Antologia palatyńska
Antologia palatyńska – jest to zbiór epigramatów około 320 poetów greckich z różnych epok - od czasów hellenistycznych do bizantyjskich. Wiersze zebrał w Bizancjum około 900 roku Konstantyn Kefalas. Około roku 980 Antologia została rozszerzona do 15 ksiąg (3700 epigramatów). W 1606 roku została odnaleziona w Bibliotece Palatyńskiej (stąd nazwa) w Heidelbergu.
Geneza Antologii Palatyńskiej[edytuj | edytuj kod]
Bogata twórczość epigramatyczna w języku greckim doczekała się w I wieku przed Chrystusem pierwszej próby jej zebrania przez Meleagra z Gadary w Wieńcu Meleagra (Stéphanos Meleágrou). Około 40 roku po Chrystusie nową antologię ułożył Filip z Tesaloniki. W następnym stuleciu powstały zbiory Stratona z Sardes i Diogeniana z Heraklei. Jednocześnie wciąż pojawiały się nowe utwory. Na przełomie IV i V wieku działał bardzo płodny epigramatyk Palladas. Nową kartę w historii epigramatu otworzył Grzegorz z Nazjanzu. Wiek VI przyniósł rozkwit epigramatu bizantyńskiego, kontynuowanego następnie z upodobaniem w stuleciach następnych. Nagromadzona w ciągu wieków ogromna liczba utworów wymagała selekcji, usunięcia wierszy przeciętnych lub zupełnie nieudancyh. Na początku X wieku zaczęły się więc pojawiać w Bizancjum anonimowe wybory epigramów: Zbiór eufemiański (Syllogé Euphemiana), dedykowany nieznanemu Eufemianowi, i podobny do niego Zbiór paryski (Syllogé Parisina), na który złożyły się epigramy Jana Geometresa i trochę dawniejszych utworów. W tej sytuacji, prawdopodobnie na polecenie cesarza Leona VI protopapas Konstantyn Kefalas podjął się opracowania obszernego zbioru wszystkich epigramów korzystając z pomocy magistra Grzegorza z Kampsy, który podróżując po Grecji i Azji Mniejszej spisywał wszelkiego rodzaju inskrypcje znajdujące się na nagrobkach, pomnikach i budowlach[1]. Około 980 roku zbiór Kefalasa został poszerzony przez anonimowego redaktora dodatkowo o inskrypcje chrześcijańskie ze stuleci od IV do X, o epigramy Chrystodora z Karystos, Grzegorza z Nazjanzu, napisy na świątyni w Kyzyku[2].
Charakterystyka zbioru[edytuj | edytuj kod]
Podstawę Antologii palatyńskiej stanowią wcześniejsze zbiory epigramów Meleagra z Gadary, Filipa z Tesaloniki, Stratona z Sardes, Agatiasza z Myriny. Zbiór zawiera około 3700 epigramów, liczących sobie łącznie 32 000 wersów, które wyszły spod pióra prawie 320 autorów starożytnych i średniowiecznych poczynając od V wieku przed Chrystusem. Idąc za wzorem Agatiasza, Kefalas ułożył swoją antologię tematycznie. Księga I zawiera inskrypcje z kościołów sprzed dziesiątego wieku, II – epigramy Chrystodora z Koptos będące opisami posągów w gimnazjonie w Konsantynopolu, III – dotyczy rzeźb Apollona w Kyzikos, IV – wstępy do antologii Meleagra i Filipa, V – utwory miłosne i erotyczne, VI – (fikcyjne i nie) wotywne, VII – epitafia, VIII – epigramy Grzegorza z Nazjanzu, IX – utwory popisowe, X – moralizatorskie, XI – biesiadne i satyryczne, XII – homoerotyczne, XIII – utwory o nietypowym metrum, XIV – zagadki, w tym matematyczne, i teksty wyroczni, XV – mieszane autorstwa Teofana, Aretasa, Ignacego Diakona, Konstantyna Rodiosa, a także carmina figurata. Pomimo przyjętego przez Kefalasa kryterium rzeczowego nie do końca udało mu się przezwyciężyć wcześniejsze podziały i fakt pochodzenia utworów z różnych źródeł. Niewątpliwie natomiast Antologia poprzez wybór epigramów dobrze świadczy o smaku literackim Kefalasa i jej późniejszego redaktora[2].
Dalsze losy[edytuj | edytuj kod]
Rękopis zbioru (Codex Palatinus Graecus 23) odkrył w 1606 roku filolog francuski Claude Saumaise (Salmasius) w Bibliotece Palatyńskiej w Heidelbergu. Od nazwy biblioteki pochodzi nazwa zbioru: Antologia grecka palatyńska (Anthologia Graeca Palatina), albo krócej Antologia palatyńska(Anthologia Palatina)[1].
