Arcos de la Frontera
36°44′54″N 5°48′23″W/36,748333 -5,806389
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Wspólnota autonomiczna | |||||
| Burmistrz |
Isidoro Gambín Jaén (PSOE) | ||||
| Powierzchnia |
527,54 km² | ||||
| Wysokość |
185 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2008) • liczba ludności • gęstość |
| ||||
| Kod pocztowy |
11630 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
CA | ||||
Położenie na mapie Andaluzji  | |||||
Położenie na mapie Hiszpanii  | |||||
| 36°44′54″N 5°48′23″W/36,748333 -5,806389
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Arcos de la Frontera – miasto w Hiszpanii, we wspólnocie autonomicznej Andaluzja, w prowincji Kadyks. Ważne centrum turystyki wewnętrznej i lokalnego przemysłu. W 2018 liczyło 30 741 mieszkańców.
Geografia[edytuj | edytuj kod]
Miasto położone jest na wysokości 185 m n.p.m., w odległości 67 km od stolicy prowincji, Kadyksu. Zlokalizowane jest na urwistym zboczu nad rzeką Guadalete. Miasto leży na szlaku Białych miast Andaluzji (hiszp. Ruta de los pueblos blancos).
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejsce, ze względu na dużą wartość strategiczną, zamieszkane było od czasów prehistorycznych. Rzymianie założyli tu kolonię coloniae Arcensium, co odnosi się do wysoko położonej fortecy. W czasach islamskich miasto zwane było Arkos. Zostało odbite przez Alfonsa X Mądrego podczas wojny 1255-64, ze względu na strategiczne położenie pozostało w rękach króla. W 1408 r. król przekazał je w ręce Ruya Lópeza Dávalosa, co rozpoczęło największy czas prosperity w historii miasta (XV-XVII w.). W 1706 r. Filip V nadał miastu tytuł Noble y Fidelísima w uznaniu za wsparcie w wojnie o sukcesję. Arcos zostało dotknięte trzęsieniem ziemi w Lizbonie (1755 r.), co wymusiło poważne zmiany w strukturze miasta[1]. W XVIII w. miasto przekroczyło mury miejskie. W XIX w. rozwój miasta poważnie wyhamował z powodu epidemii żółtej febry, wojny o niepodległość z Francją i konfiskaty Mendizabala. Koniec XIX w. i początki XX w. to czas stagnacji gospodarczej i kryzysu społecznego[2]. Represje podczas wojny domowej wprowadziły mieszkańców miasta w stan nędzy i poważnego bezrobocia, co spowodowało emigrację ludności do większych miast[3]. Sytuacja zmieniła się dopiero w latach sześćdziesiątych, gdy zaczęła rozwijać się turystyka. W XXI w. Arcos de la Frontera stało się bramą Szlaku Białych Miast. Obecnie jest to jedno z najbardziej cenionych miejsc turystycznych prowincji Kadyks.
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
- Pałac hrabiego Aguili, w stylu gotyk-mudéjar, wzniesiony w XIV-XV w.
- Zamek, zbudowany w najwyższym punkcie miasta[4].
- Kościół Parafialny Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, kościół z XIV-XV w., poważnie przebudowany w XVI w., łączący elementy renesansowe i barokowe.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ «Un castigo divino»: el terremoto de 1755 en Arcos [online], andaluciainformacion.es [dostęp 2019-10-06] (hiszp.).
- ↑ Antonio Ortega Castillo, Un trienio difícil. Protestas obreras y actitudes sociales en el Arcos de 1918-1920. [online] [dostęp 2019-10-06] (ang.).
- ↑ Antonio Ortega Castillo, Ana Gutiérrez Gómez. Una vida en el exilio. [online] [dostęp 2019-10-06] (ang.).
- ↑ Diario de Cádiz, El castillo de Arcos se abre por primera vez al público [online], Diario de Jerez, 15 lutego 2014 [dostęp 2019-10-06] (hiszp.).
