Alfred Pastuszeńko

Alfred Pastuszeńko

„Muszyński”

major
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1895 Radomyśl
Data i miejsce śmierci	17 grudnia 1920 Rajcza
Przebieg służby
Lata służby	1914–1920
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie Polski Korpus Posiłkowy
Jednostki	Baon Zapasowy Wojsk Wartowniczych i Etapowych Nr VIII
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Alfred Andrzej Pastuszeńko (ur. 10 grudnia 1895 w Radomyślu, zm. 17 grudnia 1920 w Rajczy) – oficer Legionów Polskich i Wojska Polskiego II RP, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Grobowiec rodzinny Alfreda Pastuszeńki

Życiorys

Urodził się w rodzinie Andrzeja (1855-1916, inspektor kontroli skarbowej) i Leonardy Romualdy z domu Kozłowskiej (1867-1936). Absolwent gimnazjum w Rzeszowie. Należał do Związku Strzeleckiego. Od sierpnia 1914 ochotnik w Legionach Polskich. Dowódca 1 plutonu, 4 kompanii 2 pułku piechoty Legionów Polskich. 26 maja 1915 został mianowany chorążym, a 1 kwietnia 1916 podporucznikiem piechoty.

Szczególnie odznaczył się w walce 16 czerwca 1916 pod Rarańczą, gdzie „swoją odwagą i pełnym inicjatywy prowadzeniem własnego oddziału, przyczynił się do sukcesu natarcia oraz zdobycia jeńców i sprzętu wojskowego”. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Od 1 września 1917 dowódca 1 kompanii karabinów maszynowych w 2 pułku piechoty w Polskim Korpusie Posiłkowym. Następnie od 1 lutego 1918 nadal jako dowódca kompanii km w 13 pułku strzelców w II Korpusie Polskim w Rosji, a od 1 maja 1918 już na terytorium Rosji przy Komendzie Głównej Wojska Polskiego na Wschodzie.

Aresztowany przez bolszewików i uwięziony od 17 lipca do 2 września 1918. 1 stycznia 1919 wrócił do Polski i wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Dowódca pociągu pancernego „Zagończyk” (27 maja – 27 lipca 1919). Następnie dowódca kompanii i kierownik wyszkolenia batalionu zapasowego 2 pułk piechoty Legionów. 9 grudnia 1919 został mianowany z dniem 1 grudnia 1919 kapitanem w piechocie. Od 12 maja 1920 dowódca Baonu Zapasowego Wojsk Wartowniczych i Etapowych Nr VIII w Grudziądzu. Na tym stanowisku 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Zmarł 17 grudnia 1920 w Rajczy. Został pochowany w grobowcu rodzinnym Cmentarzu Pobitno w Rzeszowie.

Od 27 kwietnia 1920 był żonaty z Ireną Sawicką, nie mieli dzieci.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6995 – 17 maja 1922
• Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 12 maja 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
• Krzyż Walecznych
• Swastyka 4 pułku piechoty Legionów
• Odznaka II Brygady z wieńcem laurowym
• Odznaka pamiątkowa „Orlęta”
• Médaille Interalliée (Francja)
• Medal Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
• Krzyż na Polu Chwały

Bibliografia

• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Józef Sitko: Zarys historii wojennej 2-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.