armią na Froncie Południowo-Zachodnim. Od czerwca 1917 ataman kozackiego Wojska Dońskiego, wybrany na zjeździe starszyzny kozackiej. W sierpniu 1917 wystąpił z programem zdławienia rewolucji. W listopadzie 1917 w demokratycznych wyborach do Konstytuanty wybrany deputowanym z okręgu Kozaków dońskich. Przywódca kontrrewolucji Kozaków nad Donem w latach 1917–1918 w wojnie domowej w Rosji.

W czasie rewolucji październikowej 1917 prowadził walki zbrojne z oddziałami czerwonych (tzw. Kaledowszczina). Po klęsce walk przeciw bolszewikom złożył swoje pełnomocnictwa i popełnił samobójstwo wystrzałem w serce. Był odznaczony Orderem Orła Białego, Orderem Świętego Jerzego III i IV klasy, Orderem Świętego Włodzimierza II i III klasy, Orderem Świętej Anny I i III klasy, Orderem Świętego Stanisława I, II i III klasy i Złotą Szablą Za Waleczność.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]