Podczas wojny trzydziestoletniej Maksymilian Bawarski podarował ten kodeks papieżowi Grzegorzowi XV. Z Biblioteki Watykańskiej zabrali go po zajęciu Rzymu Francuzi. Dla ułatwienia sobie transportu rozerwali go na dwie części. Po pokoju paryskim, w 1816 roku, pierwsza część (księgi I - XII) powróciła do Heidelbergu, druga natomiast, przez przeoczenie, pozostała w Bibliotece Narodowej w Paryżu[3].
Pierwsze wydanie Antologii palatyńskiej ukazało się w latach 1772-1776 w Strasburgu staraniem Filipa Bruncka. Brunck wydał Antologię w trzech tomach w porządku chronologicznym autorów. Ten sam układ zachował F. Jacobs w trzynastotomowym wydaniu z lat 1794-1810. Z późniejszych wydań dużą popularność zdobyło sobie paryskie opracowanie Dübnera opublikowane w wydawnictwie Didota w 1890 roku z przekładem łacińskim. Pierwsze wydanie z pełnym aparatem krytycznym wyszło w Lipsku w 1894 i jest dziełem Hugona Stadtmüllera[4].
Ważniejsi autorzy Antologii[edytuj | edytuj kod]
| IV | Odnowicielka epigramatu, twórczyni obrazków z życia domowego | ||
| IV/III | Autorka scen z życia domowego pochodząca z Italii | ||
| Wprowadziła do epigramatu motyw krajobrazu | |||
| III | Kodyfikator poezji. Twórca epigramów nagrobkowych, filozoficznych i erotycznych | ||
| Autor epigramów o życiu ludzi ubogich | |||
| twórca epigramu idyllicznego i figuralnego | |||
| I | Autor licznych epigramów improwizowanych | ||
| Najwybitniejszy epigramatyk I wieku. Wydawca antologii Wieniec | |||
| Autor libertyńskich epigramów erotycznych | |||
| Autor epigramów o wydarzeniach sensacyjnych lub niezwykłych | |||
| I po Chr. | |||
| Wydawca drugiego po Meleagrze Wieńca | |||
| Twórca epigramatów satyrycznych | |||
| Twórca epigramów izopseficznych | |||
| II | Twórca epigramatów satyrycznych | ||
| Wydawca zbioru epigramów Muza chłopięca | |||
| IV | Autor epigramów zebranych w księdze VIII Antologii | ||
| IV/V | |||
| VI | Najwybitniejszy epigramatyk VI wieku. Wydawca Antologii nowych epigramów | ||
| Tworzył głównie epigramy erotyczne | |||
| Uprawiał wszystkie rodzaje epigramu, czerpiąc motywy z wcześniejszych autorów | |||
| Autor epigramów nagrobkowych | |||
| IX | |||
| X |
Polskie przekłady Antologii Palatyńskiej[edytuj | edytuj kod]
- 1951 – Antologia liryki aleksandryjskiej (Biblioteka Narodowa - wybór i przekład: Wiktor Steffen)
- 1960 (wyd. 2 rozszerzone 1968) – Muza Grecka. Epigramaty z antologii palatyńskiej (PIW - wybór i przekład: Zygmunt Kubiak)
- 1978 – Antologia Palatyńska (PIW - wybór i przekład: Zygmunt Kubiak)
- 1992 – Antologia Palatyńska. Nowy przekład (LSW - wybór i przekład: Zygmunt Kubiak)
- 1994 – Dzieło lekką stworzone dłonią. Wybór epigramów z Antologii Palatyńskiej (Sorus - wybór i przekład: Elżbieta Wesołowska)
- 2002 – Grecy o miłości, szczęściu i życiu. Epigramaty z Antologii Palatyńskiej (Libros - wybór i przekład: Zygmunt Kubiak)
- 2018 – Antologia liryki hellenistycznej (Wydawnictwo Naukowe PWN - wybór i przekład: Jerzy Danielewicz)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. s. 218.
- ↑ a b O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. s. 219.
- ↑ T. Sinko: Zarys historii literatury greckiej. T. 2. s. 307.
- ↑ T. Sinko: Zarys historii literatury greckiej. T. 2. s. 308.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Hans-Wilhelm Haussig: Historia kultury bizantyńskiej. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1969.
- O. Jurewicz: Historia literatury bizantyńskiej. Wrocław: Ossolineum, 1984, s. 218-219. ISBN 83-04-01422-X.