Awak Antinian

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Awak Antinian
Ավագ Անտինյան
starszyna starszyna
Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1917
Gamzacziman

Data i miejsce śmierci

18 października 1989
Margahowit

Przebieg służby
Lata służby

1939–1945

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Jednostki

353. pułk artylerii przeciwpancernej

Stanowiska

dowódca działonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Późniejsza praca

przewodniczący sielsowietu

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Weteran pracy”

Awak Antinian (ros. Авак Антинян, orm. Ավագ Անտինյան, ur. 2 stycznia?/15 stycznia 1917 w miejscowości Gamzacziman (obecnie Margahowit), zm. 18 października 1989 tamże) – radziecki wojskowy, starszyna, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w ormiańskiej rodzinie chłopskiej. Skończył 7 klas, pracował w kołchozie, w 1939 został powołany do Armii Czerwonej.

Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami, walczył na Froncie Południowo-Zachodnim, Północno-Zachodnim, Woroneskim i 1 Ukraińskim, był czterokrotnie ranny, w tym dwa razy ciężko. Szczególnie wyróżnił się podczas operacji lwowsko-sandomierskiej w walkach na przyczółku nad Sanem w rejonie Jarosławia jako dowódca działonu 353. pułku artylerii przeciwpancernej w składzie 8 Gwardyjskiego Korpusu Zmechanizowanego 1 Gwardyjskiej Armii Pancernej, 24 lipca 1944, gdy odparł trzy kontrataki przeciwnika niszcząc i uszkadzając 6 czołgów, działo samobieżne i zniszczył pluton piechoty, i następnego dnia, gdy odparł dwa kontrataki wroga, niszcząc dwa czołgi; łącznie w walkach trwających do 12 sierpnia zniszczył i uszkodził 18 czołgów. W styczniu 1945 brał udział w operacji wiślańsko-odrzańskiej (w tym warszawsko-poznańskiej), od 10 lutego do 4 kwietnia 1945 w pomorskiej, a od 16 kwietnia do 9 maja 1945 w operacji berlińskiej.

Po wojnie w 1945 został zdemobilizowany, wrócił do rodzinnej wsi, gdzie pracował jako przewodniczący sielsowietu.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]