Astrocyt
Astrocyty – największe komórki glejowe, charakteryzujące się nieregularnym kształtem, posiadające wypustki rozgałęziające się we wszystkich kierunkach. Sieć wypustek astrocytów stanowi zrąb dla układu nerwowego. Pełnią różne istotne i nie do końca zbadane funkcje.
Typy astrocytów[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się dwa typy astrocytów:
- protoplazmatyczne – charakterystyczne dla istoty szarej; posiadają gęstą sieć krótkich wypustek przylegających do perikarionów, ścian naczyń lub opony miękkiej,
- włókniste – występują głównie w istocie białej; wypustki posiadają gliofilamenty zbudowane z białka GFAP oraz wimentyny; są mniejsze od protoplazmatycznych.
Funkcje astrocytów[edytuj | edytuj kod]
- do niedawna sądzono, że wypustki astrocytów biorą udział jedynie w tworzeniu bariery krew-mózg
- w zniszczonych rejonach mózgu, jeżeli ubytek tkanki nie jest duży, tworzą tzw. blizny glejowe
- niedawne odkrycia pokazały, że astrocyty komunikują się też między sobą i z neuronami - wydzielają neuroprzekaźniki oraz wychwytują neuroprzekaźniki (odebrane sygnały są przekazywane wewnątrz astrocytów za pomocą szybkich zmian stężenia jonów wapnia[1])
- wypustki astrocytów otaczają synapsy neuronów i wpływają na przekazywanie sygnału przez synapsę między neuronami.
Podstawą uczenia się i pamięci jest tworzenie sieci neuronów o długotrwale wzmocnionym przewodnictwie synaptycznym, dlatego astrocyty wpływają na uczenie się i pamięć.
Zaawansowane astrocyty człowieka[edytuj | edytuj kod]
Na poziomie komórkowym największa różnica między korą mózgu człowieka i myszy jest między astrocytami: ludzkie astrocyty mają około 20 razy większą objętość i posiadają znacznie bardziej skomplikowane kształty. Wyjątkową formą dla naczelnych są astrocyty z długimi wypustkami przechodzącymi przez kilka warstw kory mózgowej[1].
Zrobiono eksperyment, w którym ludzkie astrocyty wprowadzono do mysiego mózgu, co spowodowało szybsze uczenie się myszy - był to skutek powstania dłużej utrzymującego się i wzmocnionego przewodnictwa w sieci neuronowej myszy.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Maciej Zabel: Histologia. Podręcznik dla studentów medycyny i stomatologii. Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban&Partner, 2000. ISBN 83-87944-61-0.