Anna Daučíková
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Narodowość |
słowacka |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
malarstwo, sztuka wideo, fotografia, performance |
Anna Daučíková (ur. 1950 w Bratysławie) – słowacka artystka queer tworząca obrazy, filmy, fotografie i performance. Głównym tematem jej twórczości jest płeć i poszukiwanie własnej tożsamości.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodziła się w 1950 roku w Bratysławie[1][2]. W 1978 roku ukończyła studia na wydziale szkła w architekturze Wyższej Szkoły Sztuk Pięknych w Bratysławie, w pracowni Václava Ciglera[3]. W latach 80. wyjechała do Moskwy, by dołączyć do partnerki[1]. W Rosji musiała ukrywać swą orientację[1]. Utrzymywała się z dmuchania szkła, tworzyła także abstrakcyjne obrazy automatyczne[1] oparte na powtórzeniach cyfr[4]. Pod wpływem kontaktu z ideami feminizmu[5] zainteresowała się również fotografią[1][5]. Została członkinią Związku Artystów ZSRR, choć w oficjalnym obiegu funkcjonowało wyłącznie jej szkło i malarstwo[1]. Z czasem jednak porzuciła te techniki na rzecz sztuki wideo[1] i zaczęła budować koncepcję „ciała mentalnego” w oparciu o swoje doświadczenia transpłciowości[2].
W 1991 roku powróciła do Bratysławy[1], gdzie skupiła się na tworzeniu wideo-artu i performance[5], posługując się kamerą i montażem jako protezą[1][6]. Zaangażowała się także w działalność na rzecz praw LGBT[2][5]. W latach 90. współzałożyła pierwsze słowackie czasopismo feministyczne „Aspekt”[3] oraz współorganizowała lub angażowała się w działalność kilku organizacji pozarządowych na rzecz praw kobiet[5]. Jako jedna z pierwszych osób spośród słowackich artystów otwarcie mówiła o swojej homoseksualności[4]. W latach 1999–2013[7] wykładała na Wyższej Szkole Sztuk Pięknych w Bratysławie[3][4] i przez osiem lat piastowała stanowisko prorektora uczelni[7], po czym zaczęła prowadzić pracownię nowych mediów[7] na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze[3][4], gdzie również objęła stanowisko prorektora[7].
W swojej praktyce artystycznej skupia się na tematach związanych z płcią i poszukiwaniem własnej tożsamości[3], często posługując się ironią[4]. Kwestionuje konwencjonalne wyobrażenia o tożsamości płciowej, społecznej i politycznej[4]. Interesuje się tym, jak uchwycić pożądanie[3], analizuje społeczny wymiar cielesności[4]. W filmach wykorzystuje elementy codzienności, którym narzuca nowe narracje[6].
Została wyróżniona nagrodą Schering Stiftung Art Award 2018[2], a w 2016 roku otrzymała nagrodę Cena od Jiřího Surůvky[8].
Filmy[edytuj | edytuj kod]
- Acquabelle, 17 min., 1995[9]
- Afternoon, 5,11 min., 1996[9]
- Kissing Hour, 6 min., 1997[9]
- Queen´s Finger, 3,54 min., 1998[9]
- Home Exercise, 1998[1]
- Siesta, 2 min., 2000[9]
- We Care About Your Eyes, 4,22 min., 2003[9]
- Malholandrajv, 3,47 min., 2003[9]
- Piano Trio in B Flat, 3,40 min., 2004[9]
- Passing, 2 min., 2005[9]
- Portrait of a Woman with Institution – Anča Daučíková with Roman Catholic Church, 2011[1]
- Three Curtains, 2014[6]
- Along the Axis of Affinity, 8,23 min., 2015[1]
- Thirty-three Situations, 108,56 min., 2015[1]
Wystawy[edytuj | edytuj kod]
zbiorowe[edytuj | edytuj kod]
- Slovenské umenie 20. Storočia, Słowacka Galeria Narodowa, 2002[7]
- „Neue“ Slowakische Kunst 1936–2001, Kunsthalle Exnergasse, WUK, 2002[7]
- Projected looks /Premietnuté pohľady, Apollonia Center, Strasburg, 2008[7]
- Ars Homo Erotica, Muzeum Narodowe w Warszawie, 2010[7]
- Kunst und Öffentlichkeit, 40 Jahre Neuer Berliner Kunstverein, Berlin, 2009[7]
- Płeć? Sprawdzam! Kobiecość i męskość w sztuce Europy, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, 2010[7]
- 20 Years: KKA Artists in Residence, Vienna Art Fair, 2012[7]
- Good Girls, Muzeul Național de Artă Contemporană, Bukareszt, 2013[7]
- Manifesta 10, Petersburg, 2014[5]
- Biennale w Kijowie, 2015[5]
- documenta 14, Kassel/Ateny, 2017[5]
indywidualne[edytuj | edytuj kod]
- Binz 39, Zurych, 1994[7]
- Dům umění, Brno, 1995[7]
- At Home Gallery, Synagoga, Šamorín, 1998[7]
- Múzeum Vojtecha Löfflera, Koszyce, 2001[7]
- eastwest se/x @Foyer KHM, Hochschule für Kunst und Medien, Kolonia, 2007[7]
- Old Matters, Stredoeurópsky dom fotografie, Bratysława, 2011[7]
- Anamnézy, Galerie TIC, Brno, 2013[7]
- Anna Daučíková, State of Concept, Ateny, 2018[6]
- Anna Daučíková, Gandy Gallery, Bratysława, 2018[4]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Paul B. Preciado, Anna Daučíková [online], documenta [dostęp 2021-03-26] (ang.).
- ↑ a b c d Anna Daučíková [online], KW Institute for Contemporary Art, 26 marca 2019 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
- ↑ a b c d e f Roman Štětina, Anna Daučíková [online], Vltava, 15 lutego 2011 [dostęp 2021-03-26] (cz.).
- ↑ a b c d e f g h Anna Vartecká, Anna Daučíková [online], Gandy Gallery, 22 maja 2018 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Anna Daučíková [online], Dutch Art Institute [dostęp 2021-03-26] (ang.).
- ↑ a b c d Anna Daučíková [online], NEON [dostęp 2021-03-26] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Doc. Anna Daučíková, akad. soch. - Životopis [online], www.avu.cz [dostęp 2021-03-26] (cz.).
- ↑ Anna Daučíková má Cenu pro rok 2017 [online], Artalk.cz, 9 grudnia 2016 [dostęp 2021-03-26] (cz.).
- ↑ a b c d e f g h i Videa Anny Daučíkové [online], Kino Světozor [dostęp 2021-03-26] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05].